Varieteit

Ik zal het meteen maar toegeven: ik ben tamelijk nostalgisch van aard vandaag. Waarschijnlijk komt dat omdat ik in de tuin heb gezeten. Lekker in eigen tuin, lui, niet uit wandelen of andere ondernemende dingen, gewoon in de tuin, een beetje onder de parasol, boekje lezen. En laten we wel wezen, dat is er dit jaar nog niet veel van gekomen, als het weer al fraai was, dan toch meteen op pad.

Het wijkje waar ik woon is uit 1913 en dus dit jaar een eeuw oud. Ik weet niet of de buren dat weten, maar jubileum, hiep en ook wel hoera. Als consequentie is het een ratjetoe van verbouwingen, aanbouwingen, opbouwingen en verherbouwingen aan de achterkant. De voorkant is beschermd stadsgezicht, maar de achterkant is meer een ieder-voor-zicht.

Langzamerhand zal iedereen wel een moderne centrale verwarmingsinstallatie hebben met zo’n tweeweg in- en uitlaatschoorteen. Een fantasieloos gek hoedje dat er voor zorgt dat je niet meer in je slaap sterft aan koolmonoxidevergiftiging, ik ben er blij mee. Gelukkig ruimt niemand z’n oude schoorstenen op, dus kun je nog dit soort fraaie dingen zien, fraaie handvlijt maar hoe lang nog?

En net als mijn nostalgie om dreigt te slaan in melancholie, vliegt er al tsjilpend een heel jong koolmeesje naar het niet leeggegeten pindanetje van afgelopen winter en gaat daar lustig van snacken¹. Lief he?