What I like most about you, is your girlfriend…

Kent u het liedje nog, van de Special aka? Heerlijk nummer, met lekker veel falset, heel fijn. Maar daar wilde ik het eigenlijk niet zo direct over hebben, meer soort van indirect. Want ik keek zo es naar mijn logje en parafraseerde:”Wat ik het leukst aan je vind, zijn je bezoekers¹ En laat daar naar verwachting de komende maand nou net de honderduizendste van komen. Goed he? Van u dan, want naar een stukje wordt dus zeventig keer vaker gekeken dan dat het geschreven wordt². En dat, lieve lezertjes, mag ook wel eens gezegd worden.

Waarom ik dit stukje nu schrijf en niet over drie weken als hij over de 100.000 gaat? Eh, ik kijk zo eens in de drie vier maanden naar mijn teller 😉

Dus dat u nog maar lang moge komen kijken, dan blijf ik lekker schrijven. Goeie deal?

1 In ieder geval het zichtbare deel in de vorm van het commentariaat.
2 En dat is dan nog gemiddeld over de drie jaar dat logje draait, viewing figures zijn nu hoger dan vroega, bijna het dubbele namelijk, maar ik wil niet dik doen.

Met stokjes

Ik doe dit nooit, dus laat ik het nu es een keertje wel doen, via TGITC:

1. The first movie you remember seeing on the big screen
Peter en de vliegende autobus… inspirerend spul!

2. Movie from which you can quote multiple lines in your sleep
Er zijn er meer, maar ik denk dat ik eerlijk moet zijn en Monty Python and the Holy Grail moet noemen, omdat ik die ooit van voor naar achter op kon zeggen. Ik was geen fanaat hoor, want van achter naar voren kon ik niet.

3. Director (dead or alive) that you’d most want to have dinner with.
Hm, eh, dinner? Tsja, ik denk dat we niet veel te zeggen zullen hebben jegens elkander, maar ik denk Terry Gilliam.

4. Movie that should have won an Oscar but didn’t
Rabbi Jacob, niets op aan te merken (behalve dan op sommige onderwerpen licht gedateerd, maar dat mag voor een film uit 1973)

5. Movie that didn’t disappoint despite being the adaptation of a book.
Lastig, er zijn films die ik goed vind hoewel ze op een boek gebaseerd zijn, maar daar heb ik volgens mij nooit het boek van gelezen. En er zijn boeken waarvan ik de film met opzet nooit ben gaan kijken…

Uit de eerste categorie ben ik erg benieuwd naar Fear and Loathing in Las Vegas. De film is geweldig en hij zou redelijk getrouw het boek zijn. Staat op het leeslijstje (op 430 ofzo).

6. Movie you were dragged to by someone else expecting to hate but which you loved.
Niet zozeer dat ik bang was dat ik ‘m slecht zou vinden, maar enger: Kill Bill. Geweldige film(s).

7. Movie that scares the crap out of you no matter how many times you see it
Tsja, da’s een genre dat ik niet zoveel kijk, dus wijk ik een beetje af van de bedoeling van de vraag en antwoord ik: claymation films. Na een minuut: 720 beeldjes loopt het zweet me over de rug, al het werk! Mijn grootste prestatie op dat gebied is dat ik wel eens tien minuten (7200 beeldjes) van chicken run heb gekeken. Toen ben ik ook echt bezweken.

8. Movie that makes you bawl no matter how many times you see it
Given half a chance: any movie. But that’s not the question. What’s the ultimate on the tearometer? Hm, though not (wacheffe, ik zit Engels te type). Hoewel het niet de beste film denkbaar is, staat 28 Days garant voor tranen. Maar ook Four Weddings & a Funeral (en dan bedoel in niet alleen dat heeeeeel slechte acteerwerk op het einde), Fucking Åmål, Bend it like Beckham, nee, nu moet ik ophouden, want nu ga ik inderdaad een volledige lijst van alle films maken, dat moet niet.
Toch als ik er echt maar eentje mag noemen, en het mag op voorwaarde van dat ik er voor in de stemming moet zijn, dan toch The Sound of Music (sorry).

9. The movie that still has you rolling on the floor with laugher no matter how many times you’ve seen it
Er zijn heel veel goede grappige films die erg goed in elkaar zitten. Als ik me daartoe beperk, blijf ik nog met een lijstje zitten:

• Rabbi Jacob
• Kentucky Fried Movie
• Der Bewegte Mann
• Some Like it Hot
• Monty Python & The Holy Grail
• en ga zo maar door…

Maar de beste en allerknapste blijft (hoewel ik dat pas zag toen ik ‘m jaren later met andere ogen weer eens bekeek) met afstand: A Fish Called Wanda.

Maar wat dan weer zo jammer is, dat ik een heleboel films hierin niet heb kunnen noemen. Als:

• Het hele oevre van Kevin Smith
• Sense & Sensibility
• Notting Hill
• Whatever Happened to Harold Smith
• Ja Zuster, Nee Zuster
• Tim
• The Graduate
• Wilde
• Death in Venice
• A Room with a View
• Chocolat
• Casablanca!
• Cabaret
• Chitty Chitty Bang Bang
• Trainspotting
• High Fidelity
• Pulp Fiction
• Reservoir Dogs
• The Matrix (alleen deel 1)
• Airplane!
• Stop Making Sense
• Stuart Little
• Monsters inc.
• THX zoveel zoveel (sorry geen zin om op te zoeken)
• Miss Congeniality
• Asterix & Cleopatra
• Amelie
• Bowling for Columbine
• La Soupe aux Choux
• Samsara
• My Big Fat Greek Wedding
• Jalla Jalla
• Love Actually
• The Blues Brothers
• Étre et Avoir
• Forrest Gump
• The King and I
• etc. etc. etc. etc.

En dan hebben we nog het probleem dat tv-series ondergewaardeerd worden t.o.v. films.

Ik geloof dat dit de laatste keer was ook 😉

De spamberichten

Ik heb u inmiddels meer dan nodig de oren van het hoofd gezanikt over spam, maar er is weer een gedenkenswaardige grens overschreden en dat moet ik dan toch weer even melden. Op 19 maart schreef ik u dat mijn spamteller op 999 stond. Dat was indrukwekkend want dat betekent dat ik op dat moment gemiddeld 33 spamberichten per dag ontving (die overigens bijna allemaal netjes afgevangen worden door gmail, dat mag ook wel eens gezegd). Vandaag staat de spamteller op 2131 wat betekent dat in vijf maanden de hoeveelheid spam verdubbeld is, verdubbeld! Dat wil zeggen, mijn spam. Of de wereld ook meer spam krijgt weet ik natuurlijk niet.
Boris breekt even in en zegt dat hij geen spam krijgt, maar dat hij dat wel wil. Ik hem uitgelegd dat dat andere spam is, hij aandringen dat dat wel zo kan zijn, maar dat hij het toch wil, ik gezegd dat hij dat niet mag, hij op de grond liggen krijsen, ik hem negeren, hij mij negeren, goed maken en als compromis mag hij dan een half paard. Ik ben zo’n pussy.
Ik ga straks even de resten van het kadaver opruimen en zo. U een prettige dag verder. Rot spam, ontregelt je leven.

De Poes

Dat ArtRage een succes was, wist u al he? Dit hierboven is mijn (helaas overleden) poes Annabelle. Voor als u ArtRage kent en denkt hoe hep ie dit gemoak, dit is niet naar voorbeeld gemaakt (dus niet overgetrokken of geimporteerd), maar uit herinnering en ik heb een stijl gepakt en heb die omgezet naar hoe ik poesen zie. Die stijl is die van Bart van der Leck. Zijn “De Kat” vind (of moet ik inmiddels zeggen vond) ik erg fraai:

Want pas op, als je iets na gaat maken, wordt je wel geconfronteerd met alle minder leuke/mooie/lieve kanten ervan. Dit is mijn kopie ervan. Al liever dan het origineel overigens. Oh, en ik ben ook met kleur bezig, want dat kon ik nooit. Ik geloof dat de belangrijkste hindernis het geklier met tuubjes was.

Als u dus wilt kliederen zonder geklier: ArtRage. Ennut is nog gratis ook!

Herinnert u zich deze nog?

Als de eigenaresse van het origineel geinteresseerd is, heb ik een grotere versie voor d’r…

Open sollicitaties

Ik krijg de laatste tijd weer veel open sollicitaties. Ooit vond ik die vleiend:”goh wat leuk, iemand wil bij mij komen werken.” Tot ik zag dat in de hele communicatie alleen mijn e-mail adres persoonlijk was. De rest was zo generiek als maar kan. Sindsdien doe ik er niets meer mee, hup DELETE! Lui kreng! Vandaag was ik in een goeie bui en stuurde ik weer een mailtje terug:

Dag die-en-die,

Ik heb nu helaas geen functies voor je in de aanbieding, noch in de toekomst. Maar als ik je een advies mag geven: ook bij een open sollicitatie is het verstandig om je een klein beetje te verdiepen in het bedrijf dat je aanschrijft en daar iets van in je brief/mailtje terug te laten komen.
Je treft me in een heel goede bui dat ik ueberhaupt iets terugschrijf, want dit soort massa-gemailde open sollicitaties gaan meestal direct in de prullenbak. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar de enige in ben.

Met vriendelijke groet en veel succes,

yak van KrakLog

Met een gloed van weldaad drukte ik op send. Misschien moet ik deze bewaren en er een soort van autorespond van maken.

Wie of wat woont er in de koningklijke loge?

Update: introducing Natalie

Nogmaals astma

Ontkenning en voor jezelf verstoppen, och wat benne we daar toch goed in. Maar er zijn altijd weer manieren waarop het zich toch onomstotelijk opdringt aan oog, oor of algehele gesteldheid.
In dit geval wou ik even snel een liedje opnemen. En als je jezelf dan hoort ademhalen in je hoofdtelefoon, dan moet je toch bekennen dat het niet zo lekker gaat allemaal. Wilt u horen hoe dat klinkt? Ach mogelijk hoort u het niet eens en hoort u het liedje wel zoals ik het bedoeld heb. Ik hoor alleen een met z’n adem worstelende man, maar da’s onzin natuurlijk. En Israel “Bruddah Iz” Kamkawiwo’ole‘s ademhaling klinkt nog veeeeeel enger!

Het is Another Day, van Roy Harper overigens.

U kunt ‘m ook mono beluisteren, met lichtbeelden:

En als u wilt zien en horen hoe mensen zonder astma het doen zijn hier Peter Gabriel en Kate Bush die hetzelfde zingen:

Ach, nu het toch weer brandt…

Ik ben niet iemand die snel over politiek schrijft. Dat heeft met meningen te maken en die heb ik niet zo vaak, want waar moet ik ze op baseren? Natuurlijk denk ik wel regelmatig van: och och och, dat dan weer wel.

En als het dan weer ergens flink brandt en je hoort toevallig weer een liedje dat daar op aansluit, dan wil ik voor een keertje best even als activist aangemerkt worden hoor:

I Come and Stand at Every Door

I come and stand at every door
But no one hears my silent tread
I knock and yet remain unseen
For I am dead, for I am dead.

I'm only seven although I died
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow.

My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind.

I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead, for I am dead.

All that I ask is that for peace
You fight today, you fight today
So that the children of this world
May live and grow and laugh and play.

 -- Nazim Hikmet

Wat mij raakt in deze tekst is minder (hoewel ook hoor) de inhoud, danwel de toon. Als iemand vanaf de barrikaden brult is dat ook maar weer een mening, maar dit is een beschrijving van iets dat echt is, op een droge en emotieloze manier verteld. Er zit geen verwijt in, alleen het verzoek om er mee op te houden. En dat komt aan. Niet bij wie het zou moeten aankomen, maar dat is drama van de wereld.

Dankzij de zegeningen van het internet lees je zo es wat en blijkt dat dit eigenlijk een erg opgeklopte vertaling is, gek he? Want zo ziet het er niet uit. Op de pagina van bovenstaand linkje, staat ook de originele Turkse tekst en een letterlijker vertaling:

Kiz Cocugu

Kapilari calan benim
kapilari birer birer. 
Gozunuze gorunemem 
goze gorunmez oluler. 
 
Hirosima'da oleli 
oluyor bir on yil kadar. 
Yedi yasinda bir kizim, 
buyumez olu cocuklar. 
 
Saclarim tutustu once, 
gozlerim yandi kavruldu. 
Bir avuc kul oluverdim, 
kulum havaya savruldu. 
 
Benim sizden kendim icin 
hicbir sey istedigim yok. 
Seker bile yiyemez ki 
kagit gibi yanan cocuk. 
 
Caliyorum kapinizi 
teyze, amca, bir imza ver. 
Cocuklar oldurulmesin 
seker de yiyebilsinler

Little Girl

It's me who knocks
the doors one by one.
You can't see me
--the dead are invisible.

I have been around for ten years
since I've died in Hiroshima.
I'm seven years old
--dead children do not grow.

First my hair caught fire,
my eyes burned.
I've turned into a handful of ash,
and that was scattered into the air.

I don't ask you for anything
for myself.
A child who burns like a piece of paper
cannot eat even candy, anyway.
 
I knock on your door,
dear lady, dear sir, give me your signature
so that children won't get killed,
so that they can eat candy.

Wow he? Het is een wat honkebonkerige vertaling, maar ik geloof dat poezie vaker honkebonkerig vertaald zou moeten worden als ik dit zo lees. En ik kan het weer niet laten, ik kan er niet met mijn vingers van afblijven:

Een klein meisje

Neem me niet kwalijk,
dat ik bij u aanklop.
U ziet mij niet,
want doden zijn onzichtbaar.

Ik ben hier al een hele tijd,
vanaf dat ik stierf in Hiroshima.
Ik ben zeven,
want doden worden niet ouder.

Mijn haar verschroeide,
mijn ogen verbrandden.
Ik veranderde in een hoopje as,
en waaide weg in de wind.

Ik vraag niets voor mezelf.
Een kind,
dat verbrand is als papier,
eet geen snoep.

Ik klop op uw deur, lieve mevrouw, lieve mijnheer, 
voor uw handtekening,
dat kinderen niet meer gedood worden,
dat kinderen snoep kunnen eten.

En toen zat ik inene frieten te eten en kreeg ik een idee. Zo kan dat gaan:

Ik ga even een zalfje zoeken, want ik ben een beetje opengeschaafd nu.

Compositie met twee konijnen

Er is niets bekend over hun reislust…

P.S. Als toevoeging op het verhaaltje van gisteren kan ik uit welingelichte bron mededelen, dat planeten in een baan dat doorgaans onbezoldigd doen.