De grote DHL, leer je buren kennen, pakjestombola

Okay, ik ging dus nog een volledig toetsenbord bouwen. En daarvoor waren nog twee dingen nodig (om van drie naar 65 toetsen te komen): schakelaars en een plaat (zie afbeelding boven), bovendien waren de kattenbrokken op en die moeten we tegenwoordig online bestellen omdat de dierenarts ze niet meer kan krijgen, zucht. Drie pakjes op een dag, als dat maar goed gaat¹…

Ik was niet thuis² dus ik was benieuwd waar ik e.e.a. op moest gaan halen. Voor ik thuis was, kreeg ik al een mailtje dat de kattenbrokken bezorgd waren op 198, leuk want daar wonen net nieuwe buren, kan ik die ook meteen een handje geven³. Brokken opgehaald en naar huis gebracht, liggen er twee briefjes van DHL, op twee verschillende adressen (t.w. 244 en 196) een van de twee is een bedrijf en ik was al laat, dus ik gooi brokkenpakje in de gang en ren naar bedrijf. Daar was iemand aan het overwerken, gelukkig. Alleen bleek dat pakje niet voor mij te zijn maar voor 210, het briefje was dus perongeluk bij mij in de bus gegaan. Kan gebeuren. Ik langs 210 briefje afgegeven met de boodschap dat er nu nog iemand was op 244, maar straks niet meer (zij blij). Daarna naar 196 om tweede pakje op te halen, was wél voor mij, waren de schakelaars.

De plaat was er dus nog niet. De tracking van het pakketje gaf aan: ‘shipment on hold’…

Maar om acht uur was hij er alsnog. Tracking rammelt, DHL rammelt, maar dat wisten we al. Nu lekker gaan solderen!

 

P.S. Voor wie dat interesseert, de RSS feed wordt nu keurig aangekondigd als het goed is.

rototorro

Ik ben toetsenborden aan het bouwen. Want dat had ik eigenlijk nog nooit gedaan. En wat je nog nooit gedaan hebt is aantrekkelijk. Ik had al een toetsenbord in elkaar gezet van bestaande delen (behuizing, printplaat, steunplaat, schakelaars en keycaps) maar dat was toch net niet helemaal wat het moest zijn. Dus (omdat het kan) ben ik nu bezig mijn eiges te maken: yakkieboard. Ik heb nu een teknolodzjiedemonstreetor met drie toetsen en die werkt¹. Kijk maar:

rototorroooottrootootrrtooottotototrrtootroottrtoooottootrtootrtototototototorrororottorotrotrtooortotrotrtortotrotrtootototototttoororrtotrootrtotototrototrotrtotrotororotrtotrtotororotrotrortorotrorttotrortrototrorotrortortortotrotrorotrortototootototrrtrrtrorrtrtrtrtrorororororortrortrortrororrortrtror²

Als dat niet indrukwekkend is, dan weet ik het ook niet meer (sterker nog, ik wéét het ook niet meer). Ik bedenk me nu dat ik met dit toetsenbord (shift courtesy of other keyboard) Totoro kan typen wat dan weer een film is die je zeker gezien moet hebben. All in all: a great success!

Dat is geen katten…

Ik was onlangs bij aargh en zag daar de kattenvoederautomaat van Jopie.¹ De belangrijkste reden voor deze voederautomaat is om een einde te maken aan het gezeur om eten. Jopie wacht nu geduldig bij het magische apparaat dat ieder moment nu z’n lading brokjes kan serveren.

Sieb daarentegen heeft geen voederautomaat. Sieb wil afhankelijk van de hoeveelheid vermaak die hij buiten of binnen weet te vinden, een half uur, een uur, of twee uur van te voren al gaan zeuren. Hij mauwt daarbij niet, maar komt je indringend aan zijn bestaan herinneren en wat er voor nodig is om dat bestaan voort te laten duren, dwz foerage.

In toenemende mate van geweld kan dat uitmonden in dat hij je (als je zit te werken aan je bureau) in je elleboog bijt. Niet hard bedoeld, maar gezien het feit dat hij moet springen om bij genoemde elleboog te komen: onbenullig pijnlijk. Ik zie dus wel iets in een voederautomaat. Voor ‘s middags dan, want de ochtendmaaltijd wordt blijmoedig door U geserveerd, die zich die vreugde niet af laat nemen. En de nachtknabbels zijn nodig om hem eenvoudiger op te sluiten (in de woonkamer) voor de nacht. Mijn ellebogen verlangen dus naar een voederautomaat voor de middagmaaltijd.

Een duik dus in de wereld van de kattenvoederautomaat. Dat blijkt niet eenvoudig. Veel voederautomaten hebben een minimale dosering van 40gram of meer. Dat is twee keer de dosis die Sieb mag i.v.m. blaasdieet. Dus die vallen af. Nu zag ik een aannemelijke en die kon vanaf 10gram, top dus. Maar daar werd weer gesproken van drie maaltijden per dag, terwijl wij er maar eentje willen. Dus ik zoek naar een handleiding…

Ik ben blij dat ik geen geschreven handleiding gevonden heb, want die zal vreselijk zijn geweest, ik vond een youtube filmpje. Natuurlijk moet de tijd ingevoerd worden. Dat zag er al weer erg moedeloosmakend uit. Dan het invoeren van de voedertijden en doseringen. Ik geloof dat ze het zelf ook te ingewikkeld vonden, want er werd lustig op los geedit. Later zag ik in een recentie dat hij z’n programmering verliest als je de batterijen vervangt en dat hij niet op het lichtnet kan.

Ik heb er dus een nieuw projectje bij: een betere kattenvoedermachine. Kan U ondertussen nadenken over of ze dat eigenlijk wel wil.

Verslag volgt…

Konseptuwele verkeerskunde

Ik heb verkeersdrempels eigenlijk nooit zo goed begrepen. Je zou zeggen dat het bedoeld is om de vaart eruit te halen, maar het schijnt zo te zijn dat je een verkeersdrempel moet kunnen nemen met de maximum snelheid van de weg waar hij in zit, *mind blown* Als je het anders zou willen dan zou je dus een bord met een lokaal lagere maximum snelheid en daarna weer de eerdere. Ik garandeer u dat je niet elke verkeersdrempel kunt nemen met de daar geldende maximum snelheid.

Maar wat maak ik me ook druk eigenlijk. Verkeersdrempels zijn dingen die andere mensen overkomen.

Al sla je me dood (niet doen)

Deze bjoetie zagen we op het wad. Leuk he? Lekker verenbolletje. Ik heb uitgezocht wat het waarschijnlijk was. In ieder geval een jonkie, maar dat is niet specifiek genoeg natuurlijk.¹ Ik weet ook nog dat ik ook een foto van z’n opa had. Maar wat het nou was. Verdikkie ² Ah, ik weet het weer, het is een kwikstaartenjong. Dus:

Kijk een foto van een kwikstaartenjong op het wad. Zucht.

Volgens uw referte d.d. weet ik veel…

Ik¹ kan weer gebruik² maken van voetnoten³ en ben daar ⁴ heel erg ⁵ blij ⁶ mee. Het enige echte verdriet dat ik nog steeds heb, is dat hij geen geneste voetnoten aankan. Als ik ooit echt niets te doen heb ga ik er zelf wel eentje maken, maar tot die tijd: geen nestjes. Wel cranberries⁷ maar dat had u al gezien⁸

Vasthoudend

Ik merk de laatste tijd dat ik vasthoudender ben dan ik dacht, of wil zijn. En met name door het loslaten ontdek ik hoe het vasthouden eigenlijk best wel jammer is. Ik bedoel, heel lang vond ik zoogdiertjes (konijnen, muizen katten, olifanten en cheeta’s) leuk, maar vogeltjes bijvoorbeeld niet. Ik snap het wel, het heeft met zeldzaamheid te maken. Als je bij elke kauw “agoddiegoddiegoddie” gaat zeggen, dan heb je, zeker in Utrecht een dagtaak. Nu zeg ik niet zo vaak meer “agoddiegoddiegoddie” dus is er ruimte gekomen.

De eerste vogeltjes die naar binnen (mijn affectie in) floepten waren de drieteenstrandlopertjes. Onontkoombaar. Het zijn een soort hele drukke elementaire deeltjes die als niet geïmplodeerde golffunctie over het strand heen en weer waaien en zich te pletter werken om warm te blijven en het voedsel naar binnen te werken om zo druk te kunnen bewegen. Daar zijn de musjes bijgekomen (want die zijn zeldzaam in Utrecht) en langzaam aan doet eigenlijk bijna iedere vogel wel goed. Ik zou mezelf een soort egalitaire vogelaar kunnen noemen, ik beleef evenveel plezier aan een meeuw als aan een zeearend (al zal ik bij de zeearend zeggen: kijk! Een zeearend!, wat ik bij een meeuw niet in mijn hoofd haal. Ten eerste omdat het geen zeearend is, ten tweede omdat ik dan weer die dagtaak zou hebben waar ik zoeven over sprak. Oh, wat mis ik mijn voetnoten.)

Nu nog de paarden. Ik hou nog steeds vast aan mijn niet zo leuke ervaringen met paarden. Dat kan ik me heel goed veroorloven, ik kom niet zo heel vaak in aanraking met paarden (behalve bij wandelingen), maar zou het niet leuker zijn als ik bij paarden dacht: hee, leuk, paarden, neem nou het Lady Gaga-paard hierboven. Wie weet word ik nog wel een paardenmeisje (nouja, u begrijpt wel)

Lepeltje lepeltje aan de wand

Er zou een standaard voor moeten zijn. Vakantieonderkomens zouden hun bedden moeten laten testen en van een label voorzien. Zeg maar van D tot A++++, waarbij A++++ een Hästensbed is en D zo’n veldbedje die je met van die beugeltjes in elkaar moet zetten, le-vensgevaarlijk. Het bed is namelijk (naast de waterdichte overkapping) het belangrijkste ding in een appartement. Er voor het gemak van uitgaande dat je voornamelijk de hort op gaat (de keuken, douche en eettafel (u ziet dat ik de zithoek oversla) zijn ook van belang, maar dit gaat nu even over het bed). Dus of je nou een heerlijke boxspring hebt of een doorgezakte spiraal, dat maakt nogal uit. En of je twee eenpersoonsbedden hebt met gleuf en harde rand tussenin of een tweepersoonsbed, het maakt allemaal nogal uit. Zeker als je niet heel erg op jezelf bent in je slaapgewoontes, want met z’n tweeën op een eenpersoonsbed, ik raad het niemand aan.

Aan de andere kant kun je dan voorkomen dat je in een beter bed komt te slapen dan thuis. Zo hadden we ooit in een hotel een Hästensbed en dan wil je dus eigenlijk niet meer naar huis.

U begrijpt dat dit een poging is om Hästens zo gek te krijgen dat ze me een bed aanbieden, althans dat zie ik nu ik het stukje teruglees. Ik houd u, zoals (ik) altijd (beloof) op de hoogte….

Entropie

Ik kom er net achter dat ik zo ontzettend lang uit de lucht geweest ben (KrakLog dus) dat hij helemaal uit google verdwenen is. Ben heel benieuwd of hij wel weer opgepikt gaat worden. Ergens ook wel geruststellend, moet er toch niet aan denken dat dingen blijvend zijn. Er gaat iets geruststellends uit van verval. Niet als ik naar mijn buitenboel kijk zozeer als wel het idee dat alles uiteindelijk weer vervalt en verdwijnt wel geruststellend is.

Als ik in Antwerpen kom en zie dat er weer groots gebouwd, verbouwd of onherstelbaar verbeterd is, dat ik dan de zekerheid heb dat er in de komende twintig jaar niets meer aan gedaan word en het er over twee jaar al weer ouderwets Antwerps uit zal zien, met plakband, pijlen en afgebutste hoekjes.

Er zijn diverse fotoseries van gebieden waar (om suffe redenen) ineens geen mensen meer kunnen wonen (ontploffende kerncentrales, oorlogen, scheidingszones tussen ruziende landen) waar de natuur en het verval het weer claimen en overnemen. Allereerst wordt alles ondergescheten door vogels. En dan valt het uitelkaar. Precies zoals het hoort.

Zo niet digitaal-mogelijke schrijfplek

Mijn werk bestaat uit lezen, geen literatuur helaas, maar technische dingen. Daartoe zit ik een groot deel van de dag voor een heeeeeel groot beeldscherm (je wilt niet weten hoe groot), en af en toe type ik een regeltje code (of veel regeltjes, meestal veel regeltjes).

Nu kun (wil) je tegenwoordig niet zo veel meer zonder computer. Dat wil zeggen dat het schrijven van stukjes niet met pen en papier kan, al was het alleen al omdat ik een write-only handschrift heb. Dus dan kan ik op mijn kantoor (eens ander woord voor verzinnen, want het is geen kantoor, mijn knopjes-druk-studio bijvoorbeeld) gaan zitten, maar als ik daar al de hele dag gezeten heb, is de trek om daar ‘s avonds ook nog een keer te gaan zitten klein.

Ik had het onlangs al over onze laboratoriumopstelling van een vakantieeetkamertafelsetup en daar is dus behoefte aan een stukjesschrijfding. Daar een hele computer neerzetten is vragen om ellende. Eigenlijk heb je alleen behoefte aan een klein schermpje en een toetsenbordje.

Op het ogenblik neem ik dat vrij letterlijk, zoals u kunt zien op de foto. Het schermpje is mijn telefoon en het toetsenbordje is een z.g.n. 40% mechanisch toetsenbordje. Tiept heerlijk en ziet er snoeperig uit. De verleiding om er andere dingen mee te gaan doen is bijna 0. En u krijgt uw stukjes, wat wilt u nog meer?

Nou, ik wil nog wel wat meer, de foto boven dit stukje kon ik dus niet maken met mijn telefoon. Daarvoor moest ik mijn camera pakken, naar mijn knopjes-druk-studio gaan, importeren, exporteren, uploaden etc. Dus als ze ooit een telefoon kunnen maken waar je een foto mee kunt maken van een tafel met daarop die zelfde telefoon. Dan zou dat ideaal zijn. Oh, en mijn voetnoten werken nog niet, anders was dit een voetnoot geweest, verdikkie!