yak houdt tegeltje in de gaten

Ik begin vandaag met een klifhanger, bijna letterlijk zelfs, al is het hier een buitenvensterbank. Het is maar zo’n 2½ meter vallen dus dat valt wel mee (no pun intended). Kijkt u goed naar dit tegeltje. Onthoudt dit tegeltje. Hier kom ik namelijk nog op terug. Pas als de stijeiger weg is kan ik het vervolg maken, dus heeft ook u belang bij de voorspoedige ontmanteling van de Burka.
Welke Burka? Nou deze:

Altijd al willen weten hoe dat er van binnen uitziet, zo’n burka?

Goed, nu hebt u lekker de klifhanger kunnen vergeten en kunt u met een gerust hart gaan slapen, of werken, of eten, of converseren (=praten), of loggen en al die andere dingen die uw leven zo boeiend maken.

yak’s toetsenbord en de wet van…

Benford dus. Hoe minder je toetsen gebrukt, hoe viezer ze worden. Te zien is dus dat de negen het minst gebruikte cijfer is, en nul de meest gefrequenteerde, geheel volgens de man van General Electric (waar wij vroeger geloof ik een stofzuiger van hadden), hoewel, de nul?. De wet van Benford zegt dat de kans dat een getal met het cijfer d begint gelijk is aan log(1+1/d), je hoeft geen rekenwonder te zijn om in te zien dat je dan met de nul een probleem hebt. Mijnheer Benford deed dus niet aan leading zeroes.
Voor het geval u denkt dat deze toetsen alleen gebruikt worden voor bijzondere getallen: ik heb geen numeriek toetsenbordje, dus ik gebruik altijd het bovenste rijtje toetsen voor de cijfers. Mocht u het nog niet gezien hebben, ik héb de cijfers 6 tot 0 in een fotobewerkingsprogramma verplaatst om de afbeelding minder breed te maken.

P.S. Het stukje is nu af, maar er klopt natuurlijk helemaal niks van, zou ik iets nieuws hebben ontdekt, kunt u bedenken wat niet klopt aan dit verhaal?

yak graaft zich af (1a)

De presentator was Michiel Follet en het programma was Rigoletto. Hoe? Nouja, ineens eigenlijk.

yak zingt hoera met de Fryske Wâlden

Ergens in de Fryske Wâlden komt vandaag een geheim genoodtschap bijeen. Zij vieren de geboorte van een prinses, precies 10 jaar geleden. Toegegeven na een week of acht ging ze er weg, maar tot dat moment was zij even de prinses van de Fryske Wâlden.

Hier in Utrecht vieren we gewoon de verjaardag van Poeseke en we weten wel dat ze een prinsesje is (of in iedergeval wás in een vorig leven), maar ondertussen kan ze ook gewoon het bloed uit je tenen spelen. Dus een luidkeels: Hieperdepiep HOERA!

yak aanbidt

Toegegeven, het is niet echt oranje, maar dat vergeeft u me wel, of niet? Het is niet voor niets dat Boris aan z’n achterpootje is geopereerd, want het komt erg goed van pas bij het ‘lekker en raar liggen’, een specialiteit van Boris. Waar kun je je neus nou beter in wegstoppen dan in je eigen achterpootje?

P.S. Nee, nog geen tijd gehad om Van Dale te pakken en Mw. Krak is nog immer ziek.

P.P.S. Omdat Aargh voor de neus valt (The nose? And the hat…), hier nog een plaatje van de neus zelf.

yak moet een stukje schrijven

Yak zit achter zijn klavier danwel sleutelbord wat beteuterd voor zich uit te kijken. Waarom? Omdat hij zoveel stukjes in zich heeft, maar hij is te moe om ze eruit te laten komen. Allemaal stukjes, hij weet zelfs welke stukjes, maar hij is te moe, d’r komt niks.
Geen goedlopende zin leidt naar iets wat het verhaal recht aan doet. Om toch te kauwen te geven wijs ik u op een taalfout in een eerder stukje, n.l. “Het lijdt geen twijfel”, want dat moet “het leidt geen twijfel zijn”. Als u me kunt vertellen waar de uitdrukking vandaan komt, wordt ik daar weer fit en vrolijk van. Dan kan ik ook weer stukjes schrijven over vieze toetsenborden en het waarom van de vieze negen, en waarom bijvoorbeeld de zes en met name de één zo schoon zijn. Tot die tijd, sukkel ik even verder. Ik kan u niet zeggen hoe het me spijt, misschien lijd ik wel twijfel?!?

yak moet poetsen

Het grote nadeel van blind typen is dat je je toetsenbord nooit ziet. Totdat ik een nieuwe camera kocht en iets te fotograferen moest hebben. Gatverdamme, wat smerig. Toegegeven dit was de vieste, maar toch. Nu moet ik nog ergens tijd zien te vinden om deze titanenklus te klaren.
In mijn hoofd klinkt: “Bah, wat vies Louise” en ik vraag mij af, wat deed zij ookweer?

yak is lief

Mw. Krak had haar sla niet opgegeten. Het zal u verbazen, maar dat mág in huize Krak. Daar is helemaal niets mis mee, zolang je hem later maar wél opeet. En dat vindt Mw. Krak weer helemaal niet erg. Het was een uur of 21.00 toen Mw. Krak zei: “Wil je me mijn sla even aangeven?”, want Boris lag op schoot en dan kun je niet opstaan om sla te pakken. “En wil je er wat olijfjes op doen?”
Lief he? Van mij dus. De liefheid van Mw. Krak lijdt nimmer twijfel!

yak vindt het niet nixus

Hiep hiep hoera. Ik heb na lang wikken en wegen (want oude doet  het nog zo goed) knoop doorgehakt en nieuw kiekijzer gekocht. Een IXUS-30, om twee redenen:

1. Hij heeft een geweldige macro stand
2. Hij is klein

Punt één is beroepsmatig belangrijk (en ik houd van close-ups van mijn poesen), punt twee betekent dat ik u vaker dingen kan laten zien die ik gezien heb, als vanwege portabiliteit en dus grotere kans op meenemen.
Tuurlijk is bovenstaande foto bij ernstig kunstlicht genomen, met camera rustend op buik zodat ademhalingsbeweging maximaal effect kon hebben, maar u kunt zich mijn nopjes voorstellen.

yak valt voor de nieuwe doctor

Neem een aantal ingrediënten:

1. Een keigoede legacy van een serie die vanaf 1963 loopt.
2. Een hele goeie schrijverd (een van de heren van The League of Gentlemen).
3. Een voor de grap eens foute en sexy nieuwe incarnatie van The Doctor.
4. Een nieuwe assistent die zich wél verwondert.
5. Een set verhalen met toch nét een klein beetje meer diepgang dan eerder.
6. Een goeie cast per aflevering.

En plop, daar heb je een heel sterke nieuwe serie Doctor Who? Sorry, ik ben verkocht, helemaal, kan er niets aan doen.