Hebben, houwen…

De illusie van permanentie is ons grootste bezit en ons grootste kruis. Zonder die illusie zou je geen rust in de kont hebben, zonder die illusie zou je alleen maar in angst leven om alles wat je kwijt kunt raken. Het gemak waarmee je je huis achterlaat, een afspraak met een vriend of vriendin een maand verzet, je de kat van schoot zet terwijl hij daar zo lekker ligt, je geen sperzieboontjes neemt hoewel ze in het seizoen zijn, al die dingen zou je kwijt zijn als je dagelijks zou leven met de realisatie van de kans op verlies.

Met elk contact dat we aangaan maken we onszelf kwetsbaar voor verlies, ik realiseerde mij dat toen ik na A. een relatie begon met U en dat was best benauwend. Maar de illusie van onvergankelijkheid was inmiddels weer tot volle kracht aangegroeid, net zo naïef en zalig als negen jaar geleden, in een wollen roes van vertrouwen.

Vanochtend hoorde ik dat mijn trouwste reageurster Simone overleden is en dat is kut! Het wonderlijke contact dat je hebt met je commentariaat gaat diep, dieper dan je zou denken, dieper dan ik gedacht had. Het mooie en bijzondere is dat je alleen via de korte tekstjes van een reactie een beeld kunt vormen van iemand, heel anders dan elke andere vorm van contact.

Simone, dank voor al het microgeluk dat je me gegeven hebt, ik ga je missen! Wie gaat mij nu nog opporren om te loggen? Gelukkig had ik al eens ontdekt dat je met blind typen door je tranen heen kunt schrijven.

De komende maand¹draagt KrakLog een kleurige rouwband.