Molen

De verwachtte molen viel mee. Binnen anderhalf uur waren we de deur weer uit. De Röntgen man (jongen) liet me meteen kijken naar de foto, kijk er is een stuk van je schouderkop afgebroken. Sjit, gips is natuurlijk weer geen optie, ik zal toch niet weer onder het mes moeten? De spieren die aan dat stuk vastzitten, trokken ‘m van z’n plek als ik ze probeerde te gebruiken, vandaar het bloebelebloeb geluid. Nee hoor, na een kort gesprek met een arts (meisje) mocht ik wachten op iemand van de gipskamer, die mij een sliert¹ zou aanmeten en dan zou het vanzelf weer vastplakken ofzo. Alle complimenten over mijn pijngrens waren dan wel vleiend, maar ik zag een vaag traject voor me, waarin ik na een week ofzo alsnog onder het mes zou moeten.

“U mag bij de balie een afspraak maken voor over een week bij de poli om te kijken of het op z’n plek blijft.” En daarmee hadden we op de valreep alsnog de comedy factor van het Diak. Want, de dame aan de balie kon geen afspraak voor mij maken, want het spreekuur zat vol. Maar als ik maandag zélf belde, dan kon het wel, toen brak er dus ook nog een klomp.