Reünie

Ik had gisteren een reünie. Altijd een gemengd genoegen, maar niets dat ruimschoots aangeboden pilsjes niet op kunnen lossen. Hoewel als ex collega’s vertellen hoe oud hun kinderen inmiddels zijn…
Gelukkig kon ik ook nog deze foto maken, al was hij toen ik ‘m op de terugweg van de twaletten maakte nog net iets leuker. Leeuwarder kaasstremsel, hoe verzin je het…

Dit schap

Brengt het woord ‘super’ terug in de supermarkt. Oh, en dit is maar de helft. Ze hebben zelfs Orval! Hoezeeeeee

Katten hebben daar gevoel voor…

Mijn werk-pc is een Linuxmachine, een van de grote voordelen van een Linuxmachine is dat je na een update zelden opnieuw hoeft op te starten. Zelden maar soms toch wel, bijvoorbeeld als het om een update van de zgn kernel (de knersepit) gaat. Dat is geen ramp natuurlijk dus op het moment dat ik ja heb gezegd tegen een reboot komt Nelson op schoot liggen. Ratel ratel, ronk rink (afstartende pc en spinnende kat) en dan niks, want bedenk ik me. Ik drukte op afsluiten ipv herstarten.
Knopje natuurlijk buiten bereik, en nelson verontwaardigd bij iedere beweging van ondergetekende.
Katten voelen dat aan en dwingen zo ongedeelde aandacht af.

Boowm

Wat issie weer moowj he? Let vooral ook op de trapschildervoornoodtochnaarbovenladder en de fraaie muurschildering van achterstudenten.

Museale audio

Musea zijn grote schoenendozen waar je telkens nieuwe kijkdozen van kunt maken. Kijkdozen, geen luisterdozen want geluid in een schoenendoos, dat werkt niet. De akoestiek van een hele grote schoenendoos is tamelijk beroerd. 

Pillen

Nelson heeft het aan zijn schildklier en dus moet hij smeerkaas. Smeerkaas had eerder uitgevonden moeten worden, door mij dan. Ik kan mij de keukenvloerdramas met onwillige katten nog herinneren, sterker nog, ik kan het er met terugwerkende kracht nog warm van krijgen. Smeerkaas is ghoed! Want omdat smeerkaas kleeft. Pil in smeerkaas op vingertop, lik lik lik: weg. Ook dit vergt enige techniek, want je moet ze geen kans geven tot kauwen of klokken. Net op tijd je vinger terugtrekken dat ie gulzig slikt bij het vooruitzicht van verder likken. Want heel soms gaat het mis, en dan moet het nogmaals. U ziet het dilemma, Nogmaals is heel belonend…

terug

Weg? Ja, echt wel weg! Maar in plaats van uit te weiden over waarom ik er niet was lijkt het me handiger te vieren dat het vuur er weer is om de draad op te pikken. Hoera!
Ik kom uit een paasvuurloos milieu. Niks geen paasvuren in Bodegraven of Nieuwegein. Des te fijner was het om vorige week dit fraaie paasvuur bij te wonen in Winterswijk. En daar laat ik me maar door ontvlammen en geef ik een nieuwe zwiep aan mijn logje hoezee!

Die twee? Das water en vorst!

Ik mag graag klussen, neeeee, ik zeg het fout, ik vind het leuk om dingen op te bouwen. Als daarbij klussen van node is, dan kan ik dat opbrengen.
Eerder schreef ik al eens over watersnood in de keuken. Dode leidingen die jaar in jaar uit bevroren en ontdooiden en op een dag losschoten, en yak maar dweilen.
Later ging er nog een leiding druppen, dus toen moest er maar groots vervangen worden en daarbij moest ook aan de gasleiding geknutst worden. Yak knutst niet met gas. Vakman constateert een gaslek, hele gasleidingnet in huis vervangen.
Als gevolg daarvan was het plaffond in de keuken open. Heel industrieel die aanblik, maar ook wel erg lelijk. Drie weken geleden samen met U de noeste schoenen aangetrokken en een gipsplaat gehaald, op maat gemaakt en het gat gedicht. Op een wonderbaarlijke plek de wonderlijk genoeg nog bruikbare muurverf gevonden (kikker groen als je het mij vraagt). Dapper twee keer gesaust. Hoera!

Toen: vorst! Maar: moehaha, we hadden de boel nu geïsoleerd!

Later meer, want ik word te emotioneel…

Ja, nou was ik dus wel ziek

Dat wil zeggen, ziek en op vakantie en dat soort dingen meer. En ik wilde wel weer loggen, maar de kerstkaarten zijn gisteren de deur uit gegaan en dat had pri-jo-rie-teit, ook zo’n woord. Dan ga ik nu mijn werkkamer opruimen, hoe vindt u die?

Ben je ziek of ben je bezig?

Nee, ik ben niet ziek, en al helemaal niet dood (die associatie had pas iemand, he getver!) Nee hoor, ik stap nog steeds op dees aardbol rond. Tamelijk vrolijk ook nog. Maar het loggen? Op de een of andere manier komt-dat-er-gewoon-niet-van. Hoger op de agenda zetten, dat zal het zijn.
But on a completely different note: ik heb fijne 2^de hands lenzen. Niet voor mijn oogjes, maar voor mijn cameratje. Fijne oude, handmatige, zware, niks geen plastic maar puur glas en metaal dat lijkt op gietijzer. De foto hierboven is genomen met, wat ik liefkozend noem, mijn tele-toeterix¹.
Nou wil het toeval dat er een tegenkiek is. Een foto van dat ik bovenstaande foto maak (ongeveer):

Geplaatst in veronderstelde liefdevolle toestemming van edwinek. De tele-toeterix is leuk.

^{1= de teletoeterix is een MINOLTA ROKKOR PF 135mm f 1:2.8 en een TAMRON MC x2 teleconverter, via een MD naar M4/3 converter op een Panasonic DMC-GF1, geplaatst op een handgebastelde schoudersteun.}