Konseptuwele verkeerskunde

Ik heb verkeersdrempels eigenlijk nooit zo goed begrepen. Je zou zeggen dat het bedoeld is om de vaart eruit te halen, maar het schijnt zo te zijn dat je een verkeersdrempel moet kunnen nemen met de maximum snelheid van de weg waar hij in zit, *mind blown* Als je het anders zou willen dan zou je dus een bord met een lokaal lagere maximum snelheid en daarna weer de eerdere. Ik garandeer u dat je niet elke verkeersdrempel kunt nemen met de daar geldende maximum snelheid.

Maar wat maak ik me ook druk eigenlijk. Verkeersdrempels zijn dingen die andere mensen overkomen.

Al sla je me dood (niet doen)

Deze bjoetie zagen we op het wad. Leuk he? Lekker verenbolletje. Ik heb uitgezocht wat het waarschijnlijk was. In ieder geval een jonkie, maar dat is niet specifiek genoeg natuurlijk.¹ Ik weet ook nog dat ik ook een foto van z’n opa had. Maar wat het nou was. Verdikkie ² Ah, ik weet het weer, het is een kwikstaartenjong. Dus:

Kijk een foto van een kwikstaartenjong op het wad. Zucht.

Volgens uw referte d.d. weet ik veel…

Ik¹ kan weer gebruik² maken van voetnoten³ en ben daar ⁴ heel erg ⁵ blij ⁶ mee. Het enige echte verdriet dat ik nog steeds heb, is dat hij geen geneste voetnoten aankan. Als ik ooit echt niets te doen heb ga ik er zelf wel eentje maken, maar tot die tijd: geen nestjes. Wel cranberries⁷ maar dat had u al gezien⁸

Vasthoudend

Ik merk de laatste tijd dat ik vasthoudender ben dan ik dacht, of wil zijn. En met name door het loslaten ontdek ik hoe het vasthouden eigenlijk best wel jammer is. Ik bedoel, heel lang vond ik zoogdiertjes (konijnen, muizen katten, olifanten en cheeta’s) leuk, maar vogeltjes bijvoorbeeld niet. Ik snap het wel, het heeft met zeldzaamheid te maken. Als je bij elke kauw “agoddiegoddiegoddie” gaat zeggen, dan heb je, zeker in Utrecht een dagtaak. Nu zeg ik niet zo vaak meer “agoddiegoddiegoddie” dus is er ruimte gekomen.

De eerste vogeltjes die naar binnen (mijn affectie in) floepten waren de drieteenstrandlopertjes. Onontkoombaar. Het zijn een soort hele drukke elementaire deeltjes die als niet geïmplodeerde golffunctie over het strand heen en weer waaien en zich te pletter werken om warm te blijven en het voedsel naar binnen te werken om zo druk te kunnen bewegen. Daar zijn de musjes bijgekomen (want die zijn zeldzaam in Utrecht) en langzaam aan doet eigenlijk bijna iedere vogel wel goed. Ik zou mezelf een soort egalitaire vogelaar kunnen noemen, ik beleef evenveel plezier aan een meeuw als aan een zeearend (al zal ik bij de zeearend zeggen: kijk! Een zeearend!, wat ik bij een meeuw niet in mijn hoofd haal. Ten eerste omdat het geen zeearend is, ten tweede omdat ik dan weer die dagtaak zou hebben waar ik zoeven over sprak. Oh, wat mis ik mijn voetnoten.)

Nu nog de paarden. Ik hou nog steeds vast aan mijn niet zo leuke ervaringen met paarden. Dat kan ik me heel goed veroorloven, ik kom niet zo heel vaak in aanraking met paarden (behalve bij wandelingen), maar zou het niet leuker zijn als ik bij paarden dacht: hee, leuk, paarden, neem nou het Lady Gaga-paard hierboven. Wie weet word ik nog wel een paardenmeisje (nouja, u begrijpt wel)

Lepeltje lepeltje aan de wand

Er zou een standaard voor moeten zijn. Vakantieonderkomens zouden hun bedden moeten laten testen en van een label voorzien. Zeg maar van D tot A++++, waarbij A++++ een Hästensbed is en D zo’n veldbedje die je met van die beugeltjes in elkaar moet zetten, le-vensgevaarlijk. Het bed is namelijk (naast de waterdichte overkapping) het belangrijkste ding in een appartement. Er voor het gemak van uitgaande dat je voornamelijk de hort op gaat (de keuken, douche en eettafel (u ziet dat ik de zithoek oversla) zijn ook van belang, maar dit gaat nu even over het bed). Dus of je nou een heerlijke boxspring hebt of een doorgezakte spiraal, dat maakt nogal uit. En of je twee eenpersoonsbedden hebt met gleuf en harde rand tussenin of een tweepersoonsbed, het maakt allemaal nogal uit. Zeker als je niet heel erg op jezelf bent in je slaapgewoontes, want met z’n tweeën op een eenpersoonsbed, ik raad het niemand aan.

Aan de andere kant kun je dan voorkomen dat je in een beter bed komt te slapen dan thuis. Zo hadden we ooit in een hotel een Hästensbed en dan wil je dus eigenlijk niet meer naar huis.

U begrijpt dat dit een poging is om Hästens zo gek te krijgen dat ze me een bed aanbieden, althans dat zie ik nu ik het stukje teruglees. Ik houd u, zoals (ik) altijd (beloof) op de hoogte….

Entropie

Ik kom er net achter dat ik zo ontzettend lang uit de lucht geweest ben (KrakLog dus) dat hij helemaal uit google verdwenen is. Ben heel benieuwd of hij wel weer opgepikt gaat worden. Ergens ook wel geruststellend, moet er toch niet aan denken dat dingen blijvend zijn. Er gaat iets geruststellends uit van verval. Niet als ik naar mijn buitenboel kijk zozeer als wel het idee dat alles uiteindelijk weer vervalt en verdwijnt wel geruststellend is.

Als ik in Antwerpen kom en zie dat er weer groots gebouwd, verbouwd of onherstelbaar verbeterd is, dat ik dan de zekerheid heb dat er in de komende twintig jaar niets meer aan gedaan word en het er over twee jaar al weer ouderwets Antwerps uit zal zien, met plakband, pijlen en afgebutste hoekjes.

Er zijn diverse fotoseries van gebieden waar (om suffe redenen) ineens geen mensen meer kunnen wonen (ontploffende kerncentrales, oorlogen, scheidingszones tussen ruziende landen) waar de natuur en het verval het weer claimen en overnemen. Allereerst wordt alles ondergescheten door vogels. En dan valt het uitelkaar. Precies zoals het hoort.

Zo niet digitaal-mogelijke schrijfplek

Mijn werk bestaat uit lezen, geen literatuur helaas, maar technische dingen. Daartoe zit ik een groot deel van de dag voor een heeeeeel groot beeldscherm (je wilt niet weten hoe groot), en af en toe type ik een regeltje code (of veel regeltjes, meestal veel regeltjes).

Nu kun (wil) je tegenwoordig niet zo veel meer zonder computer. Dat wil zeggen dat het schrijven van stukjes niet met pen en papier kan, al was het alleen al omdat ik een write-only handschrift heb. Dus dan kan ik op mijn kantoor (eens ander woord voor verzinnen, want het is geen kantoor, mijn knopjes-druk-studio bijvoorbeeld) gaan zitten, maar als ik daar al de hele dag gezeten heb, is de trek om daar ‘s avonds ook nog een keer te gaan zitten klein.

Ik had het onlangs al over onze laboratoriumopstelling van een vakantieeetkamertafelsetup en daar is dus behoefte aan een stukjesschrijfding. Daar een hele computer neerzetten is vragen om ellende. Eigenlijk heb je alleen behoefte aan een klein schermpje en een toetsenbordje.

Op het ogenblik neem ik dat vrij letterlijk, zoals u kunt zien op de foto. Het schermpje is mijn telefoon en het toetsenbordje is een z.g.n. 40% mechanisch toetsenbordje. Tiept heerlijk en ziet er snoeperig uit. De verleiding om er andere dingen mee te gaan doen is bijna 0. En u krijgt uw stukjes, wat wilt u nog meer?

Nou, ik wil nog wel wat meer, de foto boven dit stukje kon ik dus niet maken met mijn telefoon. Daarvoor moest ik mijn camera pakken, naar mijn knopjes-druk-studio gaan, importeren, exporteren, uploaden etc. Dus als ze ooit een telefoon kunnen maken waar je een foto mee kunt maken van een tafel met daarop die zelfde telefoon. Dan zou dat ideaal zijn. Oh, en mijn voetnoten werken nog niet, anders was dit een voetnoot geweest, verdikkie!

Lien en Mien

Ik heb een weegschaal. Een hele lieve weegschaal. Op momenten, zoals na een vakantie met veel croissants, knabbels en fijne bieren, krijg ik wel eens het gevoel: nou ben ik toch wel zo-veel aangekomen. Dan haal ik de weegschaal uit de mottenballen en schaatsenvet, stap erop en dan zegt hij steevast: 86kg. En dat is zo’n grens waar ik me ooit eens een keer bij neergelegd heb. Zoveel mag ik maximaal best wegen, zeker als ik denk dat ik vreselijk veel aangekomen ben, want dat gaat er dan ook wel weer een keer van af.

Kwam ik afgelopen voorjaar terug van Terschelling, dacht ik: nou ben ik toch wel zo ontzettend veel aangekomen, zegt de weegschaal: 91kg (dikke pad). Zeker als je bedenkt dat het een lieve weegschaal is, schrik je daar best van, zeker van die toevoeging tussen haakjes, zulke taal was ik niet van ‘m gewend.

Ik stond dus op zo’n tweesprong in mijn leven: word ik echt die dikke pad of ga ik hier iets aan doen, of beter gezegd, ga ik hier iets aan laten? Ach, laten is iets passiefs, dus waarom zou je dat dan niet eh, doen.

De eerste stap was kijken naar wat er nou zoal in gaat aan de bovenkant en of daar pijnloos in te minderen valt. Dit alles zonder extreme regimes, niets tijdelijks, maar iets wat eigenlijk wel redelijk is.

De eerste en grootste boosdoener blijkt de koek bij de koffie. Wist u bijvoorbeeld dat een eenvoudige stroopwafel 180kcal te bieden heeft? Goed he? De eerste is lekker, de tweede gaat er dan zo makkelijk achteraan, zeker als het pakje op het dienblad staat dat je mee naar boven genomen hebt.

Op die manier ben ik door de hele dag heen gegaan en gekeken wat ik gedachtenloos naar binnen prop. En zit ik weer op de 86kg en vind ik mijn weegschaal weer lief.

Er is eigenlijk maar een(1) nadeel: als ik een rol koekjes open maak, doe ik er heel lang mee en eet ik heeeeeeel lang dezelfde koekjes. Dat dan weer wel…

Voor altijd vakantie

Hm, dat klinkt alsof ik met pensioen ga en dat is niet zo. Nee dit stukje gaat over iets heel anders, namelijk een methode om een stukje vakantie mee naar huis te nemen.

Ik weet niet of u wel eens kampeert of gekampeerd heeft, maar een van de fijnste dingen van kamperen is dat je alle gemakken van thuis daar niet hebt. Dus dat je geen TV hebt, geen internet (niet echt tenminste), dat je van ‘s ochtends vroeg tot zo lang als het licht is buiten bent en dat dat licht belangrijk is omdat je op de camping toe komt aan lezen, wat er thuis ondanks goede voornemens niet van komt.

Die kamperbeleving is ook altijd weer iets wat je van te voren niet voor kunt stellen dat het zo fijn was, tot je op de eerste camping staat en met je voetjes in het gras de zoveelste bladzijde omslaat. We hebben bij thuiskomst wel eens de campingstoeltjes in de tuin gebruikt, maar het is niet hetzelfde.

Nu waren we twee jaar geleden op Terschelling in een appartement en in tegenstelling tot de appartementen die we op Vlieland huren, was de wifi er heel erg brak. Het werkte nog net wel, maar er is niet echt mee te werken. En we hadden verder niet echt iets bij ons, Netflix zat er dus niet in, zodat we aan lezen toekwamen. Hoezee. Blijkbaar kun je dus ook campinggelijkende omstandigheden creëren in een stenen gebouw. Nu was er nog iets, de bank/zithoek was heel ongezellig dus we gingen aan de eetkamertafel zitten. Muziekje erbij. Heerlijk.

Twee jaar terug viel het kwartje eigenlijk nog niet, maar dit voorjaar zijn we teruggegaan en het bleek herhaalbaar! Hoezee! Dus thuisgekomen hebben we de kamer die vroeger “de studio” heette maar verworden was tot schoenenkamer (lang verhaal) omgebouwd tot een soort laboratoriumversie van de situatie in het appartement op Terschelling. Een eetkamertafel en stoelen, er stond nog een platenspeler en een kast vol LP’s en fijne boeken. Een piano als een van ons een muziekstuip krijgt.

Dus, plaatjes draaien, boekjes lezen en stukjes schrijven. Maar daar over later meer. Oh, de kamer is omgedoopt van “de studio” naar “de rode kamer”. Fijn hoor.

Jeetje zeg, dat is effe terug…

Hoplakee, daar ben ik weer. Leuk he? Ik vind tenminste van wel, u moogt er het uwe over denken. Ja, ik ben er een tijd niet geweest, zelfs zo erg dat ik er technisch ook niet was, gewoon helemaal foetsie, erg he? Zit allemaal een verhaal achter maar laat zich heel goed samenvatten als blêh en laten we dat maar gewoon in het verleden laten liggen en lekker bij het nu, of eigenlijk meer nu, nouja, straks dus, verder gaan. Kortom: KrakLog is weer en laten we er weer iets leuks van maken, sterker nog, het is al iets leuks. Toen ik de boel technisch weer de lucht in bracht, kwam ik allemaal leuke dingen tegen van vroeger. Want voor wie nieuw inschakelt, ik was al een tijdje bezig, af en toe ook niet, maar vaak wel. 2003 was het begin wat betekent dat de geschiedenis (die we achter ons zouden laten) al weer vijftien jaar uitstrekt. En dan moet ik ook nog een plaatje zoeken bij dit stukje. Jeetje, begin ik er aan, denk ik: waar begin ik aan. Toch maar doen dus, want niet doen is zo, eh… niets, zal ik maar zeggen.

 

P.S. Ik zie dat de commentaren nog niet werken. Daar ga ik aan werken, dat het weer gaat werken zeg maar.