Een oud en grijs verleden

Ik ben bevriend met een gitaarbouwer. Een grote vriendelijke gitaarbouwer die ook gitaarbouwles geeft en met hem heb ik mijn joekelele gebouwd. Misschien kent u hem ook wel, want hij is in de krant geweest en op tv. Hij heeft namelijk een oud en grijs verleden.

Voordat hij met fijne gereedschappen iets moois maakte van toch al mooi hout, was hij namelijk iets anders. Iets heel anders. In. Het begin leek het of vooral dat andere was dat daarna gitaarbouwer was geworden. Niet andersom, een gitaarbouwer die ooit iets anders was. Dat is nu wel. Dat andere is een oud en grijs verleden. En ik denk dat je een hele gitaar bij hem kunt bouwen, zonder er achter te komen wat dat grijze en oude verleden is. Ik vertel het u in ieder geval niet. Ga maar bij hem op les, kijk maar of het lukt.

Feestjes zijn voor mij een ijkpunt. Op jubileumfeestjes kom je mensen tegen die je nog niet kent en het idee is dat ze je, als je naar huis gaat, iets beter kennen. Je hebt de kentallen: hoe kent u jubilaris, arbeidzaam leven, woonplaats en evt woning, nakroost. Dan komen de oh, maar dan ken je die en die ook waarschijnlijk! Ja, oh wat is de wereld toch klein. Als het dan nog niet klikt is er de ultieme schmolltok als hoe u daar gekomen bent en als het echt moet het weer.

Als het wel klikt, dan gaat u de diepte in met persoonlijke anekdotes, u geeft zichzelf bloot, vertelt over vakanties van langer geleden, misschien zelfs over de jeugd. En als u meeluistert naar uw eigen verhaal, dan tekent zich een versie af die uzelf kan verrassen: goh zie ik mezelf zo?

Zeven jaar geleden zal ik meteen verteld hebben, op iets te vrolijke toon om het feestje niet te bederven, dat mijn vrouw net overleden was. Want, laten we wel wezen, dat was aan de hand. Er zal een dag komen dat het helemaal niet aan de orde hoeft te komen. Dat het een oud en grijs verleden is. Maar de schaamte voor een de aanname van een echtscheiding zorgt er voor dat ik vertel dat mijn eerste vrouw overleden is. Het verleden groeit op, maar is nog niet oud, en zeker niet grijs.

 

Ontmoeting met… (5)

Ja, in het oude testament had ik wat moeite met loslaten, met het uit handen geven van de franchise. Ik had wat te hooggespannen van de aarde en, hoe zal ik het zeggen, de mensheid.

– En dat heeft het hele Oude Testament geduurd?

– In principe wel ja. Zelfs al werd er naar me geluisterd, dan nog werden er onhandige dingen mee gedaan en werd zelfs mijn naam gebruikt om de boel mee te belazeren, om een volk te mennen en een richting in te sturen die niets met mijn oorspronkelijke gedachtengoed te maken had. En als dat niet genoeg was, dan werd er zelfs een zelfverzonnen hemel en hel bij gehaald. Alleen mensen kunnen een hel bedenken.

– En toen kwam Jezus?

– Dat was eigenlijk mijn laatste poging om me er nog direct mee bezig te houden. Een vertegenwoordiger die het allemaal nog één keer letterlijk kon vertellen. Dat het allemaal niet zo zwaar is en dat het er vooral om gaat dat je het met elkaar een beetje gezellig hebt¹. Op papier zag het er goed uit, het was allemaal doorgenomen, Jezus naar beneden en uitleggen.

– Maar ging dat dan niet goed? Ik bedoel, Jezus is een van de belangrijkste figuren in de westerse cultuur enzo.

– Nee, Jezus was ook maar een mens en hij kon eigenlijk niet zo goed overweg met de aandacht en mogelijkheden. De belangrijkste les: leg nooit je lot bij één iemand in handen. Vanaf toen heb ik gezegd: zoek het maar uit, maak er iets moois van, ik bemoei me er niet meer mee. Je ziet wat daar van geworden is.

– En nu zit je hier te simmen omdat je het niet echt los kunt laten?

– Nee, nee, het enige waar ik echt nog last van heb, is dat hoewel ik me niet meer met jullie bemoei, jullie nog eindeloos met mij bezig zijn, mij te veranderen, mij woorden in de mond te leggen en dingen uit mijn naam te doen. En daarbij verliezen jullie de dingen die belangrijk zijn, die écht belangrijk zijn uit het oog. Dat is jammer, daar heb ik het moeilijk mee. Drinken we er nog een?

– Doen we

wordt misschien wel vervolgd

Ontmoeting met… (4)

Eva, eigenlijk was ik vanaf Eva niet meer nodig.

– Eva?

Ik zat nog altijd in de kroeg, naast iemand die zich uitgaf voor God. Ik was een beetje moe en suf van het meegaan in zijn verhaal, maar ook al was dit een waan dan nog was het filosofisch boeiend genoeg om verder te gaan.

– Ja, Eva, van Adam enzo, boom, appel, kennis. Zij was de eerste wetenschapper, de eerste die zich afvroeg: “Wat nu als ik eens doe wat niet de bedoeling is,” want daar gaat wetenschap natuurlijk over. Dat je nieuwe dingen probeert. Dat je je wereld groter maakt.

– En daarom zijn ze uit het paradijs verjaagd?

– Daar waren ze klaar voor. Net als een kind op een dag het huis uit moet. Die wereld is, bij prettige ouders, harder en zwaarder dan thuis, maar met een vrijheid en zelfbeschikking die je thuis en in het paradijs niet kunt vinden. Maar het is moeilijk om je daar als ‘ouder’ dan niet meer mee te bemoeien. Kinderen doen zulke suffe dingen. En ook al doen ze dingen wel goed, dan nog had je ze zelf anders gedaan.

– En dat is dan het Oude Testament?

– Wat?

– De periode dat de ouder het niet kan laten om zich met het leven van de kinderen te bemoeien.

– Daar heb je een punt.

wordt vervolgd

 

Troepig

Ik ben de troepigste van het huishouden, U is daarmee dus de opstgeruimde. Doe je niks aan. Dat betekent dat ik post op de trap laat slingeren. Post die binnen komt en niet heel urgent is, komt op de trap te liggen. Dat stapeltje groeit totdat U het genoeg vindt en het stapeltje uitzoekt en op mijn bureau legt. Daar groeit het een tijdje, tot er betaald moet worden of geBTWeed. Dat kan dus wel eventjes duren. Als ik dan door mijn stapeltje heen ga, kom ik de valse positieven tegen van U‘s selectieproces.

Ik voel mij zo hier en daar best schuldig over mijn troepigheid, niet naar iemand, maar naar het universum in het algemeen ofzo. Maar als ik zo’n valse positief vind, voel ik me even geneigd om dat aan de wrijven en na te dragen. Doe ik niet, maar heel even geniet ik daar van. Jij is ook troepig!

Het blijft geen feest…

Kerstverhalen in drie delen doe ik niet aan. Sorry maar zo is het nou eenmaal, kerstverhalen in drie delen dat kán gewoonweg niet. Kun je wel willen, maar doe ik niet aan. Het spijt me oprecht, nee wat zeg ik, het spijt me helemaal niet. Misschien volgend jaar, maar nu is het klaar.

 

Kerstverhaal (deel 2)

Je kunt de wereld en dingen op verschillende manieren in tweeën of voor de echte liefhebber van delen in meerdere stukken opdelen. Je kunt ze opdelen in de dingen die je kent en de dingen die je (nog) niet kent. Je kunt ze opdelen in dingen die je hebt en dingen die je (nog) niet hebt.¹ maar voor dit stukje geldt een bijzonderder opdeling: in dingen die heb-baar zijn en dingen die niet heb-baar zijn. Dingen die wel bestaan, maar die niet het eigendom van een sterveling kunnen zijn, al ben je nog zo rijk, die dingen zijn on-heb-baar. Daar gaat dit stukje over.

Kerst kwam en ging. Heel veel glorijainekselsidejo, heel veel juf-en-lichjes-staren, kaarsje op je eigen tafeltje, meer kinneketeer dan een ongelukkige strandvogel. Ik denk zelfs oud en nieuw en dan toch moest De Normale Gang Van Zaken terugkomen. De kerstboom ontmanteld, de lichtjes eruit, de boom waarschijnlijk gekerstboomverbrand.
Er zat een mooie doos bij mijn lichjes, daar zaten ze los in en een van de dingen die bij het optuigen van de boom hoorde was het ontwarren van de sliert. Nu had het wel zo'n stekker waar je een van de draadjes uit kon trekken. Waarschijnlijk mag dat nu absoluut niet meer.
Mijn juf zal geen ontkluwer geweest zijn want zij bedacht een oplossing voor het netjes opbergen van de lichjes, zij pakte een liniaal, een echte schoolliniaal en deed de knijpertjes van de lichjes op de liniaal, briljant, maar die liniaal mocht ik natuurlijk niet houden, dus heel zinvol was dat niet, thuis moesten ze van de liniaal af en alles weer in de knoop.

En toen opeens gebeurde er een wonder, een mirakel, iets wat je niet had kunnen bedenken. Een categorieoverstijgende gebeurtenis, er werd een gat geslagen in de realiteit. Mijn juf zei dat ik de liniaal mocht houden. Het onhebbare werd hebbaar en wel door mij! Niet dat ik er iets aan had, er zaten het jaar rond lichjes op geprikt, maar het idee, bo-ven-aards!

 

Kerstverhaal (deel 1)

Ik was nog jong, Sinterklaas en God waren nog mijn helden, ik hield meer van de juf dan van mijn moeder en ik hed het idee dat er sprake was van een zekere reciprociteit¹. Sinterklaas was achter de rug en het was niet de makkelijkste sint geweest, oh nee. Sinterklaas was op school op bezoek geweest en hij had cadeautjes uitgedeeld, op naam, elk kind van school een voor een naar Sinterklaas en u begrijpt het al, mijn presentje (hoe suf het ook geweest zal zijn) was kwijt. Ik in tranen, ze zullen wel snel iets van een zesdeklasser hebben ingepakt, want na een minuut of wat (voelde als uur) kreeg ook ontroostbaar yakje een chandootje. Dagen nagebibberd stel ik me zo voor, want ik was zoo gevoelig.
Nu kwam kerst eraan en wij kregen een kerstboom in-de-klas, niet in de aula of gang, maar in-de-klas, naast de juf, bij het raam. En in een boom, daar moeten lichjes² in. Na de impulsaankoop van de kerstboom was er natuurlijk geen geld meer voor een diepteinvestering in kerstboomlichjes, maar mijn juf had daar een oplossing voor, die vroeg aan de klas of ze thuis wilde vragen of ze nog ongebruikte kerstboomlichjes hadden, eh liggen.
Die hadden wij, want wij hadden dat jaar geen kerstboom, want naalden. Dus ik mocht de lichtjes mee. Ik was niet de enige. Ik vermoed dat er nog twee aanbieders waren. Allebei bordeelerige gekleurde en misschien zelfs flikkerende lichjes. Die van mij waren kaarsjes, met echt imitatiedruipsel en groene klemmetjes voor aan de takken, uit 1961 want gekocht met de eerste kerst van mijn broer.
Wat deed de juf? Werd het een Salomonskerstboom met drie setjes lampjes, of deed ze een dappere keuze voor, eh, nouja mij en mijn kerstboomlichjes…
In de aanloop naar de kerst keek ik afwisselend naar mijn juf en mijn lampjes in de boom. Er maakte zich een waar kerstgevoel van mij meester, glorijainekselsisdejo!

Een nieuwe jas

Zitten nog rafels aan, morgen zal ik de schaar ter hand nemen…

Pillen

Ach het is het bekende verhaal, yak en pillen. Och het ging zo goed allemaal. duidelijke afbouw van pijn. maandag de hele dag fijn gewerkt en toe… Het begon in de nacht van maandag op dinsdag. Ik werd om een uur of twee wakker, want ademen deed zeer. Nou nee, zeer is niet het woord. Ik U wakkermaken, of ze wat paracetamolletjes kon halen voor mij, dit alles in de taal die Oehoeh-Aaaah’s zou kunnen heten, met een Nederlands accent.

De volgende ochtend, de huisarts aan de telefoon: oh, nee dat is heel normaal, ik heb wel wat lekkers voor je.
Apotheek, diclofenac, ‘s avonds: hap en naar bed, en snurken, heel hard snurken, apneuen, een uitgedroogde tong vanwege blijkbaar gedwongen open mond en hele boeiende dromen waarvan ik er een aantal pas in de loop van de dag als zodanig ontmaskerde.
De nacht erna maar weer terug naar de molletjes, minder effectief, maar veel efficiënter.

Antwerpen ’12 epiloog (In bad met Laphroaig)

Ik kwam thuis (duh!) U was er niet, Nelson had honger en ik durfde niet zo goed in bad zonder dat er iemand thuis was en mijn blaas vond dat de genoten biertjes er subiet uit moesten¹. Het laatste als eerste vanzelfsprekend en op het einde was er toch het warme bad en een fijn glas Laphroaig quarter cask.

Zaterdag therapeutisch was opgehangen (voor duim) en zondag ging het eigenlijk al wel weer. Tsja, maar volgend jaar is het Antwerpen ’13, ik houd mijn hart vast.