Rekening houdend met

Zo’n 25 jaar geleden kwam ik in de kat. Toen meteen vier, dus kon ik er meteen stevig aan wennen. Geen boterhammen laten staan, geen deuren dicht doen als daar nog een kat achter zit, niet op kattenstaarten trappen¹, naast de eigen biologische klok ook die van je kat(ten), voorzichtig de voordeur uit want drukke weg.

Nu valt er heel veel van dat al weg² Zo heeft het stukje hardboard achter de slaapkamerdeur geen noodzaak meer, want niemand krabt meer aan de vloerbedekking om zich onder de deur door te tunnelen³ Er komt niemand op me afzoeven als ik een zakje van de vleeswaren open maak met een “boem boem boem boem boem boem boem boem boem boem boem boem boem”⁴ de trap af. Er komt niemand tussen mij en mijn toetsenbord liggen, laat staan dat hij/zij langzaam bovenop mijn toetsenbord gaat liggen, onder achterlating van heeeeeel veeeeeel spaties.

Het zijn allemaal geen dingen die nodig zijn, maar dat maakt ze juist zo belangrijk. Dat we waarde hechten aan dingen die niet nodig zijn maakt mensen diertjes+ het is het begin van kunst. Ik moet meteen weer denken aan het grappige, maar meteen hartverscheurende Kaspar ist Tot van Hans Arp, waarin het wegvallen van ogenschijnlijk zinloze en onbegrijpelijke handelingen berouwd wordt, zo moet het ook en sluit ik af met een: heiliger bimbam nelson ist tot!⁵