Poseurs?

Een van de voordelen van het kieken van dieren is dat ze, ook hebben ze je gezien, niet poseren, or do they? Ik denk maar even aan de hertjes en de vos, en ook deze koe en onderstaand schaap, lijken niet vies te zijn van een beetje publiciteit. Allemaal hongerig naar Andy Warhol’s 15 minutes of fame? Nah, gewoon gezonde nieuwsgierigheid en een testament voor mijn rustgevende en ongevaarlijke uitstraling.

Duck

Op een mooie dag ga ik daar een keer een uurtje zitten, stoeltje mee, camera en me Bert Haanstra voelen. Mensen die liggend in hun bootje onder de brug door moeten. Ik héb nog een foto later dan deze, maar dan is het hondje niet meer zichtbaar, de bestuurder van het bootje zit nog steeds rechtop, die foto is dus spannender, maar zonder hondje en dat is weer jammer.

Nu nog even de titel van dit stukje dubbelzinnig maken en hop, tijd voor een kop goeie koffie!

Wandelpad

Als je wandelt, gewoon in Nederland, dan word je geconfronteerd met de mate waarin je generaliseert, invult, vooroordelen hebt. Bijvoorbeeld dat er in de randstad alleen maar asfalt is. Toegegeven, er is heeeel veeeel asfalt, ook nog veel klinkers, veel saaie bermbebossing waar je niet veel aan hebt, bijna geen plekje waar het dominante geluid niet dat is van langsrazende auto’s, maar toch, er zijn ook wandelpaadjes waar je niet op gerekend had. Paadjes waar je niets hoort dan vogels met opspelende hormonen voor de tweede leg. Paadjes die wild begroeid zijn door laat-maar-gaan-bomen en -struiken. Paadjes die zelfs niet illegaal per fiets begaanbaar zijn al is je bike nog zo all terrain. Zo kan ik een wandeling van Breukelen naar Woerden van harte aanbevelen. Op het einde daarvan is een tripje naar het Bierhuys aan te raden, naar verluid 135 speciaalbieren, je kunt het slechter treffen na een wandeling.

Allemaal beestjes

Roef roef roef, ging iets voor mijn wandelschoenen aan de kant. Helahopla, wat was dat? Het leek in eerste instantie een rups, maar daarvoor liep het te snel. Voor alle andere beesten had het te veel haar of anders pootjes. Roef, roffel froep, liep het verder. Foto, wat een raar beest! Dan maar eens een foto genomen van de zijkant.

Oh, is het zo’n dag. Sorry, ik ga al.

Varieteit

Ik zal het meteen maar toegeven: ik ben tamelijk nostalgisch van aard vandaag. Waarschijnlijk komt dat omdat ik in de tuin heb gezeten. Lekker in eigen tuin, lui, niet uit wandelen of andere ondernemende dingen, gewoon in de tuin, een beetje onder de parasol, boekje lezen. En laten we wel wezen, dat is er dit jaar nog niet veel van gekomen, als het weer al fraai was, dan toch meteen op pad.

Het wijkje waar ik woon is uit 1913 en dus dit jaar een eeuw oud. Ik weet niet of de buren dat weten, maar jubileum, hiep en ook wel hoera. Als consequentie is het een ratjetoe van verbouwingen, aanbouwingen, opbouwingen en verherbouwingen aan de achterkant. De voorkant is beschermd stadsgezicht, maar de achterkant is meer een ieder-voor-zicht.

Langzamerhand zal iedereen wel een moderne centrale verwarmingsinstallatie hebben met zo’n tweeweg in- en uitlaatschoorteen. Een fantasieloos gek hoedje dat er voor zorgt dat je niet meer in je slaap sterft aan koolmonoxidevergiftiging, ik ben er blij mee. Gelukkig ruimt niemand z’n oude schoorstenen op, dus kun je nog dit soort fraaie dingen zien, fraaie handvlijt maar hoe lang nog?

En net als mijn nostalgie om dreigt te slaan in melancholie, vliegt er al tsjilpend een heel jong koolmeesje naar het niet leeggegeten pindanetje van afgelopen winter en gaat daar lustig van snacken¹. Lief he?

Liften

Dit stel ik me hierbij voor, ongeveer:
– Mag ik mee?
– Je moet mee, want de snoek
– Mag ik op je rug?
– Nee daar ben je nu te groot
– Ah
– Nee
– Ah
– Nee, nee, nee!
– Maar ik kan nog niet zo goed
– Nee, je moet oefenen, kom we gaan
– Mag ik dan nu op je rug?
– Neheee
– Nu dan?
– Neheeheee
– Ah, mam, mam, mam aaaahh mam?
– Nou vooruit dan, maar terug zwem je zelf
– Hoi hoi hoi

Berendinges

Dol ben ik, op berenklauwen. Niet in mijn tuin en eigenlijk ook niet elders, want ze zijn zo agressief en zo in grote getale, maar eentje, op het punt van uitkomen, daar kan toch niemand van zeggen dat het lelijk is. Imposant en, hoe zal ik het zeggen, berig. En met zo’n lichte hint van Karl Blossfeldt.

Reigersteiger

Och wat zat hij daar fraai achter de Knoopkazerne. Pootjes om de rand geklemd, klaar om over het water te scheren en om het even welk lekker hapje te snaaien.

Niks geen patat voor deze vogel, ambachtelijk vissen, of kikkeren, dat laat ik in het midden. Een paar keer stond hij op het punt te duiken, maar uiteindelijk vloog hij weg omdat als vanwege, hoe zal ik het zeggen, mij. Sorry reiger. 

Ga jij eens even netjes zeldzaam wezen!(2)

Dit gaat een stapje verder. Niet zeldzaam lopen te zijn is een ding, maar poseren voor de foto? Dat kan dus echt niet. Nu zou het me niet verbazen als deze vos een beetje op z’n laatste pootjes liep en dat zou ik dan weer moeten waarderen, want daar wordt hij weer netjes zeldzaam van.

Twee paden verder: nog een vos. Ik ga daar dus nooit meer naar toe, dat snap je, al die onzeldzame beesten.

Ga jij eens even netjes zeldzaam wezen! (1)

Stel, trouwdag¹, wandeling A’damse waterleidingduinen, “OH, KIJK NOU DAN TOCH, FLAKBIJ, REEEEEEN² .” Verkeerde lens bij mij, maar misschien laat het zich kieken, toch wel, nou, ja, zien thuis wel wat het wordt. Dichterbij, oh, nog een keer knip. Nog dichter, knip, klakkerdeklik. “Oh, dan komt er toch wel zo’n gevoel van, joh over je he?”, “Nou”

Twee paden verder: Meer reeën, veel meer reeën,  op het laatst konden we geen reeën meer zien, zoveel reeën zagen we, we snakten zelfs naar iets, hoe zal ik het zeggen, irreeëels. Kreeg bijna verlangens naar jachtgeweren. Reeën zijn enkel leuk als schaars. Een ‘jaarsfeestje met tien stukken taart is het op de een of andere manier niet. Pech.