Vertalen

Na mijn laatste zorgrondje van de avond, voor het slapengaan, ben ik altijd nog even klaar wakker. Da’s maar goed ook, want dat wil zeggen dat ik wakker was bij het laatste zorgrondje. Het nadeel is dat ik dan dus klaar wakker ben en dus niet direct kan gaan slapen. Als ik dan mijn bed in kruip lig ik wakker en blijf ik wakker. Da’s gek, jammer en onverklaarbaar. Ik snap het niet goed, maar mijn lichaam wil dan niet. “Je was toch wakker? Nou dan blijf je het maar even ook”, lijkt het dan te willen zeggen.
De oplossing, een beproefde methode, is nog even uit bed gaan. Gewoon even achter de computer, merken hoe moe je bent en hup, je bed in, slapen. Zo ook gisteren: even achter de computer, merken hoe moe je bent en hup je bed in, wakker…
Ik had natuurlijk helemaal geen zin om er nog een keertje uit te gaan dus ging ik een stukje bedenken. Dat helpt ook, val ik ook onmiddelijk in slaap. Het stukje haalt de ochtend niet, maar ik val wel in slaap.
Zo niet vannacht, ik viel wel in slaap maar het stukje is er ook nog, dit is hoe ik het mij herinner:

Een tijdje terug voegde aargh een nieuwe vertaling van Jabberwocky toe aan de toch al aanzienlijke collectie van vertalingen van dit onzindichtsel. Jabberwocky vertalen is geen sinecure qua non, omdat de oorspronkelijke taal (Engelsig) niet ‘helemaal’ duidelijk is, is het lastig om het naar een andere taal (in dit geval Nederlandsig) te vertalen.
Nu heb ik ook wel eens over Oote geschreven. Nee dat heb ik niet, zie ik nu. Ik heb het over Oote van Jan Hanlo
een onzindicht in het Nederlands. Dat wil zeggen, iets Nederlandsigs, want op de woorden kneu en boe is er geen woord Nederlands bij. Hoe zou je dit kunnen vertalen naar bijvoorbeeld het Engels of Frans? Een leuke opdracht voor de pleziervertaler.

Dat was ongeveer het stukje van vannacht, laat ik nog even afsluiten met een reclamemelodietje van vroeger dat opborrelde toen ik voor A. een doosje tic-tac uit de slaapkamerg haalde:

Tic-tac, is de nieuwe,
tac-tic, geconcentreerde
minimint in de nieuwe
tic-tac-packs

Moet nog eens een verzameling aanleggen van dergelijk reclamegebeuzel, dat zo vreselijk blijft hangen, naar tientalle jaren als:

Doe, de, doe, de, doe, doe, Kant en Klaar
Doe, de, doe, de, doe, doe, Kant en Klaar
Doe, de, doe, de, doe, doe, Kant en Klaar
Vraag de catalogus van Kant en Klaar

Of Goudhaantje:

In tien minuten tijd brengt u iets lekkers in de kamer
Goudhaantje
Goudhaantje van Hermann Kramer,
vacuum verpakt en in roomboter
gebraden
Hermann Kramers haantjes zijn gewoon niet te versmaden,
Goudhaantje Goudhaantje etc.

Met dank aan Cor Klunder, voor de exacte tekst.

P.S. Geloof het of niet, lees ik geloof het dus niet, maar het is nu precies een maand na de diagnose, maf he?

Zorgen

Dag, ik ben een mantelzorger
Heeft u nu een vieze jas?
Doe ik hem voor u in de was
En ik zeg morgen
“Elke mantel
heeft genoeg aan z’n eigen zorgen”

Persen

Ik heb iets gekregen vandaag van A. waar ik al zeker vijftien jaar naar op zoek ben. Ik heb zo vaak verzucht: “Waarom kunnen die industriëel ontwerpers niet gewoon eentje ontwerpen die het doet, die het goed doet en die ook nog goed schoon te maken is. Eentje waarbij niet de helft aan de zijkant naar buiten komt, zodat je dat met je vinger weer naar binnen moet drukken. Eentje die niet in delen uiteenvalt als je ‘m gebruikt hebt. Gewoon een goeie en volgens mij moest het niet zo moeilijk zijn.
Nu heb ik er dus een, naar verluid de beste en hij ziet er toch een partij ingewikkeld uit! En gewoon zomaar van A. gekregen, omdat ik zo lief ben.
Nu wilt u natuurlijk een foto, maar die heb ik nog niet gemaakt, bovendien blijft er voor u zo iets te raden…

Communiceren

Het is niet mogelijk om niet te communiceren, dus doe ik het maar niet 😉 Ik heb zo’n flagrante achterstand van mailtjes, kaartjes, sms’jes, bezoekjes (ook aan de tandarts), logstukjes dat het me niet meer lukt om me er voldoende schuldig over te voelen.
En zelfs het zwijgen lukte me twee stukjes geleden niet! Waar moet dit heen!?

Scoren

Met stip binnen gekomen in de top vijf van dingen-die-ik-echt-niet-nodig-heb maar die-desondanks-toch-gebeuren:

Kersensap (door mijzelf) door het bed gegooid en bij het verschonen van het bed constateren dat het waterbed lek is.

Moet de top vijf nog ordenen voor de echte publikatie, vrees alleen dat er dan automatisch iets nieuws bij komt…

Staren

Mensen die mij kennen, dat wil zeggen live, zeg maar van ontmoeten, zullen weten dat ik niet snel met een mond vol tanden sta. Maar ik zit nu al meer dan tien minuten naar een leeg schermpje te staren en ik weet gewoon eventjes niks te schrijven. Gisteren ook al niet. ‘t komt wel weer hoor en het betekent ook niets, maar dat neemt niet weg dat er niks komt.
Tot gauw!

antwoorden

Soms, heel soms krijg ik mail. En soms, heel soms weet ik niet waar ik over moet schrijven op mijn logje. En soms, heel, héél soms stelt iemand een vraag in een mailtje waarvan ik denk: “Hela”, want zo beginnen dat soort gedachten nou eenmaal, “da’s nou een leuk onderwerp voor een stukje.”
Nu maar hopen dat de e-mail-ster dit stukje leest 😉
De vraag was namelijk:

Welke Bommel was je in bezig? Of alle Bommels achter elkaar? En waarom?

En dat vind ik een leuke om te beantwoorden, want dan kan ik over mijn jeugd vertellen en dat doe ik graag.
Ik was als kind namelijk helemaal geen Bommellezer, als ik al iets las dan waren dat Suske en Wiske’s, want dat kreeg ik als kind aangeboden. Op school zag ik wel medekinders die Bomml lazen, maar dat vond ik maar raar, zoveel letters bij zon weinig plaatjes.

Later werd ik groter (fysiek) en gingen mijn grijze cellen ook met dingen buiten mijn hoofd aan de slag, zoals daar zijn boeken, maar toen was Bommel eigenlijk een beetje kinderachtig (little did I know).
En toen leerde ik  A. kennen en die had twee Bommelbundels, die las ik en ik was er wég van, nee ik lieg, ik vond het taalgebruik geweldig. Het sloot namelijk perfect aan op het pompeuze taalgebruik waarin ik op slechte dagen zelf verval. De verhalen vind ik meestal zwak, de personages zelden lovable, maar het taalgebruik! Na de zes verhalen in die twee boeken had ik het eigenlijk wel weer eventjes gezien, tot na een jaar of wat ik iets te lezen nodig had dat ik kon onderbreken. Daar is Bommel, gezien de niet altijd zo geweldige verhaallijnen¹ erg geschikt voor. Dus herlas ik de twee bundels en kocht er een bundel bij (met liefst vijf verhalen). Nu, weer een aantal jaren verder, heb ik weer behoefte aan weglegbare lectuur et voila, er lag weer een bundeltje bij de Bruna en die ben ik nu aan het lezen. Ben net aan verhaal vijf begonnen en denk dat ik eigenlijk wel weer blij zal zijn als ik het uit heb.
Ik zal positief eindigen, want oh, wat een taalgebruik, geweldig en dan heb ik het niet eens in het bijzonder over de Bommel-eigen-woorden, maar de zinnen. Zo fraai, zo heerlijk, zo, ach laat ik het maar Toonder noemen (met uw welnemen).

Groeten voor joe en de joewen, yak.

1 Ik hoop dat ik joe als lezer niet te hard kwets met dit harde oordeel. Ik had het zelf ook graag anders gezien.

Genieten

Heeft u het gezien, het wat wonderlijke commentaartje een paar dagen terug? Nee? Da’s jammer, moet u maar even terugbladeren want ik ben te lui om het op te zoeken. In ieder geval is het zo dat W. van H. mijn stukje over de wet van Benford zo leuk vond dat hij het opgenomen heeft in een klein boekje over het onderwerp. Voor zover ik weet gebruikt hij dat boekje in de wiskundeklas en nu geniet ik ijdeltuit die ik ben. Ga maar eens kijken, ik sta op pagina 8 en 9!

Ontknopen

Wie klif laat hangen moet ook een vervolg geven. Dat dit in door mij zeer gerespecteerde weblogs niet altijd gebeurt is betreurenswaardig mitsgaders verdrietig. Doch laat ik niet dralen en het lot van het tegeltje uit de doeken doen; het goede voorbeeld kan mogelijk bankjeskopers op betere gedachten brengen.

Zoals u weet ging het gebouw waarin mijn stulpje gevestigd is enige tijd gehuld in een wonderlijk gewaad, teneinde het uiterlijk een verfrissing te bezorgen. Niet zonder succes, maar ook niet altijd met even veel rendement.
De tand des tijds had wel degelijk geknaagd aan het gebouw en ook de buitenvensterbanktegeltjes waren in sommige gevallen aangedaan. De vensterbank bij mijn werkkamer bijvoorbeeld vertoonde grote gelijkenis met een melkgebitje, waarbij door vorst wat randjes waren afgebrokkeld. Of dit letselschade tot gevolg heeft gehad is mij niet bekend, maar de tegeltjes braken soms in tweeën.
Een noeste handwerksman, gewapend met stevige beitel is een ruime dag bezig geweest om alle aangedane tegeltjes te verwijderen zodat deze later vervangen konden worden door nieuwe exemplaren. Hoera!

Alleen het tegeltje dat onderwerp is van deze klifhangcyclus was om andere redenen, handmatig, ingekort. Het balkonhek namelijk nekte het uitstekende gedeelte van dit tegeltje. De geestdriftige hakmeister zag dit niet omdat de hekwerken op dat moment reeds weg waren. “Aha”, moet hij gedacht hebben, “wat wonderlijk, maar laat ik er eens flink op los hakken”.
Grappig genoeg was “aha” ook mijn eerste gedachte toen ik het nieuwe tegeltje zag zitten, want voordat het hek teruggeplaatst kon worden moest een (vermoedelijk andere) artisanaal werker met een zaagapparaat te werk om de bewoners-val-veiligheid in al haar stevigheid te kunnen herstellen.

De natie slaakt een zucht en ik met haar.

P.S. tot troost, ik ben bijna weer uitge-Bommeld

zagen

Een tijdje geleden schreef ik een stukje over bovenstaand tegeltje en het lot dat dit tegeltje boven het hoofd hing. Dat wil zeggen, ik maakte er een ware klifhanger van:

Ik begin vandaag met een klifhanger, bijna letterlijk zelfs, al is het
hier een buitenvensterbank. Het is maar zo’n 2½ meter vallen dus dat
valt wel mee (no pun intended). Kijkt u goed naar dit tegeltje.
Onthoudt dit tegeltje. Hier kom ik namelijk nog op terug. Pas als de stijeiger weg is kan ik het vervolg maken, dus heeft ook u belang bij de voorspoedige ontmanteling van de Burka.

Inmiddels is die Burka allang weg, goddank, maar ik heb gewacht met de ontknoping omdat een zekere dame Aargh mij vroeg haar te tippen dat dit om de ontknoping van een klifhanger ging en zij was op vakantie. Ik geloof dat ik bij deze aan de herinnering voldoende heb bijgedragen, dan nu de ontknoping.
Wat er namelijk voorspeld was en gebeurde was dit:

Om er even later zo uit te zien:

Hoe wist ik nou dat dat zou gebeuren? Ik zal het u vertellen, nee, ik heb een beter idee. Ik maak er weer een klifhanger van. Gun mij ook eens een lolletje!