Och earm maske toch!

Research maakt niet altijd gelukkig. Deze foto bijvoorbeeld bleek bij thuiskomst boeiender dan ik ‘m genomen had. Nuestra señora de la soledad, arme kind, hoe is ze daar verzeild geraakt? Zo’n Spaans juffie aan een muur, hoe is ze daar gekomen en waarom laten ze d’r zo in d’r eentje hangen. Sneu hoor.

Ik raad iedereen af om te researchen hoe e.e.a. zit, want dan wordt het heel saai. Da’s natuurlijk wel vaker met geloofskwesties, als je research doet blijft er niet veel van over.

Heupeloze gevallen

Ik heb altijd begrepen dat een van de belangrijkste verschillen tussen de vrouwelijke en de mannelijke anatomie de breedte van de heupen was. Mannen smal, vrouwen breed, reden: benodigde ruimte in bekken voor het werpen van nakroost én zeer gewaardeerd door mannen, die brede heupen (toegegeven, voor mij doet het niet veel).

Wat viel mij nu op bij mme Grès? Alle modellen, zij het pop, foto of tekening: nauwelijks tot geen heupen. Hoe zat dat dan met die korsetten en wepdentailles? Ik ben confuus! Nazoeking bij modellenmaten leverde niet direct iets op, behalve een suspecte zoekgeschiedenis. Mogelijk heeft het commentariaat inzichten?

 

Cinquante Nuances de Grès

Regen is een goede raadgever, iig een week geleden. In Antwerpen is bij mooi weer voldoende buiten te bekijken, te bewandelen en te beterrassen dat je niet zo snel toe komt aan twee indoor acticiviteiten op een dag. In de stromende regen ligt dat iets meer voor de hand, dus na Permeke (q.v.) was en nog een gat te vullen in ons overkappingsprogramma. In het steen is (helemaal nieuw) het steen der wijzen gerealiseerd, een erg leuk kinderleerendevermaakatractie met meer dan leuke verpoosruimte voor alle leeftijden met lunchversnaperingen.

Daar konden we even recupereren, opdrogen en hergroeperen. Dat wil zeggen, op zoek naar museum dat niet aan het ombouwen is én iets wel boeiends te bieden heeft. Internet is je vriend, dus via een hi-tech tethering constructie zocht ik met mijn ipad via mijn telefoon naar musea… Veel was er in ombouw, veel was niet waar we zin in hadden maar gelukkig hadden we nog de oude media. Onderweg had U namelijk op een poster gezien dat er een modemuseum was. Fraaie tentoonstelling van mme Grès. Heb daar als jongeling wel eens een documentaire over gezien op Duitse zondagochtendtelevisie (in de tijd dat er nog geen Nederlandse was) en dus zat ik weer in mijn eentje op de bank in mijn jama, waarschijnlijk met een gegapte koek Duitse zondagochtendtelevisie te kijken. Waar musea al niet goed voor zijn.
Na afloop van ons bezoek bleven wij echter steken met een vraag (auw!) maar daar maak ik even een kliphangertje van…

Vous Permeke monsieur?

De slogan van het museum voor schone kunsten in Antwerpen is thans: Dicht, maar dichtbij. Het is gesloten dus, maar op een aantal andere plekken is een deel van de collectie thematisch te bekijken. Aangenaam in de loop (zeker omdat het regende) was de tentoonstelling over Permeke en z’n vriendjes, of in ieder geval tijdgenoten. [colletout]Mooie tentoonstelling, maar door gebrek aan ruimte gebeurde er hier en daar iets vreemds. Zo hing dit schilderij bij de kluisjes. Jawel, een hele echte Permeke. Ik weet niet wat hij daar zelf van gevonden zou hebben, zo bij de natte paraplujen. Charmant blijft het, Antwerpen, charmant en een beetje vreemd.

Turangalîla

Er zijn zo van die programma’s die het niet meteen zijn maar toch iets hebben. Die moeten op je groeien.¹ en dat doen ze dan ook vaak. Eén van die shows is Futurama. Ik had er zo hier en daar een aflevering van gezien in mijn forenstijd² Het kijken van het programma vraagt nauwelijks inspanning (heel goed), Is voldoende grappig en ergens ook wel intelligent (ook goed).

Een van hoofdpersonen is Leela (de dame met het paarse haar rechts³), volledige naam Turanga Leela. Vanochtend kwam ik er achter dat ze genoemd is naar Turangalîla van Messiaen en die staat nu op⁴, fijn dynamisch, misschien minder geschikt voor een zenuwzieke, maar verder heel fijn. Alleen daarom al, dank u Futurama.

Hele grote olifanten

Wat is het belangrijkste van Antwerpen? De olifanten natuurlijk!

Vandaag ben ik even bezig

Verhalen en liedjes in kinderboekwinkel Kakelbont

Een kadootje? Ach, dat had je niet moeten doen!

Het is weer pink-ribbon-maand, of beter gezegd een nieuwe aflevering van pimp your illness. Dat lukt natuurlijk niet met eigen-schuld-dikke-bult-ziektes als longkanker, of ziektes aan lichaamsdelen die niet direct een appetijtelijk beeld oproepen als teelbalkanker, maar met borstkanker gaat dat heel erg goed. Goede sier is ook sier en elke vorm van aandacht is aandacht. En als het zo is dat hierdoor vrouwen gered worden is dat mooi.

Maar er is iets mis met de glamouruitstraling van pink ribbon en dat zit ‘m in de belangrijkste eigenschap van kanker die het zo anders maakt dan hart- en vaatziekten: de behandeling.

Hoewel de kans bijna even groot is om aan hart- en vaatziekten te overlijden, is de angst daarvoor te verwaarlozen ten opzichte van die voor kanker. Je gaat er even dood aan en bijna even vaak, maar behandelingen aan hart- en vaatziekten zijn bijna elegant, openhartchirurgie is een hoogstandje in technische en vakmanschappelijke perfectie. [colletout]In vergelijking daarmee zijn de behandelingen voor kanker en het effect ervan op het lichaam bijna middeleeuws barbaars te noemen. Inspuitingen met het ernstigste gif en bestraling om een deel van het ontspoorde lichaam selectief te doden. En dan nog, en dan nog, hoewel de statistieken langzaam maar zeker beter worden ben je voor je gevoel al ten dode.

Nee, dan ben je blij dat iemand je wijst op het feit dat kanker eigenlijk een geschenk is. En ja mevrouw van Boven, u heeft gelijk! Ik heb er namelijk een splinternieuwe vrouw aan overgehouden en de levensverzekering heeft ook nog betaald! Natuurlijk heeft mijn overleden echtgenote haar eigen genezing in de weg gestaan, dat begrijp ik, maar realiseert u zich dat uw hele website een fraai voorbeeld is van finalistische geschiedschrijving? Ik heb het overleefd, dus heb ik het goed gedaan, het heeft zo moeten gaan en het had niet beter gekund. Begrijpelijk maar dom, kwetsend en gevaarlijk.

Frie es a burd

Ik heb altijd al gezegd dat ik mezelf te kort deed door niet van vogels te houden, nee dat zeg ik verkeerd, door niet dol op vogels te zij, door niet zoveel te hebben met vogels. Als ik in het wild een zoogdiertje zie, ongeacht welk¹ gaat mijn hart open en smelt ik tot een blobje van och owww en ah. Het jammere is dat het waarnemen van zoogdiertjes in het wild lastig is ten opzichte van het tegenkomen van, ik zeg maar wat, een meeuw of een drieteenstrandloper. Het zou ook niet prettig zijn als ik van elke duif in gallipoli zou geraken² in een stad als Utrecht heb je dan geen leven meer.
Maar er is iets gaande, heeeeeel langzaam en een beetje zeker, sinds ze af en toe voor mijn lens langs schieten vind ik ze eens zo leuk, zeker voornoemde tenige strandtippelaars. Wie weet, zou ik een vogelaar in de dop zijn? Ik geef de schuld aan twitter, want zoals altijd tegenwoordig hebben de sosiale medija het gedaan!

Aanvulling

Dit bordje is zo fraai. Ten eerste klopt het op een ingewikkelde manier niet, als het alleen “uw eigen vreugde” zou zijn dan was het bordje er niet gezet. Maar en veel leuker nodigt het erg uit tot eigen ironische aanvulling. Moeilijk leesbaar heeft iemand er al onder gezet: “dat doen die kut militairen¹wel,” maar ik nodig u van harte uit uw eigen versies te maken in de commentariële ruimte hieronder