Lien en Mien

Ik heb een weegschaal. Een hele lieve weegschaal. Op momenten, zoals na een vakantie met veel croissants, knabbels en fijne bieren, krijg ik wel eens het gevoel: nou ben ik toch wel zo-veel aangekomen. Dan haal ik de weegschaal uit de mottenballen en schaatsenvet, stap erop en dan zegt hij steevast: 86kg. En dat is zo’n grens waar ik me ooit eens een keer bij neergelegd heb. Zoveel mag ik maximaal best wegen, zeker als ik denk dat ik vreselijk veel aangekomen ben, want dat gaat er dan ook wel weer een keer van af.

Kwam ik afgelopen voorjaar terug van Terschelling, dacht ik: nou ben ik toch wel zo ontzettend veel aangekomen, zegt de weegschaal: 91kg (dikke pad). Zeker als je bedenkt dat het een lieve weegschaal is, schrik je daar best van, zeker van die toevoeging tussen haakjes, zulke taal was ik niet van ‘m gewend.

Ik stond dus op zo’n tweesprong in mijn leven: word ik echt die dikke pad of ga ik hier iets aan doen, of beter gezegd, ga ik hier iets aan laten? Ach, laten is iets passiefs, dus waarom zou je dat dan niet eh, doen.

De eerste stap was kijken naar wat er nou zoal in gaat aan de bovenkant en of daar pijnloos in te minderen valt. Dit alles zonder extreme regimes, niets tijdelijks, maar iets wat eigenlijk wel redelijk is.

De eerste en grootste boosdoener blijkt de koek bij de koffie. Wist u bijvoorbeeld dat een eenvoudige stroopwafel 180kcal te bieden heeft? Goed he? De eerste is lekker, de tweede gaat er dan zo makkelijk achteraan, zeker als het pakje op het dienblad staat dat je mee naar boven genomen hebt.

Op die manier ben ik door de hele dag heen gegaan en gekeken wat ik gedachtenloos naar binnen prop. En zit ik weer op de 86kg en vind ik mijn weegschaal weer lief.

Er is eigenlijk maar een(1) nadeel: als ik een rol koekjes open maak, doe ik er heel lang mee en eet ik heeeeeeel lang dezelfde koekjes. Dat dan weer wel…

Voor altijd vakantie

Hm, dat klinkt alsof ik met pensioen ga en dat is niet zo. Nee dit stukje gaat over iets heel anders, namelijk een methode om een stukje vakantie mee naar huis te nemen.

Ik weet niet of u wel eens kampeert of gekampeerd heeft, maar een van de fijnste dingen van kamperen is dat je alle gemakken van thuis daar niet hebt. Dus dat je geen TV hebt, geen internet (niet echt tenminste), dat je van ‘s ochtends vroeg tot zo lang als het licht is buiten bent en dat dat licht belangrijk is omdat je op de camping toe komt aan lezen, wat er thuis ondanks goede voornemens niet van komt.

Die kamperbeleving is ook altijd weer iets wat je van te voren niet voor kunt stellen dat het zo fijn was, tot je op de eerste camping staat en met je voetjes in het gras de zoveelste bladzijde omslaat. We hebben bij thuiskomst wel eens de campingstoeltjes in de tuin gebruikt, maar het is niet hetzelfde.

Nu waren we twee jaar geleden op Terschelling in een appartement en in tegenstelling tot de appartementen die we op Vlieland huren, was de wifi er heel erg brak. Het werkte nog net wel, maar er is niet echt mee te werken. En we hadden verder niet echt iets bij ons, Netflix zat er dus niet in, zodat we aan lezen toekwamen. Hoezee. Blijkbaar kun je dus ook campinggelijkende omstandigheden creëren in een stenen gebouw. Nu was er nog iets, de bank/zithoek was heel ongezellig dus we gingen aan de eetkamertafel zitten. Muziekje erbij. Heerlijk.

Twee jaar terug viel het kwartje eigenlijk nog niet, maar dit voorjaar zijn we teruggegaan en het bleek herhaalbaar! Hoezee! Dus thuisgekomen hebben we de kamer die vroeger “de studio” heette maar verworden was tot schoenenkamer (lang verhaal) omgebouwd tot een soort laboratoriumversie van de situatie in het appartement op Terschelling. Een eetkamertafel en stoelen, er stond nog een platenspeler en een kast vol LP’s en fijne boeken. Een piano als een van ons een muziekstuip krijgt.

Dus, plaatjes draaien, boekjes lezen en stukjes schrijven. Maar daar over later meer. Oh, de kamer is omgedoopt van “de studio” naar “de rode kamer”. Fijn hoor.

Jeetje zeg, dat is effe terug…

Hoplakee, daar ben ik weer. Leuk he? Ik vind tenminste van wel, u moogt er het uwe over denken. Ja, ik ben er een tijd niet geweest, zelfs zo erg dat ik er technisch ook niet was, gewoon helemaal foetsie, erg he? Zit allemaal een verhaal achter maar laat zich heel goed samenvatten als blêh en laten we dat maar gewoon in het verleden laten liggen en lekker bij het nu, of eigenlijk meer nu, nouja, straks dus, verder gaan. Kortom: KrakLog is weer en laten we er weer iets leuks van maken, sterker nog, het is al iets leuks. Toen ik de boel technisch weer de lucht in bracht, kwam ik allemaal leuke dingen tegen van vroeger. Want voor wie nieuw inschakelt, ik was al een tijdje bezig, af en toe ook niet, maar vaak wel. 2003 was het begin wat betekent dat de geschiedenis (die we achter ons zouden laten) al weer vijftien jaar uitstrekt. En dan moet ik ook nog een plaatje zoeken bij dit stukje. Jeetje, begin ik er aan, denk ik: waar begin ik aan. Toch maar doen dus, want niet doen is zo, eh… niets, zal ik maar zeggen.

 

P.S. Ik zie dat de commentaren nog niet werken. Daar ga ik aan werken, dat het weer gaat werken zeg maar.

Tjoris

Dit is een foto van iets meer dan een jaar geleden. En hij staat voor in een mapje op de computer zodat hij nog wel eens in beeld is. En elke keer schrik ik een beetje. Ik geloof dat het ongeveer zo ging: ik had al een tijdje niets aan baardonderhoud gedaan en toen kwam de vakantie er aan (nog een weekje of twee of zo), ach, dan kan ik best met een wat langere baard de vakantie in. Vakantie uit, ach geen belangrijke afspraken, dan kan het nog wel effe, eens kijken hoe dat er uit ziet.

Toch blijkt het nog weer ergens goed voor, want ik heb gegoogled. Ik heb als kind: Jan, Pier, Tjoris en Corneel geleerd als zij die te kaap’ren konden varen. Tenminste dat dacht ik tot ik later lachend gecorrigeerd werd dat het Jan, Piet, Joris en Corneel waren. Ik mij met terugwerkende kracht dom voelen natuurlijk, hoe had ik dat als kind toch zo kunnen opvangen. Nou, Wikipedia vertelt me dat ik helemaal gelijk had. Vindicatie!

Pootje over

Sieb is een beetje te dik, zwaarlijvig, oh-beesie. En hij is nogal op eten, vermoedelijk de oorzaak van het eerste. Hij krijgt dus, sinds de laatste weging minder eten. Een beetje minder, maar genoeg om zijn ik-moet-naar-bed-oh-mén-wanneer-krijg-ik-nou-mijn-voor-het-slapen-hapje-nukken te intensiveren. Kansloze aanvallen op onze extremiteiten (bij voorkeur ellebogen) en dominant gemekker, alles om hem op te hokken en zijn nachthapje te geven.
Tegenwoordig heeft hij ook een opgetild dominant aanvalspootje als hij dan uiteindelijk op de gang is gaan wachten tot we komen (ik geen eten? jullie geen gezelligheid). Toch overtuigt dat ook weer niet.

De doktoren zijn zo knap

Een beetje gezond complotdenken is niks mis mee. Zo waren wij met Sieb bij dierarts voor jaarlijkse ent-en-oeh-wat-is-hij-zwaar-geworden-check-up, en precies twee weken later wordt Sieb ziek, hangerig, niet eten ¹ niet poepen en niet plassen. ² Dus wij terug naar dierarts, koorts, koortsverlagerdingspuit, beter. Maar toch maar even binnen gehouden om lichaamsfuncties in de gaten te houden.
Afbeelding toont smekende Sieb bij luikje naar de vrijheid, pech Sieb.

Alarm fase II voor Sieb

Sieb heeft een probleem. En niet zo’n kleintje ook trouwens. Dit is er bij gekomen in de tuin. Imposant en onverschrokken. Ik hoorde eerst de confrontaties, maar Sieb kwam krasloos terug dus dat viel mee.
De volgende ochtend zag ik dit op de schutting en kon niet anders concluderen: hier gaan we meer mee beleven…

Voor ik het vergeet

Lees, ik was het vergeten. Erg he?

Herhaalde mededeling

Ik heb het eerder gezegd, maar herhaling kan heel belangrijk zijn. De afmetingen van een koeltrommel luisteren heel nauw. Hij moet een klein beetje te klein zijn, klein genoeg om een nét zoveel koekjes over te houden die je wel weg moet eten binnen de tijd dat ze oud zouden worden (15min). Maar ook weer niet zo klein dat je er een tweede trommel bij gaat zoeken of dat je jezelf ziek eet.

De afgebeelde trommel is precies goed voor Digestives Puur van niet nader fenomeen merk dat rijmt op Verkade. Drie koekjes over, net meer dan je er zou eten, maar lekker hoor.

Hm, he wat?

Nou kijk, zie je?