Muziekjes

Ik las bij Laurent over zijn geschiedenis met thuisopnames en werd helemaal week. Ik weet nog dat ik als vierdeklasser (’77)  met twee cassetterecordertjes ‘oh when the saints go marching in’ in elkaar prutste. Op de ene cassetterecorder nam ik op. Was die opname klaar dan speelde ik die af op de tweede, zodat de microfoon van de eerste recorder niet alleen mijn volgende gepruts hoorde, maar ook de eerste opname.
Allemaal lekker mono en naar ik me herinner niet meer dan getrommel en zang, want ik speelde nog helemaal niets.
Spoel verder tot mijn veertiende, want toen kwam de gitaar, en twee cassettedecks, stereo en direct met elkaar verbonden, zodat een eerdere opname niet weer door de microfoon hoefde. Het enige probleem was nog de gelijkloop van de recorders, de een was namelijk wat sneller dan de andere, wat betekende dat de eerste en de laatste opname niet zuiver ten opzichte van elkaar klonken.
Spoelen we nog verder dan komen we in ’87 en op de vier sporen cassette recorder uit. Perfect, eindeloos pielen en dan liep je bandje in de soep. Heel fijn.
De jaren negentig pielde ik nog wel, maar ik ging ook ernstig werken. Ik kon de spullen kopen die ik toen ik studeerde had willen hebben, maar nu had ik de tijd/fut/inspiratie niet om er mee aan de slag te gaan. Bovendien vond ik die vier sporen toch wel heul beperkend en pingpongen¹ te eng.
Eens in de zoveel tijd keek ik weer eens of mijn computer al iets wezenlijks kon met muziek, maar dat bleef wel erg behelpen. Eind jaren negentig ging muziek er helemaal uit. Ik raakte eigenlijk geen gitaar meer aan, en de (inmiddels aangeschafte) piano en gitaren verdwenen in een kast.

Toen kwam ik in contact met een gitaarbouwer, en dat inspireerde genoeg om de gitaar weer uit de vaseline te halen. Bovendien kwam er ineens de aanvechting om buizen-gitaar-versterkers te ontwerpen en bouwen.

Inmiddels zijn we in de tijd gekomen waar mijn weblog begon, dus kunt u zich verder inlezen, maar om de muzieklijn uit te lichten zal ik nog even doorgaan.

In 2005 overleed mijn vrouw en in de periode daarna werd muziek en muziek maken een stuk belangrijker. Ook keek ik weer eens of opnamesoftware inmiddels werkbaar was en dat was het. Het enige wat nog ontbrak was het sleutelwoord prententieloos om een inmiddels gigantische stroom aan liedjes (op het ogenblik geloof ik ca. 200) op te leveren.
Het motto pretentieloos zorgde er ook voor dat ik de liedjes op mijn logje durfde te posten wat vervolgens weer een aansporing was om dingen (hoe snel en pretentieloos ook) af te maken.

Het laatste product bestaat uit een aankondiging en een linkje om te luisteren:

En zoals u ziet kunt u e.e.a. op dit linkje beluisteren.

^{1 pingpong=drie sporen terug mixen naar het vierde spoor om zodoende weer drie sporen vrij te hebben. Aan die mix is later niets meer te veranderen, zucht.}

Meuh!

Toegegeven ik heb net een boek over depressie gelezen, maar ik word niet echt vrolijk van het opstaan in het donker. Van mij mag de zomertijd wel weer terug gesteld worden. Nouja, ‘s ochtends dan. Eigenlijk moet het zo, ‘s ochtends wintertijd en ‘s middags zomertijd.
Ik denk dat ik maar eens een locale tijdzone ga introduceren hier. Moet ik wel even zelf een klok voor maken, leuk projectje.

Mar-ke-ting sprook-je om zelf te le-zen

Dit is yak.
Yak werkt thuis.
Daar gaat de bel
Het is de te-le-foon.
Dat moet voor zijn werk.
Met yak, zegt yak.
Dag, met de El-se-vier, zegt de stem aan de an-de-re kant.
Dag El-se-vier, zegt yak be-leeft.
Kent u het blad El-se-vier? vraagt de stem uit de  de te-le-foon.
Ja, dat ken ik, zegt yak
Leest u het wel eens?
Nee, want ik vind het een draak van een blad, als ik eer-lijk ben, zegt yak.
Ach, eer-lijk duurt het langst, zegt El-se-vier.
Nee, het kortst. Dag El-se-vier, zegt yak
Dag yak, zegt El-se-vier.

Yak gaat weer aan het werk. Die yak toch!

Over het messenblok, of eigenlijk het tuutje

Ik had al geschreven over het messenblok in de slaapkamer, maar eigenlijk was dat meer afgeleid probleem. Want het echte probleem zat in een klein hoekje.

Namelijk het aftapkraantje van de verwarming. Dat zat namelijk achter onze gigantische kast:

En die kast zit op het moment dat hij functioneel is, vol met servies en kokularia. Geloof me, hij is zwaar. En zoals u op het eerste plaatje kunt zien lekt het kraantje. Eerst op de grond (zodat de marmofloor marmoprut werd en de kast niet meer kon schuiven) en later in een bakje (dat je wel optijd moet legen, omdat er anders meer marmoprut bij komt). Tijd voor een repareuze actie door een vak-(in-dit-geval)-man¹. Dus ging de vriezer er op:

En lo and behold:

De kast weer op z’n plek, het messenblok weer in de keuken en een niet lekkend kraantje, gewoon voor het grijpen. Gelukkig? Nee, geluk is het woord niet.

^{1 oh men! PC speak 2.0}

Het Cubaisme

En in dat museum was een tentoonstelling die ik nooit zou hebben uitgezocht op de naam, wie verwacht nou iets specifieks Cubaans? Ik niet in ieder geval, maar oh, wat was dat mooi. Wat een kleurgebruik!

Zo mooi zelfs dat we na veel aarzelen toch maar de veel te dikke boekenkast-ruimte-innemende catalogus gekocht hebben. En dat was meteen de aanzet van het begin om weer eens meer naar het museum te gaan serie doen, willen. Hoera!

Slotterdeslot

Toen kwamen we in een stukje bos dat al heeeeeel erg lang opengesteld was. Zolang dat de bomen de bordjes opaten. Zo lang zelfs dat er al geen restaurant was waar het pietpadboekje dat wel beloofde.
Gezeten op een bankje met uitzicht op veen werden wij vervolgens verzwolgen door muggen van indrukwekkend bultvormend kaliber. En…
begon de regen. Spat spat spetter (en erger). Zo erg dat we maar naar Groningen gegaan zijn om het museum te bezoeken en hup naar huis. Totalen? 4 etappes pietpad, één peesontsteking en één heel fijne vakantie.

Het tweede deel van de tocht

De spoorbrug, waar we op weg naar Midlaren over kwamen was in 2004 nog geschilderd. Niet onbelangrijk dus te melden dat er op dat moment ook een Douwe Egberts medewerker over de brug liep. Volgens ons ging hij zich van het leven beroven, maar zag hij daar van af omdat hij door twee noeste wandelaars acuut levenslust kreeg en bij een ander koffiebedrijf ging solliciteren.

De overnachting na de overnachting in Midlaren¹ was in Rolde. Rolde is bekend om het lelijkste columbarium van Europa. Dat wordt (zoals u ziet) ieder jaar met bloemen gevierd. Ook hebben ze vanzelfsprekend een van overheidswege verstrekt hunebed.

Dat is nog een heel gesleep geweest! Vanuit Rolde mochten we wandelen over de spoorlijn, maar dat is voor een volgende keer.

^{1 de overnachting in Midlaren2 was inclusief wirrelpoel. Het nadeel van een dergelijk bubbelgeval is dat je bij aanvang  van de eerste bubbels, het koude badwater van je voorgangers tegen de billen krijgt. Niet bij nadenken, niet bij nadenken, niet bij nadenken!
2 volgens de spelingschequer is Midlaren fout en moet het Zuidlaren zijn, weet hij veel.}

Beetje stil

Ik ben vandaag een beetje stil. Dat komt omdat ik gisterenavond een documentaire gekeken heb. Hij heet Darwin’s Nightmare, en zodra je ‘m gekeken hebt kun je Darwin wel weglaten. Hij is de hele week te zien op Holland Doc. En hoewel ik eigenlijk vind dat u ‘m moet zien, is kijken wel voor eigen risico.

Ontzeuring

Ik zag in de afgelopen stukjes dat ik weer een beetje zeurderig was. Daarvoor natuurlijk mijn excuses, want wie wil er nou zeurderig zijn? Nou? De waarheid is dat ik het een beetje druk heb, danwel dat ik me een beetje druk maak. Ik zit goed in het werk én ik ben bezig met het kinderboekwinkelgebeuren, en bij elkaar is dat best veel.
Maar de waarheid is ook wel dat ik het naar mijn zin heb hoor, en dat ik twee weken geleden nog lekker vakantie had en op het terras van bovenstaand bonds bolletje cafe¹ fijne koffie dronk in fijn gezelschap. En ik kan waarlijk zeggen: Ton bestaat!

Alsof dat niet genoeg was kon ik daags erna deze lelijk gepimpte vlindorfoto maken in iemands tuin (en wat voor tuin). Discussie ging over de mate van aangevretenheid van diens vleuglen. Na twee nachtjes zagen we zélfs een molen:

Om vervolgens met onsbekende bestemming in het zuiden te verdwijnen. Dat smaakt naar deel twee, vindt u ook niet?

^{1 als ik dan toch nog heeeeeel even mag zeuren. Ze hadden daar speltbier. Dat zag ik toen we net onze rugzakjes weer op hun naamgevers hadden gehesen. Speltbier! Heb nog verzuimd te kijken of mijn moeilijk-bier-leverancier dat voert.}

Klupjeshuiver

Ik doe in klupjeshuiver. Met name over het aan klupjes intrinsiekerige uitsluiterige van buitenklupsigheid. Dit geldt natuurlijk nog sterker voor exclusieve klupjes. Heel soms kom ik wel eens in een klupje, maar daar wil ik dan vaak meteen weer uit.
Zo kocht ik een Nespressoapparaat, een jaar of twee geleden. Bestelde een sh*tload capsules omdat daardoor de verzendkosten vervielen¹, deed daar een hele tijd mee en toen waren ze op. Nu bleek de Bijenkorf ze inmiddels wél te verkopen en na een jaar geen Nespresso², zou ik eens een bescheiden hoeveelheid capsules kopen bij de Bijenkorf. FOUUUUUUUUT, het is helemaal niet de Bijenkorf, het is de exclusieverigsteexclusieverigstetutklupwinkel, het kopen van capsules moet een exclusievetutklupervaring zijn, dat snapt u toch wel? Het is maar gewoon gemakskoffie hoor! Wil iemand een Nespressoapparaat?

^{1 ook weer uit irritatie, omdat de klup zo exclusief was dat je de apparaten wel in de winkel kunt kopen, maar de koffie niet.
2 niet dat het zo diep zit, maar de drempel om via de website te bestellen en dan weer thuis te moeten zijn om de post te ontvangen is best wel hoog.}