Styropor
Ik werd vanochtend wakker met een, hoe zal ik het zeggen, soort van gevoel. Op zich niet bijzonder, er is van mij bekend dat ik zo af en toe iets voel/ervaar, vaak is dat gevoel niet goed in woorden uit te drukken. Dan zit je te hannesen in termen als “zo iets van…” en “een soort van dat je zegt.” In lang vervlogen tijden kon het voorkomen dat het zich eerst om moest zetten in een liedje.
Grappig genoeg was het gevoel nu heel duidelijk. Het voelde of ik van styropor was, tamelijk star en onbewegelijk, maar ondertussen wél dat ik ieder moment weg kon waaien, ontwaken1 was er niet bij, U moest er tot twee keer toe aan te pas komen. Koffie hielp, koffie helpt heel vaak en langzaam maar zeker begon ik in de afgelopen uren mijn vlezige beweegbare zelf terug te vinden, nu alleen de hersenen nog.
Ik denk dat vandaag maar in het bakje: mêh gaat.
Notes:
- mooi he?
- aargh zei: Ik begon inderdaad al te vrezen dat er iets met je was gebeurd, maar zo te lezen valt het mee. Zolang het met koffie grotendeels op te lossen is. Als je geen koffie meer wil, dan is het echt goed mis. Maar styropor, daar heb ik problemen mee hoor. Weet je wel hoe jaloers buitenlanders zijn op ons heerlijke Nederlandse woord piepschuim?
- yak zei: Terwijl ik juist zo gedesillusioneerd was dat Styropor gewoon piepschuim bleek te zijn...
- Edwinek zei: Koffie verkwikt den mensch! Overigens wel een idee voor een nieuwe diervriendelijke Spaanse traditie: stieren porren.