yak evalueert bedrijfscursussen
De flat waarin ik woon wordt aan de buitenkant he-le-maal opgeknapt. Dat betekent dat de hele flat wordt ingepakt en dat ze gedurende vijftien weken bezig zijn 25 jaar achterstallig onderhoud in te halen.
Dit veroorzaakt, zal ik u zeggen, overlast. Deze overlast kan beperkt worden door goede planning in combinatie met goede communicatie jegens de bewoners. Naar ons vermoeden schort het aan beide.
Gelukkig hebben de heren die het project onder hun hoede hebben wel goede bedrijfscursussen gehad. Ze weten dus hoe ze met de bewoners om moeten gaan. De cursus geruststellen is ze met name erg goed afgegaan. Zo had ik iemand aan de telefoon die mij verzekerde dat onze flat pas over vijf weken aan de beurt was. Dat was drie werkdagen geleden. U begrijpt mijn verraste blik als ik u vertel dat vanochtend ónze flat in de steigers gezet werd. De cursus ‘mensen op de hoogte houden’ is dus wat minder goed beklijfd…
Mocht mijn toon in de komende dagen wat morbide over komen, dan weet u alvast hoe dat komt…
- cockie zei: 'is dus wat minder goed beklijfd' vind ik al heel morbide... man hoe bedenk je het. Sterkte met de verbouwing...
- yak zei: Vanmiddag was iemand mijn plantjes op een hoopje aan het gooien...
- aargh zei: Je zet ze toch wel weer terug he, na de renovatie?
- cockie zei: Waarheen heb je die iemand die met jouw plantjes aan het gooien was gegooid? Dat laat je toch niet zomaar gebeuren?
yak telt de nachtjes
Misschien, héél misschien komt B. a.s. dinsdag al naar ons. Hééééél misschien. Duimt u mee?
- Edwinek zei: Duim duim duim...
Yak leert bij over ouder schilderkunst
Hoor net nog een praktische reden waarom mensen op oude schilderijen niet zo lachten: ze hadden nog wel eens een slecht gebit…
yak maakt kennis met Schwindlers list
U moet weten, ik ben heel erg lief. Ik geef aan goede doelen, ik koop straatnieuws en geef af en toe ook wel eens gewoon geld zonder weer zo’n krant te hoeven hebben. Ik luister lief naar telefonische verkopers en geef ze rustig te verstaan dat ik niet zo’n behoefte heb aan het gebodene.
Zo kreeg ik een paar dagen geleden iemand aan de deur met het volgende verhaal (ongeveer dan):
Ik ben een vriend van de gene die op nummer n+m woont en die is niet thuis, nu ben ik mijn portemonee kwijt geraakt en ik moet nog naar Amsterdam. Zou ik van u wat geld kunnen lenen om thuis te komen.
De redenatie in mijn hoofd:
Stel nu dát het waar is. De mijnheer heeft een keurig jack aan. Mag niet uitgaan van huidskleur. Is geen gelikt verhaal. Het zóu waar kunnen zijn.
Besloot dus hem wat geld te lenen, sprak met hem af dat hij het de dag erna terug zou komen brengen en sprak met mezelf af nergens op te rekenen.
Sprak gisteren de bewoonster van nummer n+m en die had nergens van gehoord. Eh, ik heb overigens ook nergens meer van gehoord. No hard feelings al vraag ik me wel af of dit niet een van die Nigeriaanse Scammers was…
Mededeling voor eventuele andere gegadigden: Dit werkt pas weer over een jaar of twee, drie. Tot die tijd zeg ik toch even dat ik het niet zo’n goed idee vind.
P.S. Ik woon op nummer n, de dame in kwestie woont m nummers verder.
- Edwinek zei: Nigerian scammers zijn allemaal ex-presidenten en -ministers. Deze had echter wel weer iets leuks nieuws bedacht, waarvan jij toch maar het voorrecht had getuige te mogen zijn. Als jij degene op n+m beter dan van naam kent had je natuurlijk even een vraagje over meneer/mevrouw n+m kunnen stellen. Antwoord = krediet. Zoiets. Maar ik ben dan weer minder lief dan jij, denk ik.
- aargh zei: Hij heeft je in elk geval een mooi verhaal bezorgd. En de kans om te laten zien hoe onbaatzuchtig je bent. Van mij mag je trouwens gerust telefonische verkopers afbekken hoor. Zelf net nog gedaan, heerlijke uitlaatklep!
- ton zei: En dat met de huidige prijs van het openbaar vervoer!
- yak zei: Nee mevrouw n+m en ik zijn niet echt bekenden van einander. Dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd.
- Branwen zei: Hey top! Die nepperd is naar een ander dorp verhuisd (of hier huist een andere, want volgens mij blank en geen geld)
yak’s naïeve tekenkunst
Ik had ooit het voornemen om u regelmatig te trakteren op een fraaie tekening, dat kwam er dus niet zo heel erg van. Vandaag dus wel!
Bovenstaande tekening noem ik naïef landschap. Waarbij aangetekend zij dat ik niet anders kan 😉
- Edwinek zei: Waarom zouden na de Vlaamse primitieven de Utrechtse naieven het niet ook tot befaamdheid brengen?
- aargh zei: Huisje-boompje-beestje dus. Heel knus. Maar wat zie ik daar? Slootje! Gevaar! Pas toch op, schaap! Enerverend schilderij hoor.
- yak zei: Ja, zelfs in een rustig naief tekeningetje kan ik het nog niet laten om suspense in te bouwen. Maar de ervaring zal wel geleerd hebben dat de suspense die ik oproep, zelden gevolgd wordt door iets echt ergs ;-)
- ferrie zei: 'k ziel meer positief-naïefisme
yak vraagt zich af hoeveel lektuurcabines een mens nodig heeft
Naar aanleiding van deze foto heb ik twee vragen:
- Wat is een lektuurcabine
- Wat moet je in godsnaam met 69 lektuurcabines
Goede oplossingen kunt u in het boxje hieronder typen…
- pom zei: Ze zullen wel in trek zijn.
- ton zei: 1. Op je gemak ongestoord een stukje lezen. 2. Al die mensen, die je anders zouden storen, de kans geven ongestoord een stukje te lezen, waar ze thuis niet aan toe komen.
- Edwinek zei: Ik zou zeggen: meer lektuurcabines! Hier is dringend behoefte aan. Maar die 69 mag je natuurlijk best over de stad verspreiden.
- ferrie zei: maakt niet uit welke kant je op leest
yak spot er maar weer mee
Er zijn zo van die stukjes die je elke dag bedenkt, maar die je nooit schrijft. Zo bedenk ik regelmatig stukjes tijdens het koken, maar na het koken eet ik en daarna maak ik straffe koffie, knabbel ik een koekje en zak ik in: weg stukje.
Zo bedenk ik elke dag dat ik mijn koekenpan gebruik dat ik nog een stukje moet schrijven over de thermospot. Ongeveer een half jaar geleden zag ik een advertentie dat Tefal z’n zoveelste koekenpan met thermospot had verkocht en dat ze daar trots op waren.
Ik heb geloof ik zo’n jaar of twee, drie een pan met thermospot. Het idee van de thermospot is dat als de pan heet genoeg is, de stip dusdanig verkleurt dat je, nouja, dat je dat kunt zien. Geweldig? Nou, eh nee, ik vind het eigenijk te stom voor woorden en als ik iets zo hard opschrijf dan is er echt iets aan de hand. Ik vraag me zelfs af of Tefal niet de thermospot met ons drijft.
De stip verkleurt misschien een heel klein beetje, maar zeker niet genoeg om beslissingen op te nemen. Bovendien kookt een mens niet zo, je gaat niet wachten tot het stipje verkleurt. Eigenlijk had ik verwacht dat die gekke stippen wel snel weer uit de pannen zouden verdwijnen, maar blijkens de advertentie zullen de thermospots nog wel even blijven.
Op zoek naar een plaatje van een thermospot vond ik dit flash filmpje, helemaal zielig alleen, zonder pagina eromheen. Dat vond ik zielig en daarom heeft het hier nu een plekje gekregen, als monument voor die gekke thermospot. En thermospot, hoewel ik je kulliebullie vind houdt Tefal zielsveel van je.
- ton zei: Spot er maar mee!
- aargh zei: Die pan van jou gaat in elk geval een stuk langer mee dan de mijne, ik koop elk jaar een nieuwe. Maar ja, dat zijn dan ook altijd aldi-pannen, zonder thermospot.
- yak zei: De dag dat ik ophield mijn koekenpannen af te wassen (laat staan in de vaatwasser te stoppen) gingen ze ineens heel lang mee...
yak ziet schilderij
Volgens mij had ik u al verteld dat ik naar Groningen was geweest, ja volgens mij wel. Goed in Groningen zag ik in een etalage dit boek staan en dit schilderij in ‘t bijzonder.
Ik ben geen groot kenner, sterker nog, helemaal geen kenner van oude schilderkunst, maar deze afbeelding is volgens mij wel bijzonder: hij toont een dame die lacht. Wat mij brengt op een van de nadelen van oude schilderkunst, namelijk dat mensen meestal zo ernstig kijken.
Nogmaals ik ben geen kenner, misschien bent u dat wel? Dan is er in de meepraatsectie van dit stukje ruimte om hier iets over te zeggen. Ondertussen geniet ik nog even van de glimlach van deze juffrouw.
- aargh zei: Die juffrouw op de kaft is mijn jongste dochter over tien jaar. De mensen op de schilderijen uit de bekende gouden eeuw hadden meestal veel geld en wilden vooral laten zien hoe belangrijk ze waren. Daar paste toen geen glimlach bij. Goede schilders zoals Hals wisten vaak wel de ziel van de geportretteerde te vangen, de geldzucht, de bekrompenheid, de achterbaksheid. Daar waren de modellen dan weer niet blij mee.
- ton zei: Een schilderij van een vrolijke Frans!
- Edwinek zei: Het waren gewoon chagrijnen, die rijke lui van toen. Want ze waren rijk en mochten daar van God en Calvijn niet van genieten. Da's balen, toch? Dus kon er geen glimlach vanaf. Deze jongedame was dus waarschijnlijk arm of atheist. Gezien de kleding kunnen we arm waarschijnlijk buiten beschouwing laten. Tenzij Frans, als goed en veelzijdig schilder, een verkleedkist had staan. En daar ga je dan ook weer van glimlachen. Dus ze was arm en mocht van Frans iets moois uitzoeken uit de verkleedkist. En waar word je nou vrolijker van dan atheist zijn?
- aargh zei: Hoe dan ook, het is een schitterend schilderij!
- Chazel zei: Frans Hals was in feite een van de eerste impressionisten, hij durfde inderdaad de innerlijke mens weer te geven, en dat werd gewaardeerd. Deze dame is Isabella Coymans, de echtgenote van Stephanus Geraerdts. In feite hoort dit doek samen met dat van het portret van haar man te hangen, maar onfortuinlijk zijn zij al enige tijd gescheiden, hier kun je het verliefde stel zien: http://www.wga.hu/art/h/hals/frans/08-1658/69gerae1.jpg
yak luistert Jarrett
Ik weet niet of u ‘m kent, maar als u van een beetje jazzie piano houdt dan is dit een must én heeft u hem waarschijnlijk al eens gehoord (draak van een zin!). Ik heb het over The Köln Concert van Keith Jarrett. Een registratie van een concert met een piano-improvisatie van bijelkaar iets van 70 minuten, opgenomen in Keulen dus, op 24 januari 1975 (dat laatste wist ik eigenlijk niet, maar lees ik net voor de compleetheid van het CD hoesje.)
Een lekker dik uur waarin Keith zich door enkels diepe lagen noten weet te worstelen en bij tijd en wijle juweeltjes van melodietjes of ritmes produceert. U moet het horen, dat is het.
Nu was dit dus een improvisatie, maar dertig jaar na dato kost de CD nog steeds 22.95 (zie ik weer op de stikker op het CD hoesje) en blijkbaar willen mensen het naspelen! Er zijn een hoop dingen die je moet doen met improvisaties en in oplopende graad van onverstandigheid zijn dat:
- Doen
- Kijken en luisteren
- Vastleggen (opnemen)
- Vermenigvuldigen
- Verkopen
- Kopen
- dan een hele tijd niks
- Naspelen
Het eerste is, zoals ik wel eens geschreven heb, een van mijn favoriete vrijetijdsbestedingen in de vorm van improvisatietheater, maar vanaf het tweede punt wordt het dubieus. Ik heb een innig respect en dankbaarheid voor de mensen die komen kijken en vermoedelijk zit er een zekere kick in om mensen dingen te zien spelen en zingen waarvan ze een minuut tevoren nog niet weten wat het het gaat worden. Maar ik maak me geen illusies en zou het niet graag terug zien op video of op een andere manier terughoren. Improvisatie speelt zich af in het domein van de vluchtigheid.
Het concert van Keith is dus opgenomen en klinkt nu over mijn boxen en stemt me gelukkig, maar er schijnen dus mensen te zijn die het na willen spelen. Keith zelf zegt daarover:
Ever since the release of THE KÖLN CONCERT recording on ECM in 1975, I have been asked by pianists, students, musicologists, and others, to publish this music so others can play it. I have steadfastly resisted for at least two reasons: (1) this was a totally improvised concert on a certain night and should go as quickly as it comes; and (2) it is almost impossible to transcribe many sections as they are on record.
Toch willen mensen het naspelen! Dus is er nu een geautoriseerde transcriptie van het concert. Wees uw eigen Keith. Maar zegt hij er wel bij:
So — we are looking at, let us say, a picture of an
improvisation (sort of like a print of a painting). You cannot
see the depth in it, only the surface. As a result of all this, I am recommending that every
pianist who intends to play THE KÖLN CONCERT use the
recording as the final-word reference.
Om af te sluiten met een sadistisch:
Good luck!
Keith Jarrett
Tsja, dat kan ik me wel voorstellen, want als je met bloed zweet en tranen, noot voor noot na gaat zitten ploeteren wat Keith je losjes voorspeelt heb je alle luck van de wereld nodig.
- Edwinek zei: Ik hou wel van de vluchtig. Ik schrijf ook nooit recepten op als ik eens een keer iets lekkers heb gekookt.
- Irene zei: Als overtuigd jazz-haatster zeg ik: lekker puh.
yak schaamt zich en internationale namen
Hoewel het stukje begint met: “Ik had het mij nog zo voorgenomen. Hier komt geen enkel poep of pies verhaal.”, is er toch via Google iemand op mijn siteje gekomen terwijl hij(of zij) zocht naar poep. Ik realiseer me natuurlijk wel dat ik nu nog beter vindbaar ben op dit onderwerp, maar misschien dat mijn nieuwe html tag werkt 😉
Nalevering: Het wordt steeds moeilijker om een goede naam te vinden voor een bedrijf of instelling. Zo is er het POEP Speakers’ Bureau. Op hun site:
Its easy to request a POEP speaker. Contact the POEP with your topic choices and ideal dates for programs. The POEP recommends 60 to 90 days lead time for the recruitment of speakers.
yaks advies: Praat geen poep!
Gelukkig hebben ze ook nog een POEP Steering Committee, let wel Steering niet stirring 😉
- aargh zei: En nu was ik net van plan om voor morgen een logje over vieze woorden te schrijven. Maar van die html-tagjes weet ik nog niks, als groentje. Probleem!
- henriette zei: En dat ligt op je achtergrondtegels?