Biecht

Waarschijnlijk plaats ik mij hiermee in een zeer dubieuze hoek: ik vind weinig zo smakelijk als de aanblik van een pas gestreken overhemd op een hangertje. Als je hem aantrekt is het effect verloren, want dan kreukt en vouwt het meteen, nee, als je er net klaar mee bent, hop op het hangertje, prachtig. Ik heb geprobeerd er een foto van te maken, maar dat wordt helaas gewoon een foto van een overhemd, een duidelijk geval van ‘dat komt niet over’.

Boeiende Lichamen

Boeilichamen, mooi he?

Soesterberg

Op de een of andere manier, woon ik voor sommige vliegtuigen, onder sommige weersomstandigheden in de aan- of afvliegroute van Soesterberg. Zo ook vandaag: eerst een hele grote, met dikke straalmotoren, net een iets kleinere met propjes. Ik heb ‘de’ oorlog niet meegemaakt, dus dat kan het niet zijn. Ik kijk geen oorlogsfilms, dus dat kan het niet zijn, maar ik houd er niet van. Vliegtuigen zijn leuk als:

1. Ze op kruishoogte (= 10km niet 1m) mooie strepen in de lucht maken.
2. Ze mij of een van mijn dierbaren van of naar een bestemming brengen waar ik of zij willen zijn.
3. Ze nuttige dingen transporteren en een positive bijdrage leveren aan de economie (onder een zo laag mogelijke belasting van het milieu.

Gisteren heeft een vliegtuig weer een van mijn dierbaren ergens anders heen gebracht, ver weg. Ergens waar ze heen wíl, dus dat is leuk (zie punt 2), maar het betekent wél dat ik afscheid moest nemen en daar ben ik slecht in.
Hop: daar gaat weer een vliegtuig, kleiner maar met straalaandrijving.

P.S. de foto, die verder niets met dit stukje te maken heeft, geeft aan hoe verzuild de biermarkt is in België. Zelfs longpatiënten hebben hun eigen biermerk.

Ongecijferdheid

Ik hoop niet dat dit stukje cynisch over komt, het is in ieder geval niet zo bedoeld.

Het is vandaag 13 januari, 18 dagen na de ramp in Azië. Laten we zeggen grofweg 432 uur (24 x 18) of 25920 minuten (432 x 60) en dus 1.555.200 seconden (juist, weer keer 60). Per seconde sterven er wereldwijd 1,8 mensen, wat betekent dat er na de ramp bijna 2,8 miljoen mensen zijn overleden.
In de zelfde tijd zijn er overigens bijna 6,4 miljoen babietjes bij gekomen en de KPN heeft een omzet gedraaid van ca. €600 miljoen in die achtien dagen.

Bent u het niet met me eens, dat ongecijferdheid een zegen is?

kapitein piep

Afgelopen maandag (nee ik had niet eerder tijd om dit plaatje te maken), schreef Irene over Pepys en vroeg ik haar of de uitspraak inderdaad Pieps luidde. Een wonderbaarlijk toeval wil dat ik die avond The League of Gentlemen zat te kijken en daar bovenstaande scene zag.
Nu dus geen twijfel meer over uitspraak. Nu voor u nog wel twijfel over wat de heer in kwestie ziet, helaas is dat niet geschikt voor jeugdige kijkertjes en ik heb een logje voor álle leeftijden…

Mening-itis

– Dus als ik het goed begrijp, heb jij geen mening?
– Ja, dat komt wel het dichtste in de buurt
– Maar dat kan toch helemaal niet, je denkt toch altijd wel ergens iets van?
– Ja, maar ik probeer te vermijden dat het een mening wordt
– Hoe bedoel je dat?
– Nou, een mening wordt al snel iets dat je gaat verdedigen
– Ja, dan sta je ten minste ergens voor
– Maar waar baseer je je dan op?
– Hoe bedoel je?
– Nou, waar is je mening op gebaseerd?
– Op, op wat ik van iets vind, op wat ik er over gehoord heb
– En als er dan nieuwe informatie komt die de situatie in een heel nieuw daglicht stelt, geneer je je dan nooit over je oude standpunt, dat je zo vurig hebt verdedigd?
– Je bedoelt van: “The less a man makes declarative statements, the less apt he is to look foolish in retrospect”?
– Bijvoorbeeld.

De stervende taal

Irene schreef gisteren over Esperanto. Ik ben nooit een Esperantist geworden, hoogstends een aspirant Esperantist, al was het alleen al omdat het zo’n mooie combinatie is.  Nee, ik ben wel een tijdje bezig geweest om mij Esperanto eigen te maken, maar hoe eenvougdig de taal ook leert, hij vergeet ook makkelijk.
En toch voel ik me een beetje schuldig, Esperanto is namelijk stervende. Ik weet niet of het snel gaat maar het kwijnt. Mijn Esperantoëpisode was lang voor het fenomeen weblog, als er toen al wel weblogs waren geweest, was ik misschien wel een Esperanto weblog begonnen. Prompt ging ik op zoek naar Esperanto weblogs, maar hoe harder ik zocht, hoe minder ik er vond. Wel overleden weblogs, maar geen levende.
Nee, ik heb nu niet echt meer behoefte om mijn Esperanto op te pikken, noch om er een weblog mee te starten, maar als compensatie daarvoor voel ik me wel een beetje schuldig naar de Esperantogedachte.
Om hiervoor te compenseren heb ik:

1. Dit stukje geschreven
2. Deze link ingevoegd zodat u laagdrempelig en kort kennis kunt maken met Esperanto

Multaj legi plezuro!

Gouden regels

Ik ben niet veeleisend, van mij hoeft niet zo veel en mag er een hoop. Zeker als ik met rust gelaten word, kan ik een hoop hebben. Toch heb ik ergens iets van ‘regeltjes’, nou nee, meer iets van tips en wenken, nee, nouja zoiets dus wat regeltjes en tegen een van die regeltjes heb ik gisteren gezondigd:

Regel ca. 323881bis:

Verontschuldig je nooit voor de kwaliteit van een stukje, zeker niet onderaan het stukje zelf. Dit kan namelijk:

1. Geïnterpreteerd worden als vissen naar complimentjes
2. Resulteren in een positieve reactie van een lezer waardoor je alsnog het gevoel krijgt dat je hebt zitten vissen naar complimentjes.

Hierbij beloof ik me weer te houden aan mijn ongevere richtlijn, mijn eigen stukjes niet meer af te kraken en dit gewoon aan u over te laten 😉

Tot slot nog het gesprek van de dag:

-Had jouw moeder niet een stopbol?
-Nee mijn moeder had een hand.
-Ohja, twee zelfs.

Verzamelbejaarde

Ik heb een angst, nee angst is niet het goede woord: een opkruipend vermoeden, een visioen van een onontkoombaar lot: ik wordt later een verzamelbejaarde. Een oudje dat geen afstand meer kan doen van de dingen om zich heen, inclusief zijn afval. In de afgelopen weken heb ik geoeffend.

U moet namelijk weten dat wij een GFT bak hebben, nee ik zeg het verkeerd, we hebben twee GFT bakken. Die bakken gebruiken we voor het dagelijks kook-balkon-en-fruitschillen-afval maar vooral voor het houten-katten-grit waarmee wij onze poesentwaletten mee voorzien. Het leuke van dat houten grit is dat het met de GFT mee mag en dat spreidt het zeulen met zware zakken en bakken over twee dagen van de week, een keer voor de vuilniszak en een keer voor de GFT bak(ken).
In de tijd dat wij nog vier poesen rijk waren, leverde dat twee bakken GFT per week op, nu (vanwege nog maar twee poesen) minder dan één per week, zodat zelfs die ene bak lichter geworden is. Eigenlijk zijn we gelukkige mensen, maar dit terzijde.
Terug naar het verzameloudjesverhaal: in de week van 12 december waren we vergeten de bak buiten te zetten, maar dat was niet erg we hebben er toch twee. De week er na (19 dec) was ik ziek en opteerde ik voor het laten staan van de GFT bak want zwaar en de week tussen kerst en oud-en-nieuw was toch een gewone week dus het zou gewoon worden opgehaald. Zogezegd, etc. Helaas waren we in die week weg naar Groningen en konden we de bakken niet buiten zetten. De poesenoppas wilde we het niet aandoen, omdat de bakken bovendien behoorlijk zwaar waren geworden.
Bij het verschonen van de bakken moest het vieze grit dan maar even opgeslagen worden in de trapkast in een zak. De GFT-bakken zijn weer leeg, dus de verzamelbejaarde in mij heeft weer afstand moeten doen van het vuile grit, maar toen ik de zak uit de trapkast haalde moest ik wel even sentimenteel slikken.
Ik heb nog zo’n dertig jaar om dit af te leren, anders is het hopen voor de benedenburen dat de vloer het houdt…

P.S. wat is het weer een langdradig verhaal geworden. Hmpf.

Op verzoek van Irene ;-)

(uit The Yak, second edition…)

The name of the yak – a historical
note

In the Tibetan language, yak is pronounced as “yag”; although
in that form, it usually applies to the yak bull – with dri the
equivalent Tibetan term for the female yak. Other languages follow this name
closely. This use of the same name in numerous languages is considered
unusual.
The ancient Chinese people called the animal Ya Niu. In
the Shang dynasty (before 3 000 B.C.), yak was vividly written as
, denoting the yak’s large body,
outstretched horns, long hair and big tail. In time, the name was reduced to a
word pronounced as “ya”. Later still, this was mispronounced as “mao” – and many
homophones began to appear after the Qin and Han dynasties. These words referred
not only to the yak but also to yak hair products (because
mao means “hair” in Chinese).
Some people wrote , pronounced “mao”,
as , pronounced “li”, and then called
the yak Li Niu. The tiny alteration in the script led to a change of
name. And this provides an interesting object lesson for good handwriting! A
distinction between Li and Mao to denote yak was first made in the
Compendium of materia medica, published by Li Shizhen in 1578. Li
Niu was said to live in the mountains and denoted the wild yak, while Mao
Niu was used to denote the domestic yak (Li Ruimin, 1986).