Kerstverhaal (deel 2)

Je kunt de wereld en dingen op verschillende manieren in tweeën of voor de echte liefhebber van delen in meerdere stukken opdelen. Je kunt ze opdelen in de dingen die je kent en de dingen die je (nog) niet kent. Je kunt ze opdelen in dingen die je hebt en dingen die je (nog) niet hebt.¹ maar voor dit stukje geldt een bijzonderder opdeling: in dingen die heb-baar zijn en dingen die niet heb-baar zijn. Dingen die wel bestaan, maar die niet het eigendom van een sterveling kunnen zijn, al ben je nog zo rijk, die dingen zijn on-heb-baar. Daar gaat dit stukje over.

Kerst kwam en ging. Heel veel glorijainekselsidejo, heel veel juf-en-lichjes-staren, kaarsje op je eigen tafeltje, meer kinneketeer dan een ongelukkige strandvogel. Ik denk zelfs oud en nieuw en dan toch moest De Normale Gang Van Zaken terugkomen. De kerstboom ontmanteld, de lichtjes eruit, de boom waarschijnlijk gekerstboomverbrand.
Er zat een mooie doos bij mijn lichjes, daar zaten ze los in en een van de dingen die bij het optuigen van de boom hoorde was het ontwarren van de sliert. Nu had het wel zo'n stekker waar je een van de draadjes uit kon trekken. Waarschijnlijk mag dat nu absoluut niet meer.
Mijn juf zal geen ontkluwer geweest zijn want zij bedacht een oplossing voor het netjes opbergen van de lichjes, zij pakte een liniaal, een echte schoolliniaal en deed de knijpertjes van de lichjes op de liniaal, briljant, maar die liniaal mocht ik natuurlijk niet houden, dus heel zinvol was dat niet, thuis moesten ze van de liniaal af en alles weer in de knoop.

En toen opeens gebeurde er een wonder, een mirakel, iets wat je niet had kunnen bedenken. Een categorieoverstijgende gebeurtenis, er werd een gat geslagen in de realiteit. Mijn juf zei dat ik de liniaal mocht houden. Het onhebbare werd hebbaar en wel door mij! Niet dat ik er iets aan had, er zaten het jaar rond lichjes op geprikt, maar het idee, bo-ven-aards!