De stervende taal

Irene schreef gisteren over Esperanto. Ik ben nooit een Esperantist geworden, hoogstends een aspirant Esperantist, al was het alleen al omdat het zo’n mooie combinatie is.  Nee, ik ben wel een tijdje bezig geweest om mij Esperanto eigen te maken, maar hoe eenvougdig de taal ook leert, hij vergeet ook makkelijk.
En toch voel ik me een beetje schuldig, Esperanto is namelijk stervende. Ik weet niet of het snel gaat maar het kwijnt. Mijn Esperantoëpisode was lang voor het fenomeen weblog, als er toen al wel weblogs waren geweest, was ik misschien wel een Esperanto weblog begonnen. Prompt ging ik op zoek naar Esperanto weblogs, maar hoe harder ik zocht, hoe minder ik er vond. Wel overleden weblogs, maar geen levende.
Nee, ik heb nu niet echt meer behoefte om mijn Esperanto op te pikken, noch om er een weblog mee te starten, maar als compensatie daarvoor voel ik me wel een beetje schuldig naar de Esperantogedachte.
Om hiervoor te compenseren heb ik:

1. Dit stukje geschreven
2. Deze link ingevoegd zodat u laagdrempelig en kort kennis kunt maken met Esperanto

Multaj legi plezuro!

Gouden regels

Ik ben niet veeleisend, van mij hoeft niet zo veel en mag er een hoop. Zeker als ik met rust gelaten word, kan ik een hoop hebben. Toch heb ik ergens iets van ‘regeltjes’, nou nee, meer iets van tips en wenken, nee, nouja zoiets dus wat regeltjes en tegen een van die regeltjes heb ik gisteren gezondigd:

Regel ca. 323881bis:

Verontschuldig je nooit voor de kwaliteit van een stukje, zeker niet onderaan het stukje zelf. Dit kan namelijk:

1. Geïnterpreteerd worden als vissen naar complimentjes
2. Resulteren in een positieve reactie van een lezer waardoor je alsnog het gevoel krijgt dat je hebt zitten vissen naar complimentjes.

Hierbij beloof ik me weer te houden aan mijn ongevere richtlijn, mijn eigen stukjes niet meer af te kraken en dit gewoon aan u over te laten 😉

Tot slot nog het gesprek van de dag:

-Had jouw moeder niet een stopbol?
-Nee mijn moeder had een hand.
-Ohja, twee zelfs.

Verzamelbejaarde

Ik heb een angst, nee angst is niet het goede woord: een opkruipend vermoeden, een visioen van een onontkoombaar lot: ik wordt later een verzamelbejaarde. Een oudje dat geen afstand meer kan doen van de dingen om zich heen, inclusief zijn afval. In de afgelopen weken heb ik geoeffend.

U moet namelijk weten dat wij een GFT bak hebben, nee ik zeg het verkeerd, we hebben twee GFT bakken. Die bakken gebruiken we voor het dagelijks kook-balkon-en-fruitschillen-afval maar vooral voor het houten-katten-grit waarmee wij onze poesentwaletten mee voorzien. Het leuke van dat houten grit is dat het met de GFT mee mag en dat spreidt het zeulen met zware zakken en bakken over twee dagen van de week, een keer voor de vuilniszak en een keer voor de GFT bak(ken).
In de tijd dat wij nog vier poesen rijk waren, leverde dat twee bakken GFT per week op, nu (vanwege nog maar twee poesen) minder dan één per week, zodat zelfs die ene bak lichter geworden is. Eigenlijk zijn we gelukkige mensen, maar dit terzijde.
Terug naar het verzameloudjesverhaal: in de week van 12 december waren we vergeten de bak buiten te zetten, maar dat was niet erg we hebben er toch twee. De week er na (19 dec) was ik ziek en opteerde ik voor het laten staan van de GFT bak want zwaar en de week tussen kerst en oud-en-nieuw was toch een gewone week dus het zou gewoon worden opgehaald. Zogezegd, etc. Helaas waren we in die week weg naar Groningen en konden we de bakken niet buiten zetten. De poesenoppas wilde we het niet aandoen, omdat de bakken bovendien behoorlijk zwaar waren geworden.
Bij het verschonen van de bakken moest het vieze grit dan maar even opgeslagen worden in de trapkast in een zak. De GFT-bakken zijn weer leeg, dus de verzamelbejaarde in mij heeft weer afstand moeten doen van het vuile grit, maar toen ik de zak uit de trapkast haalde moest ik wel even sentimenteel slikken.
Ik heb nog zo’n dertig jaar om dit af te leren, anders is het hopen voor de benedenburen dat de vloer het houdt…

P.S. wat is het weer een langdradig verhaal geworden. Hmpf.

Op verzoek van Irene ;-)

(uit The Yak, second edition…)

The name of the yak – a historical
note

In the Tibetan language, yak is pronounced as “yag”; although
in that form, it usually applies to the yak bull – with dri the
equivalent Tibetan term for the female yak. Other languages follow this name
closely. This use of the same name in numerous languages is considered
unusual.
The ancient Chinese people called the animal Ya Niu. In
the Shang dynasty (before 3 000 B.C.), yak was vividly written as
, denoting the yak’s large body,
outstretched horns, long hair and big tail. In time, the name was reduced to a
word pronounced as “ya”. Later still, this was mispronounced as “mao” – and many
homophones began to appear after the Qin and Han dynasties. These words referred
not only to the yak but also to yak hair products (because
mao means “hair” in Chinese).
Some people wrote , pronounced “mao”,
as , pronounced “li”, and then called
the yak Li Niu. The tiny alteration in the script led to a change of
name. And this provides an interesting object lesson for good handwriting! A
distinction between Li and Mao to denote yak was first made in the
Compendium of materia medica, published by Li Shizhen in 1578. Li
Niu was said to live in the mountains and denoted the wild yak, while Mao
Niu was used to denote the domestic yak (Li Ruimin, 1986).

Zeven Kikkertjes

Wij hebben op het ogenblik van een vriendin twee Potter films te leen en het viel Mw. Krak op dat je verbazingwekkend goed de volgende tekst kunt zingen op het ‘tata tata ta tatata ta ta tata ta ta ta’-thema van de filmmuziek.

Er zaten zeven kikkertjes
al in een boeren sloot
Ze kwekten niet,
ze kwaakten niet
Ze waren half dood.

En dat is opvallend want:

1. Dit is niet de tekst van de filmmuziek
2. Dit is niet de tekst van er zaten zeven kikkertjes

Toch kun je het er erg goed op zingen en bovendien kunnen we het niet meer horen zonder mee te zingen.

witter dan dit wordt het niet

Zoals u een aantal dagen geleden hebt gezien, heb ik u al lastig gevallen met een Giro 555 advertentie. Op wit gaan lijkt me niet zo zinvol, ik neem niet aan dat er ook maar iemand mijn logje zal missen en om die reden iets over zal maken. Dus witter dan dit wordt het vandaag niet…

Schoenen

Acht jaar geleden kocht ik een paar Ecco’s, geweldige schoenen, vanaf de eerste dag zaten ze goed, niet een beetje goed, maar eigenlijk beter dan schoenen ooit gezeten hadden. Het waren niet de goedkoopste schoenen, maar daar had ik dan ook wat voor.
En inderdaad, hoewel normaalgesproken schoenen bij mij een half jaar meegingen, hebben deze het acht jaar volgehouden (ongeveer half-time). Nu zijn ze echt op en ik heb vorige week nieuwe Ecco’s gekocht. Op mijn rechter hiel zit een blaar waar een slager nog misselijk van zou worden en mijn linker hiel is ook zielig.
Blijkbaar kan maar één paar schoenen in je leven zo goed zitten: RIP, DOM, Dag schoenen, Alááf.

p.s. Ik ben niet de heer op de foto…

555

Reparatio

Laat ik u vertellen van de doucheslang. Voor de upgrading van de badkamer hebben wij (tegen beter weten in) een klein jaar geleden zo’n alu-krul-douche-slang gekocht. Dat ziet er leuk uit, maar overal waar je ze ziet zijn ze kapot. Ik had dan ook niet veel hoop voor de onze en zag die, in gedachten, er al gerafeld bij hangen.
Inderdaad, na een maandje of zo, was de slang aan de bovenzijde los gegaan. In de eerste paar weken, lukte het nog om hem terug te duwen, maar de knik die er voor zorgde dat hij los ging bleef en ik moest hem steeds vaker terug duwen. Tot de dag kwam dat hij echt loskrulde. Het metaal zat nog vast, maar ik in fatsoen krijgen lukte niet meer.

In een hotel zagen we een steviger variant, zodat het idee geboren werd onze oude slang te trachten te repareren en mocht dat mislukken, snel zo’n steviger slang te kopen.
Gist’r avond heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb de slang gedemonteerd. Zit leuk in elkaar zo’n slang. De gewone plastic slang kende ik al, maar dat deze een variant op het thema zou zijn had ik niet verwacht.
Kort en goed: de slang twee centimeter ingekort en weer heeft reparatie-sjakie de klus geklaard.

Ik ben wat vroeger

Ik wilde net (9:30uur)een stukje gaan schrijven over “hoe om te gaan met een afspraak met een instantie die langs komt tussen10 en 12?” toen hij aanbelde. Ik had willen schrijven over dat ze nooit vroeg komen, dus tot elf uur heb je nog wel tijd om dingen te doen. En dat de kans het grootst is dat ze tussen 12 en half 1 komen. Het voordeel is dat hij nu weer weg is, het nadeel is dat een van onze balkons vervangen moet worden en te zien aan waarop hij dat baseerde, vrees ik dat de andere twee ook wel binnen nu en een paar jaar aan de beurt zijn. Puinhoop!