Over covers, remakes en touch-ups

Pas op: Knorrepotalarm!

Er zijn wel eens van die dagen dat ik een gitaar om mijn nek hang en liedjes zing (niet verder vertellen hoor want dat is allemaal heel stiekum), zonder enige pretentie, probeer ik te kijken wat ik van liedjes van anderen kan maken met alleen gitaar en zang. Ik doe daar niemand kwaad mee, ik neem dat zelden op en als ik het al opneem luister ik het nooit af. Zo pretentieloos zal ik maar zeggen.

Er zijn andere mensen die daar anders over denken, daarom zijn het ook andere mensen. Die nemen een nummer van iemand anders en nemen dat opnieuw op. Je kunt dat op verschillende manieren doen, waarvan de meesten op z’n zachtst gezegd riskant zijn. Je kunt proberen een nauwkeurige kopie te maken, maar waarom zou je? Je kunt er iets heel anders mee doen, met het risico dat er niets van het origineel overblijft.

Maar het kan ook goed. Zelfs zo dat de cover beter is dan het origineel. Hoe dol ik ook ben op Leonard Cohen, de uitvoering van Halleluja door Jeff Buckley is bijvoorbeeld beduidend beter dan die van Cohen zélf. Dus het kán wel.

Een heel ander genre is de remake, hoewel daar in de filmindustrie iets anders mee wordt bedoeld dan in de muziek. Om bij de muziek te beginnen: Alanis Morisette heeft haar beste werk (Jagged Little Pill) opnieuw opgenomen, maar nu in een acoustic version. Dat betekent dat ze alle 12 nummers, tien jaar later nog eens opgenomen heeft, maar dan zonder elektrische instrumenten.
Als ik het lief zeg is de CD een beetje onnodig, als ik het minder lief zeg is het een beetje droevig dat iemand slechte covers van d’r eigen werk maakt.

Op filmgebied heb ik elders al geschreven dat het riemeken van films zelden iets goeds oplevert, of iets waar de mensen die de originele film kennen iets aan hebben of mee kunnen. Zo heb ik moeite met de Hitchhikers film, in die zin dat Arthur Dent, geschreven is op Simon Jones geschreven en hoe leuk Martin Freeman ook is, Arthur is geen stuntel, hij is niet onzeker, Arthur is continu in verzet tegen de situatie waarin hij beland is op een verontwaardigde manier. Iets wat hij NOOIT gezegd zou kunnen hebben is:”Follow me!” En hoe fijn de stem van Alan Rickman ook moge zijn, een zware stem is niet het geen Marvin. En dan de animaties in de TV-serie, daar kun je toch nooit overheen? Sorry, no points (en no point overigens ook).

Maar helemaal raar is het fenomeen van de touch-ups. Artiesten die hun werk later veranderen. Omdat ze het er niet meer mee eens zijn, of omdat ze de visual effects niet goed genoeg vinden. Met name Lucas en Spielberg schijnen zich hier schuldig aan te maken. Allemaal een beetje jammer, zeker als dat gebeurt op het moment dat iets op dvd uitkomt, of dat de nieuwe cd de oude vervangt. Hú!

Zo is er nu een nieuwe versie van Radioactivität van Kraftwerk, waar het tweede nummer (Radioactivität zelf) vervangen is door een hippere versie. De originele tekst is:

Radioactivität, für dich und mich im All entsteht
Radioactivität, strahlt Wellen zum Emfansgtgerät
Radioactivität, wenn ‘s um unsere Zukunft geht

Hemeltje wat lief naief. Dus dat houd je zo, toch? Neen op de nieuwe CD (ik weet niet of de classic nog te krijgen is) is de tekst:

Chernobyl, Harrisburg, Sellafield, Hiroshima
Stumme Radioactivität, weil’s um unsere Zukunft geht
Stumme Radioactivität, für dich und mich im All entsteht
Stralentot und Mutation, durch die schnelle Kernfusion.

Gelukkig nog even naief, dat wel. Geloof overigens dat Kernfusion niet goed vertaald is uit het Engels, van fission naar fusion…

Goed, het einde van yak’s mopperuurtje.