Kiezen

Terwijl wij vandaag bij de radiotherapeut zitten kunt u mij helpen, ja echt! Ik zit namelijk met een heel wezenlijk probleem. Het enige nadeel is dat u mogelijk met hetzelfde probleem zit, in dat geval kunnen we een lotgenotencontact oprichten.
Sinds mijn 18de heb ik heel trouw mijn stemrecht gebruikt. Ik ben altijd netjes naar de stembus gegaan en heb eigenlijk altijd een redelijk verhaal gehad (naar mezelf) over de potlootvlek of vingerafdruk die ik daar achter ging laten. Toegegeven in retrospect valt daar best iets op af te dingen in sommige gevallen, maar je bent jong en kunt niet meteen het tegenovergestelde van je ouders stemmen, toch? Zo’n puber was ik niet, dat kwam pas later.

Maar ik zit nu echt met een uniek probleem, ik weet het écht maar dan ook echt niet. Het ergste is dat in de stem de nuance ontbreken moet: het is ja/nee en dat ligt mij niet.

Gelukkig moeten we ook tegen de koopzondagen stemmen in Utrecht en dat is minder moeilijk: als je voor de koopzondagen stemt zijn de niet koopzondagen uitgestorven en wat met uitstorving bedreigd wordt moet je beschermen. Een goed compromis zou wat mij betreft dan weer zijn dat er twee koopzondagen zouden mogen komen, máár het probleem is een stuk eenvoudiger dan die grondwet.

Ik weet het dus niet, maar ik heb wel een soort van lichtpuntje. A. weet het namelijk ook niet en dus is het idee geboren dat A. vóór en ik tégen stem of andersom. Is dat raar?

Linkdumpen

U kent mij niet als linkdumper. En welbeschouwd komt dat omdat ik niet zo’n linkdumper ben. Ik ben wel een linkvolger, want vreselijk nieuwsgierig. Heeeeeel zelden, als ik een link heeeeeel opmerkelijk vind, of alstie me toch wel erg doet lachen op tijden dat ik dat niet verwacht, dan plaats ik ‘m op mijn logje. Let dus op. Ik ga linkdumpen:

Tatatatatataaaaaaaaaaaa: De ring tone dancer

Kijk ze wel allemaal, want anders werkt het niet. De volgorde is niet van belang overigens.

Praten

Even heel vrij naar Wittgenstein:

Waar men niet over kan zwijgen, daar moet men over spreken.

En ik ben niet zo’n goede zwijger. Als ik Willem had geheten, dan was er nooit verwarring ontstaan met de historische figuur. Zo ben ik afgelopen donderdagavond aan het einde van de training bij mijn theatersportclubje langs gegaan. Om even bij te praten en de afstand niet te groot te maken.
Goed, daar zit je dan, niks voorbereid (want improvisatie type) en dan maar, met blikje Fanta (want automaat) in de hand vertellen. Met grapjes, veel grapjes (want ik), met relativeringen en meta-relativeringen (“hier zal vast een bui tegenin komen”), veel knuffels, tranen ook, veel zoenen eigenlijk alles waarvan ik van te voren niet had kunnen zeggen dat ik daar zo’n behoefte aan had.
‘T is een fijne club.

Tuinieren

Met ingang van onmiddellijk ben ik vrijdag balkontuinierder geworden. Een grote verantwoordelijkheid, maar ik ben inmiddels ook een grote jongen dus dat moet ik aankunnen. Op het zuidbalkon staan nu nog de planten die straks weer naar het noordbalkon kunnen i.v.m. steiger die weg is. Een van die planten is deze fraai bloeiende leukothea en dat is eng, want hij is eigenlijk wat groot geworden voor het noordbalkon en dat betekent dat hij gesnoeid moet worden. Nu heb ik voltijd een goede docente bij de hand, dus maakt u niet ongerust, dat komt wel goed, al vind ik het doodeng. Want je mag niet altijd snoeien en niet overal snoeien en misschien moet je er nog wel bezweringen bij scanderen ook (al heb ik dat A. nooit horen doen).

Mailen

Belangrijke notitie:

Het indrukwekkende voordeel van het schrijven van een e-mail boven het voeren van een telefoongesprek is dat je door kunt typen als je huilt…

P.S. Ik ben Bommel aan het lezen, dus mocht ik de komende tijd nog pompeuzer overkomen, dan weet u de oorzaak…

Vermoeien

Mag ik u even vermoeien? Ik ben moe, erg moe, erg aan het zoeken hoe dit allemaal moet. Het gaat niet slecht, sterker nog, het gaat veel beter dan ik het me ooit had kunnen voorstellen. We maken het elkaar makkelijk, we maken het anderen makkelijk, anderen maken het ons makkelijk, maar nu ben ik moe, vandaag ben ik moe, morgen ga ik het anders doen en zie dan wel hoe.
Plof: valt van stoel, er is niets zo ontwapenends als je zelf per ongeluk te zien rijmen 😉
Tot morgen!

Bellen

Een van de nare dingen van een onheilstijding is dat hij verspreid moet worden. En een van de nadelen van heel veel mensen kennen is dat je heel veel moet telefoneren. En wat blijkt? Bellen heeft veel weg van een endurance sport. Ik maak me geen illusies over records ofzo, ik bedoel, er zijn meer dan genoeg callcentermedewerkers die veel meer uren maken, maar ik moet zeggen dat ik zelf ook onder de indruk was van hoe lang je dat kunt doen. Overigens blijkt ook ISDN een uitkomst, want het was natuurlijk een mooi geval van synchroon schoonbellen.
Maar er is nog iets anders. Ik ben slecht in routine dingen, ik ben een improviseerder (omdat improvisator zo’n groot woord is) en ik kan dus niet twee keer het zelfde verhaal vertellen, ik probeer het wel eens, maar mijn hersenen protesteren. De grote angst is dan dat het verhaal steeds slechter wordt, het is niet nieuw meer voor mij dus ga ik het afraffelen. Dan blijkt een dergelijk bericht gelukkig inspirerend genoeg om het in vele varianten fris te kunnen vertellen, rekening houdend met de steeds wisselende doelgroep. Ik zou bijna Johan Cruijff citeren, maar dat doe ik niet (taal acrobatiek is leuk, maar er zijn grenzen).

dichten

Sinds ik mijn nieuwe kiekijzer heb, ben ik eigenlijk altijd voorzien van camera als ik op pad ben. Dit bordje hangt bij de Hoofdingang van het UMC voor velen nog altijd bekend als AZU. Ik weet niet wie het bordje gemaakt heeft maar waarschijnlijk is hij familie van “Gun uw schoenen een tweede ronde. Weggooien is zonde” en het bord dat op de bloemenstal op de Marnixlaan in Amsterdam staat (stond), ik weet helaas de tekst niet meer, als u mij kunt helpen: graag.
In die bloedlijn van bordendichters geld het motto: “Metrum is iets dat anderen overkomt” en “Als het maar rijmt”. Vermoedelijk zouden ze ook nog een overschot aan uitroeptekens gebruiken, maar mijn voorraad uitroeptekens is beperkt, dat is dan weer mijn handicap.
De schoenensloagan zou al sterk verbeteren door de zinnen te verwisselen:

Weggooien is zonde:
Gun uw schoenen een tweede ronde!

Kijk, daar heb ik wel een uitroepteken voor over. Het uitrijbord was natuurlijk oorsponkelijk:

Alvorens u uw auto haalt:
Zorrug dat u eerst betaalt!

Ook hier zou omkering helpen:

Zorrug dat u eerst betaalt,
alvorens u uw auto haalt!

Maar daar komen dan weer associaties met Mary Servaes:

Denk toch heel goed na,
voor je scheiden ga

Toch is het fijn om te zien dat het in Nederland goed gesteld is met de werkgelegenheid voor dichters.

yak tiept een moeilijk stukje

Toen ik iets meer dan twee jaar geleden mijn weblog begon, had ik nog geen duidelijk beeld van wat ik er zou plaatsen en wat niet. Tuurlijk ik had wat voorbeelden, maar een van de grappige conclusies die ik in de loop van de tijd heb moeten trekken is dat je vanzelf je eigen¹ stijl krijgt en dat je automatisch een soort semi permeabel membraam hebt waar stukjes privéleven wel en niet doorheen komen.
Er zijn best erge dingen gebeurd in huize Krak die u niet te lezen heeft gekregen, er zijn ook een boel hele fijne dingen gebeurd die ook hun weg niet naar dit logje hebben gevonden. Omdat ze te privé waren, omdat ze toevallig gebeurden in een tijd dat ik een grappig plaatje had van het een of ander, of omdat (en dat gebeurde waarschijnlijk vaker) ze me niet te binnen schoten op het moment dat ik weer een stukje ‘moest’ typen.

En nu heb ik een ‘misstap’ begaan, ik heb u laten meeleven met iets waar ik geen ultieme klifhanger van kan maken. Ik kan goed leven met het feit dat Irene nog immer geen foto’s heeft laten zien van de bankjes (behalve dan naast het hoofd van R. zodat we konden zien dat ze zwart waren) en het lukt me best om u in spanning te houden over het lot van een tegeltje. Maar ik moet nu echt een beslissing nemen over dit logje, ophouden met een enorme klifhanger of doorgaan en meer van mijn privéleven door laten siepelen.

En als ik er voor kies om meer door te laten siepelen, hoe ga ik dat dan doen? Op de mij vertrouwde, via een omwegse, indirecte, wat onderkoelde manier, of ga ik hier mijn tranen uitstorten? Ga ik hier schrijven dat Mw. Krak, die overigens A. heet, iets niet zo gunstigs heeft en erg ziekjes is. Of ga ik hier schrijven dat ze longkanker heeft in een ver gevorderd stadium en dat daar niets wezenlijks meer aan te doen is. Ga ik schrijven dat we daar verdrietig over zijn. Of ga ik schrijven over de wonderlijke tijd die we samen ingaan.

Als diepgeworteld agnosticistachtig type had ik eigenlijk kunnen weten dat dit stukje mooi rond zou komen. Het begint met dat ik niet wist wat het zou worden en daar eindig ik het stukje ook mee. Vooralsnog ga ik door, deels op de oude manier, maar ik sluit ook op een traditionele manier af: ik houd u op de hoogte…

yak voelt zich een beetje zo

Zo dus