Styropor

Ik werd vanochtend wakker met een, hoe zal ik het zeggen, soort van gevoel. Op zich niet bijzonder, er is van mij bekend dat ik zo af en toe iets voel/ervaar, vaak is dat gevoel niet goed in woorden uit te drukken. Dan zit je te hannesen in termen als “zo iets van…” en “een soort van dat je zegt.” In lang vervlogen tijden kon het voorkomen dat het zich eerst om moest zetten in een liedje.

Grappig genoeg was het gevoel nu heel duidelijk. Het voelde of ik van styropor was, tamelijk star en onbewegelijk, maar ondertussen wél dat ik ieder moment weg kon waaien, ontwaken¹ was er niet bij, U moest er tot twee keer toe aan te pas komen. Koffie hielp, koffie helpt heel vaak en langzaam maar zeker begon ik in de afgelopen uren mijn vlezige beweegbare zelf terug te vinden, nu alleen de hersenen nog.

Ik denk dat vandaag maar in het bakje: mêh gaat.