Geflest

U heeft wat aangericht hoor. Ik doe het natuurlijk zelf, maar het is wel ingewikkeld geworden allemaal. Naar aanleiding van uw reacties op het vorige stukje over het bierflesje heeft het echt persoonlijkheid gekregen. Okay, een blijvend bierflesje in het huishouden erbij, kan allemaal hoor. Maar toen liep ik naar mijn tas om het hem te vertellen en hem eruit te halen:

– Kom, je mag hier blijven wonen
– Maar dat wil ik helemaal niet
– Niet?
– Nee, ik wil niet naar de winkel, maar ik wil ook niet hier wonen. Dat is toch raar voor een bierflesje om in een huis te wonen.
– Maar wat dan?
– Laat mij maar in die tas wonen
– In die tas?
– Ja
– En dan steeds maar heen en weer reizen?
– Graag ja, heerlijk
– Maar dan loop je wel het risico dat je op een dag, zij het perongeluk, in de flessenautomaat verdwijnt
– Dat hoort bij het leven he? Dat het een keertje afgelopen is, maar bedenk dan alle verhalen die ik de andere flesjes bij de embalage kan vertellen, van alle kranten, boodschappen en lege flessen die ik in mijn tas langs heb zien komen. En dan zullen ze weten dat ik een in mijn leegte, een vol bestaan geleefd heb.

Nou, dat was het eerste gesprek, ik zal het maar niet over de vervolggesprekken hebben, want die zijn helaas minder diepgaand, namelijk over streepjescodes, het blaadje van Piet Kerkhof en een kartonnetje van de groenteballetjes. Hij heeft nog geen naam, volgens mij gaat het dan helemaal mis…

Allemaal Bayesjes

Lichtjuf zit in Boston, te Harvarden, dat mag ze. En gedurende haar stay in B. houdt ze een logje bij. Ook dat mag ze. Maar voordat ik daar ernstig reclame voor ga maken, moet ze eerst het recept voor spinaziesoup publiceren, want dat had ze beloofd.

Ondertussen lees ik haar logje wel, dat mag ik. En ze schreef over Bayes, nouja, dat ze er een college over gevolgd had, dat mag ze. En we hebben wel eens in de kroeg over Bayes en zijn theorema zitten praten (dat mochten we). Waar bij ik dan over kansen praat en zij over posteriors (wat in mijn termen dan weer bumsen zijn en dat mag niet, want niet netjes). Maar Bayes speelt een belangrijke rol in mijn levenscomfort, het ruimt mijn spammetjes namelijk op (dat mag hij). En ook u gebruikt (onbewust) Bayes dagelijks, heel intuïtief, dat mag u, leuk he? Wanneer u ‘m gebruikt? Als u als volgt redeneert: Ik neem de telefoon op en hoor een lage stem, het is een telemarketing ding. De meeste telemarketeers zijn vrouwen, maar de meeste vrouwen hebben een hoge stem. Als u dan de volgende cijfers gokt (dat mag u):

De kans dat ik een man tref is 20%
De kans dat een man een lage stem heeft is 95%
De kans dat een vrouw een lage stem heeft is 10%

Dan zegt Bayes¹ dat u gegeven de lage stem een kans van 70% hebt dat u een man aan de telefoon heeft.

(let wel, slechts 70% he!)

1 de kans op ‘een man’ gegeven ‘een lage stem’ is gelijk aan: ‘de kans op een lage stem, gegeven een man’ maal de kans op ‘een man in het algemeen’, gedeeld door ‘de kans op een lage stem’, waarbij de kans op ‘een lage stem’ gelijk is aan ‘de kans op een lage stem gegeven een man’ maal ‘de kans op een man’ plus ‘de kans op een lage stem gegeven een vrouw’ maal ‘de kans op een vrouw’, waarin ‘de kans op een vrouw’ weer gelijk is aan een min ‘de kans op een man’²
2 begrijpt u nu waarom wiskundigen met symbolen werken?

P(B)=kans op hoge stem
P(A)=kans op  man (20%)
P(A|B) = kans op man gegeven hoge stem (gevraagd)
P(B|A) = kans op lage stem gegeven man (95%)
P(B|/A) = kans op lage stem gegeven vrouw (10%)

Bayes zegt:
P(A|B)=P(B|A) * P(A) / P(B)

waarin P(B) = P(B|A) * P(A) + P(B|/A) * P(/A)

waarin P(/A) = 1 – P(A)

Zodat:

P(A|B) = P(B|A) * P(A) / (P(B|A) * P(A) + P(B|/A) * (1 – P(A)))

dus:

P(A|B) = 0.95 * 0.2 /(0.95 * 0.2 + 0.1 * (1 – 0.2)) = 0.7

P.S. Nu maar hopen dat er niet een nieuwe Boston Strangler terug komt in december… want ik wil:

1. niet het slachtoffer worden
2. niet dat ze de bayes in moet 😉

Tip voor mensen met abessijnen

Probeer nooit over een abessijn te springen. 

Ik zal proberen het voor niet abessijnende mensen proberen uit te leggen hoe dit advies in elkaar steekt. Bij normale poesen¹ is het bijna onmogelijk om tegen ze op te lopen. Heisenberg zei het al, je kunt van een elementair deeltje (het felinon) de plaats weten of de snelheid, niet beide. Op het moment dat je bij een normale poes gekomen bent op het punt waar je tegen poes in kwestie opgelopen zou zijn, is hij/zij al weg. Zo niet bij abessijnen (zijn dus niet elementair, maar heel complex). Abessijnen zijn waar ze zijn, dat is normaal en er is geen enkele reden om weg te gaan waar ze zijn, ook niet als er iemand op een collision course jegens hem/haar toeft.
Toen ik van de week erg snel naar mijn slaapkamer rende om mijn telefoon te pakken, trof ik Boris op mijn weg. Zittend op een plek die vanzelfsprekend hem toe kwam. Ik had al voldoende mv² (kinetische energie) om niet meer te kunnen stoppen, kon niet om hem heen, dan blijft er maar een optie over: namelijk de lucht³ in.
Als je eenmaal los bent van de grond is je traject redelijk voorspelbaar en heb je er niet veel invloed meer op. Des te vervelender als B. op zo’n moment bedenkt dat daar toch wel iets heel erg hard op hem af komt en onervaren als hij is in het wegvluchten, precies afstevent op mijn beoogd landingspunt.

De grote teen van mijn linker voet is heel-erg-zielig. Want mijn volle gewicht (73kg) maal de helft van mijn vee-kwadraat  (naar schatting iets van 300 Joule) werd via een omgevouwen teennagel afgevoerd. Had ik op tijd de telefoon bereikt, dan was op dat moment ‘auwauwauwauwauw’ mijn naam geweest.

1 al heeft de Cheshire cat al uitgelegd dat die niet bestaan
2 nee joh gekkie, dat is geen voetnoot, dat is een kwadraat
3 ben groot volgeling van Van Speijk (op dat gebied dan)

Eindtijd

Heeft u zich er wel eens in verdiept? Voortekenen? Boeken over gelezen? Schokschouderend om gegrinnikt? Websites gelezen?Het einde der dagen, de vier heese¹ mannen van de apocalips. Toen ik mijn koekjestrommel bijvulde piepte ik wel anders:

1 the four hoarse men of the apocalypse

Me and my bottle

Ik ben geen drankmonster, maar ik ben wel sentimenteel en dat bleek ook de laatste tijd weer. Aan het einde van de zomer had ik nog een flesje witbier over. En dan begint het: medelijden. Zo’n zielig achtergebleven onk flesje witbier. Maar witbier hoort bij mooi weer en niet bij regenhozen, hoe jammer ook voor het flesje.
Toen gebeurde het, de nazomer ploptje alsnog achter de wolken tevoorschijn heen vandaan! Hoeza! Dus psjt¹ witbiertje, slobber, fijn.
Hoe lang zal het geleden zijn? Een week of drie, misschien wel vier? En al die tijd reist dit dappere flesje heen en weer tussen ah en mijn huis, ik kan er maar geen afscheid van nemen. En per keer dat ik ‘m weer vind bij het uitpakken van mijn boodschappen raak ik er meer aan gehecht. Volgens mij heeft ie het best fijn zo in die tas, denkt u ook niet?

1 niet te verwarren met L’eau qui fait Pschitt

Hello, again, hello*

Hallo, daar ben ik weer. Niet loggen is toch ook niet zo mijn ding. Het ging niet goed, maar ik klim weer, zal ik maar zeggen en van niet loggen ga ik me nog vervelender voelen. Dus: tadaaa!

Boris doet het geweldig en wekt me zowaar niet een uur voor de wekker. Dat zal wel weer komen, maar nu dus even niet en dat is fijn. Maar vanochtend keek ik op mijn nachtkastje¹ en zag ik dat het een paar minuten voor de wekker was en ik zag geen Boris, ja, voor mijn geestesoog, obsessief plassend en zijn blaas weer van streek makend. Alle plekjes in bed waar hij zou kúnnen zijn, was hij, eh, niet.
Tot ik hem ineens slaapdronken in mijn ooghoek aan zag komen lopen over het bed. Waar hij gelegen heeft ik weet het niet, maar het moet ergens onder water geweest zijn².
Morgen: alles over mijn wonderlijke band met een bierflesje…

1 soms liefkozend mijn nestkastje genoemd.
2 belangrijke info: ik heb een waterbed.
* op de wijs van Hello, again

Logonderbreking…

Met Boris gaat het weer helemaal goed. Yak gaat er een tijdje logsgewijs tussenuit, herbezinnen enzo. Liefs en tot later!

Geen stukje

Wegens ziekte van Boris even geen stukje vandaag. Het is ws. niet ernstig, maar wel onpraktisch voor hem. Morgen meer.

Ik kan het zelf haast niet geloven…

U weet dat ik het afgelopen weekend twee avonden in het theater heb gestaan (klinkt dat he?). Maar dat was nog niet alles, ik heb namelijk een grote angst overwonnen. Omdat het twee dagen na de premiere is durf ik er over te schrijven, zodat ik aarghs donder niet steel, maar ik heb namelijk dit weekend ook nog een animatiefilm gemonteerd. Daarmee heb ik (deels) mijn stopmotion/claymation/tekenfilm trauma overwonnen of in ieder geval moeten negeren. Mijn brakte van de inspanningen (en biersels) van het weekend brachten me in precies de afgestompte toestand om de heeel veel tekeningen netjes op volgorde te plakken en op de muziek te laten dansen. Heel fijn om één keer gedaan te hebben  😉

Ergens…

Ergens is het dan toch achter de rug, ofzo, soort van, jammer, maar helaas. Net een vakantie, je moet het doen met de foto’s. Maar het was heerlijk. Bedankt iedereen die er was en bedankt iedereen die mee geholpen heeft en vooral zeker ook bedankt mees en lichtjuf. Volgende week weer?

Foto: Pascal R. v.d. Knokke, met innige dank.