Vasthoudend

Ik merk de laatste tijd dat ik vasthoudender ben dan ik dacht, of wil zijn. En met name door het loslaten ontdek ik hoe het vasthouden eigenlijk best wel jammer is. Ik bedoel, heel lang vond ik zoogdiertjes (konijnen, muizen katten, olifanten en cheeta’s) leuk, maar vogeltjes bijvoorbeeld niet. Ik snap het wel, het heeft met zeldzaamheid te maken. Als je bij elke kauw “agoddiegoddiegoddie” gaat zeggen, dan heb je, zeker in Utrecht een dagtaak. Nu zeg ik niet zo vaak meer “agoddiegoddiegoddie” dus is er ruimte gekomen.

De eerste vogeltjes die naar binnen (mijn affectie in) floepten waren de drieteenstrandlopertjes. Onontkoombaar. Het zijn een soort hele drukke elementaire deeltjes die als niet geïmplodeerde golffunctie over het strand heen en weer waaien en zich te pletter werken om warm te blijven en het voedsel naar binnen te werken om zo druk te kunnen bewegen. Daar zijn de musjes bijgekomen (want die zijn zeldzaam in Utrecht) en langzaam aan doet eigenlijk bijna iedere vogel wel goed. Ik zou mezelf een soort egalitaire vogelaar kunnen noemen, ik beleef evenveel plezier aan een meeuw als aan een zeearend (al zal ik bij de zeearend zeggen: kijk! Een zeearend!, wat ik bij een meeuw niet in mijn hoofd haal. Ten eerste omdat het geen zeearend is, ten tweede omdat ik dan weer die dagtaak zou hebben waar ik zoeven over sprak. Oh, wat mis ik mijn voetnoten.)

Nu nog de paarden. Ik hou nog steeds vast aan mijn niet zo leuke ervaringen met paarden. Dat kan ik me heel goed veroorloven, ik kom niet zo heel vaak in aanraking met paarden (behalve bij wandelingen), maar zou het niet leuker zijn als ik bij paarden dacht: hee, leuk, paarden, neem nou het Lady Gaga-paard hierboven. Wie weet word ik nog wel een paardenmeisje (nouja, u begrijpt wel)