Oeps

Door omstandigheden wat laat voor de lammetjes dit jaar 😉

Instrumenten en utensiliën (1)

De eerste in een reeks van handige, vaak verkeerd gebruikte, hulpmiddelen die het leven vereenvoudigen, structureren en in het algemeen voor geluk, vrijheid en gepelde bananen zorgen.

Zoals u weet wordt hier met fruit ontbeten en het favoriete ontbijtfruit is nog immer de banaan. Maar zij die met enige regelmaat banaan eten, weten dat de kwaliteit, zeker als voor meerdere dagen ingekocht, nog wel eens varieert. Het openen van de banaan kan dan een uitdaging zijn, zeker als je daarbij de inhoud niet (verder) wilt verprutten.
Om die reden worden de bananen hier in huize Krak, netjes Halal geslacht, met een heel scherp mesje wordt een sneetje gemaakt in de hals (als dat hals heet) van de banaan en hij laat zich daarna zonder enig probleem pellen. Dat scherpe mesje ziet u hierboven, het is een Skandia breekmesjeshoudertje met Olfa mesjes, maar daar ruik je niks van. Dat het mesje vies is maakt ook niet uit, omdat het sneetje heel ondiep is.

De stand der techniek

Laat ik beginnen te zeggen dat hij mijn site niet lust, hij heeft trubbel decoding de transleted tekst, moest dus een alternatief hebben en heb toen vriendelijk (doch ongevraagd) gebruik gemaakt van bovenstaand stukje. Hiervoor natuurlijk dank.
De Babelfish blijkt dus goed in het vertalen van Nederlands naar Steenkolenengels. And then inene feel floor, geweldig!

HOE

‘Als ik een man was
zou ik wel weten hoe
mij lief te hebben.

Ik zou mijn plotselinge
droefheden een bedding
geven, mijn natte haar
naar achteren strijken,

mijn boodschappenlijstjes
zou ik aanbidden en proberen
te doorgronden.

Ik zou mijn lege flessen
naar de glasbak dragen
en zeggen ‘onze’.

Ik zou mij aaien en
met mijn oor op mijn buik
willen horen tot waar
mijn hart harder bonsde.

Ik zou chocola voor mij kopen
en die niet helemaal opeten
maar ook een stukje voor mij
bewaren.

Ik zou naar vroeger
vragen en de naam van
de hond van mijn eerste
man’s tweede vrouw zelfs onthouden.

Ik zou mij loslaten zodra
ik los wou en ik zou
mij vertrouwen waar
ik ook heen wou.

Ik zou mij afhalen als ik terugkwam
en dan blij zijn.

Ik zou zelf (als ik die man was)
niet vaak weg zijn, maar
trouw tot in de dood (na
honderd jaar) en

van al mijn onderkinnen
de een nog mooier
dan de ander vinden
en heerlijk hoe ik rook.’
                – Judith Herzberg

Dat was even lekker typen! Mooi he?

Als dit niks voor u is, is dit misschien wat? Let op de ‘kauwbeweging’ na de Taaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Zonnetje!

Kijk da’s nou lekker. Een zonnetje, bomen die daardoor weer eens naar binnen kijken in plaats van grijsgroenig op hun plekje te blijven staan en lieve pluiswolkjes die vrolijk rondhangen om het een beetje spannend te maken hoe lang dit gaat duren. Niet slecht dus en dat valt in goede aarde hier.
Even denken, hoe heet dat ookweer, angorafobie? Nee, heb niets tegen konijnen, het was dus iets anders, maar wat ik wilde schrijven is dat ik gisteren in de stad was en dat is op zaterdagmiddag geen briljant idee, dat wil zeggen, voor mij, nu. Die drukte viel een beetje bovenop me en drukte me in een minder vrolijke hoek, waarschijnlijk ook door het 13^e fenomeen.  Gisteren was dus niet zo’n goede dag.
Dus zon is heel welkom, rug is weer goed en ga vandaag eens lekker de zooi opruimen die door rug is blijven liggen, ben dan altijd zonnetje in huis!
(Ik zou hier graag een foto bij plaatsen, maar die zitten nog op camera en Boris ligt op schoot, ben dus even immobiel.)

Holy kou!

Het recept voor een dagje bed en vertroeteld -willen- worden:

Neem een avond (zoals de afgelopen avonden waren), een terras, prettig gezelschap, een jas, trek die jas uit en neem plaats op het terras.
Consumeer, bij voorkeur iets alcoholisch, al kan met koffie begonnen worden. Rustig in laten trekken, het duurt een paar uur voordat de kou echt vat kan krijgen op (liefst door fietstocht bezweette rug).
Gun de pijn een nacht de tijd om zich te manifesteren en geniet.

Nouja, geniet van het -verlangen- vertroeteld te worden. Gaan we weer over op alarmfase 3 voor wat betreft tranen: Het is vandaag drie maanden geleden dat A. en ik hoorden¹ dat zij longkanker had. Ik heb even wat op mijn logje uit de dagen daarna zitten lezen en had moeite om het droog te houden, begrijp nu iets beter waar het medelijden van mensen vandaan kwam. Dingen zien er aan de binnenkant zo anders uit dan aan de buitenkant. Zo lijken de drie maanden eerder een half jaar en de tijd daarvoor een ander land.
Maar laten we afsluiten met dat het heel goed met me gaat. Zoals gezegd heb ik deze week een aantal dagen lekker gewerkt, krijg ik mijn leven weer aardig op poten en heb het, voor het grootste deel van de tijd, aardig naar mijn zin. Zelfs zo naar mijn zin dat ik voor het eerst sinds maanden weer eens een cigaar gerookt heb (en hij was lekker!).

1= Hoorden op vrijdag 13 mei dat ze longkanker had, ik heb de dag erna pas het stukje geschreven…

Over covers, remakes en touch-ups

Pas op: Knorrepotalarm!

Er zijn wel eens van die dagen dat ik een gitaar om mijn nek hang en liedjes zing (niet verder vertellen hoor want dat is allemaal heel stiekum), zonder enige pretentie, probeer ik te kijken wat ik van liedjes van anderen kan maken met alleen gitaar en zang. Ik doe daar niemand kwaad mee, ik neem dat zelden op en als ik het al opneem luister ik het nooit af. Zo pretentieloos zal ik maar zeggen.

Er zijn andere mensen die daar anders over denken, daarom zijn het ook andere mensen. Die nemen een nummer van iemand anders en nemen dat opnieuw op. Je kunt dat op verschillende manieren doen, waarvan de meesten op z’n zachtst gezegd riskant zijn. Je kunt proberen een nauwkeurige kopie te maken, maar waarom zou je? Je kunt er iets heel anders mee doen, met het risico dat er niets van het origineel overblijft.

Maar het kan ook goed. Zelfs zo dat de cover beter is dan het origineel. Hoe dol ik ook ben op Leonard Cohen, de uitvoering van Halleluja door Jeff Buckley is bijvoorbeeld beduidend beter dan die van Cohen zélf. Dus het kán wel.

Een heel ander genre is de remake, hoewel daar in de filmindustrie iets anders mee wordt bedoeld dan in de muziek. Om bij de muziek te beginnen: Alanis Morisette heeft haar beste werk (Jagged Little Pill) opnieuw opgenomen, maar nu in een acoustic version. Dat betekent dat ze alle 12 nummers, tien jaar later nog eens opgenomen heeft, maar dan zonder elektrische instrumenten.
Als ik het lief zeg is de CD een beetje onnodig, als ik het minder lief zeg is het een beetje droevig dat iemand slechte covers van d’r eigen werk maakt.

Op filmgebied heb ik elders al geschreven dat het riemeken van films zelden iets goeds oplevert, of iets waar de mensen die de originele film kennen iets aan hebben of mee kunnen. Zo heb ik moeite met de Hitchhikers film, in die zin dat Arthur Dent, geschreven is op Simon Jones geschreven en hoe leuk Martin Freeman ook is, Arthur is geen stuntel, hij is niet onzeker, Arthur is continu in verzet tegen de situatie waarin hij beland is op een verontwaardigde manier. Iets wat hij NOOIT gezegd zou kunnen hebben is:”Follow me!” En hoe fijn de stem van Alan Rickman ook moge zijn, een zware stem is niet het geen Marvin. En dan de animaties in de TV-serie, daar kun je toch nooit overheen? Sorry, no points (en no point overigens ook).

Maar helemaal raar is het fenomeen van de touch-ups. Artiesten die hun werk later veranderen. Omdat ze het er niet meer mee eens zijn, of omdat ze de visual effects niet goed genoeg vinden. Met name Lucas en Spielberg schijnen zich hier schuldig aan te maken. Allemaal een beetje jammer, zeker als dat gebeurt op het moment dat iets op dvd uitkomt, of dat de nieuwe cd de oude vervangt. Hú!

Zo is er nu een nieuwe versie van Radioactivität van Kraftwerk, waar het tweede nummer (Radioactivität zelf) vervangen is door een hippere versie. De originele tekst is:

Radioactivität, für dich und mich im All entsteht
Radioactivität, strahlt Wellen zum Emfansgtgerät
Radioactivität, wenn ‘s um unsere Zukunft geht

Hemeltje wat lief naief. Dus dat houd je zo, toch? Neen op de nieuwe CD (ik weet niet of de classic nog te krijgen is) is de tekst:

Chernobyl, Harrisburg, Sellafield, Hiroshima
Stumme Radioactivität, weil’s um unsere Zukunft geht
Stumme Radioactivität, für dich und mich im All entsteht
Stralentot und Mutation, durch die schnelle Kernfusion.

Gelukkig nog even naief, dat wel. Geloof overigens dat Kernfusion niet goed vertaald is uit het Engels, van fission naar fusion…

Goed, het einde van yak’s mopperuurtje.

Diepe waakslaap

Oeioei, ik had vannacht iets héél vervelends. Ik werd wakker na een vervelende droom (waarvan ik niet meer weet waar die over ging, misschien ging hij wel niet ergens over, dat zijn de engste) en voelde me erg naar. Waarschijnlijk had ik honger, lees was ik wat laag gesuikerd. Maar ik kon niet voldoende wakker worden om mijn bed uit te gaan om iets te knabbelen. En ik voelde me naar. En ik kon niet wakker worden. En slapen lukte ook niet. Hú, wat is dat vervelend.
Hoe het afliep? Goed hoor, ik werd uiteindelijk wel voldoende wakker om mij het bed uit te krijgen en wat te gaan eten, daarna heerlijk geslapen.

Asjes, toe, asjes

Eigenlijk hoort dit een trekbek te zijn, maar noch mijn nog web-log.nl’s software ondersteunt dat, dus is het dat niet. Maar dit stukje is wel naar aanleiding van dit stukje van aargh dat over colombaria, as, poesen en gedenkstenen gaat.

Als iemand dood gaat, schiet er iets over en dat is onpraktisch. Daar moet je iets mee. Het arsenaal wordt steeds groter, we hebben natuurlijk begraven, cremeren en sinds kort (al weet ik niet of het al echt mag) vriesdrogen (Dat komt van ‘t vriesdrogen schijnt ‘t. Noumoe, ‘t is droog!¹), om de in Nederland niet zo gebruikelijke lucht- en waterbegrafenissen maar even buiten beschouwing te laten.
Voor veel mensen en hoe gezegend zijn zij, is het een troost dat ze nog iets met het lichaam van de overledene kunnen. Ze kunnen het nog bekijken en er in een aula tegenaan praten, zingen, dansen en weer kijken. Om dan over te gaan op een van de boven beschreven processen, van bijvoorbeeld cremeren of met z’n allen lopen naar het graf en daar de kist laten zakken, met misschien nog wat laatste woorden (dat zie ik in films tenminste nog wel eens).
Ik heb hier veel respect voor, want iedereen doet het op zijn/haar manier en ik zou nooit iemand verder willen beperken dan de wettelijke kaders die daarvoor zijn. Maar waar dit hele lange verhaal nou uiteindelijk naartoe gaat is dat A. (voorheen Mw. Krak) en ik niet zoveel met uitvaarten hebadden² met eentje voor de boeg.

W. to the rescue! Want zo heet namelijk de UVL³ die de uitvaart van A. verzorgd heeft en dat heeft hij meer-dan-ontzettend-knap gedaan.
U moet zich voorstellen dat ik eigenlijk met geen van de stappen in het proces iets had en dat het wat mij betreft niet zo had gehoeven. W. heeft er zo’n drie-en-een-half-uur in gestoken om alle bedenkingen die ik had, met zeer acceptabele compromissen weg te krijgen en eigenlijk elke stap in het proces waar ik zo tegen op zag, ook voor mij tot iets waardevols te maken en dat vind ik vreselijk knap.

De laatste stap moet nog komen, want cremeren is natuurlijk niet genoeg, want er schiet dan nog steeds iets over en dat kun je in een potje stoppen of dat kun je uitstrooien. Dat verstrooien kan bijvoorbeeld op zee (A. had hekel aan water anders dan voor consumptie of lichamelijke reinheid), of op het terreind van de begraafplaats-crematorium-combinatie. En dat is een heel fraai terrein, dus dat gaat daar gebeuren, al had ik daar in eerste instantie ook niets mee. Maar daar kwam verandering in, want hoewel ik tot nu toe niet erg romantisch over kom in dit stukje moet u zich nu vast houden.
De eerste draai was dat we in plaats van A. verstrooien als belangrijkste activiteit te zien, we zoveel weken na A.’s overlijden met een klein groepje weer bij elkaar te komen (want die zie ik wel afzonderlijk, maar zelden samen, behalve in de laatste dagen van A.), uit eten te gaan en A. te verstrooien.
De tweede draai maakte het nog mooier. Twee jaar geleden zijn namelijk twee van onze poesen (Ket en Annabelle) overleden en dat hebben we wat anders aangepakt dan eerdere poesen. Waar we in het verleden met de erg-zieke-poes naar de dierenarts gingen en na het inslapen daar lieten, hebben we het inslapen thuis laten doen en hebben we de poes in kwestie nog een aantal dagen thuis gehouden.
Dat had als consequentie dat we zelf de crematie moesten regelen en we er achter kwamen dat de as van de dieren uitgestrooid werd op: zee. Nu hadden we niets met die as, als die de vuilnisbelt op gegaan was hadden we dat niet erg gevonden, maar een poes strooi je niet uit op zee. De enige andere optie was dat we de as thuis konden krijgen. Dus hier staan twee asbussen met respectievelijk Ket en Annabelle. Wat doe je daarmee? Helemaal niks natuurlijk! Want je kunt er ook niks mee.
Tot de verstrooiing van A. ter sprake kwam en het idee geboren werd om Ket en Annabelle, samen met A. te verstrooien. Daar hebben we toestemming voor gekregen en zo gaat het gebeuren, ergens onder een mooie boom, met eekhoorntjes daarin ofzo. Heeft iemand nu een zakdoek voor mij?

1= Hele oude reclame voor Maggi Wonderstamppot.
2= Nieuwe werkwoordsvervoeging voor verse weduwen/weduwnaren
3= Uitvaartleider

Over werk en andere ongemakken

Ik heb gisteren voor het eerst weer een hele dag gewerkt, lees: ik ben weer aan het werk. Dat was geheim, omdat ik al iets te vaak gezegd had dat dat zou gaan gebeuren, nu is het dus gebeurd, me happy.
Maar vanochtend ontstond daardoor even paniek! Ik zal proberen uit te leggen waarom, maar het is wel technobabble, dus afhaken kan nog.
Ik heb een eigen server en die server is doelwit van hekkers, mensen die het leuk vinden om je machine binnen te komen en over te nemen. Ik denk redelijk mijn best gedaan te hebben om dat tegen te gaan, maar zij hebben veel meer tijd om uit tezoeken of dat zo is dan ik bereid ben erin te steken, dus zij hebben een edge (om dat woord ook maar eens uit de vaseline te halen).
Elke dag krijg ik een mailtje van mijn server (lief he?) met daarin de vital statistics van die dag, hoevaak er geprobeerd is binnen te komen (record 2500x) en hoevaak dat gelukt is (bijvoorbeeld als ik ingelogd ben).
En ineens ging vanochtend mijn stofwisseling in full-power-reverse (u ziet het, hier komt zelfs de techno-bablers-banter om de hoek kijken), want ik zag dat -ik- gisteren 74 keer ingelogd zou zijn geweest, terwijl ik niets met mijn server gedaan had. Verdikkie! Ik was gehackt (of haxed). En da’s nie leuk. Server onbereikbaar (toevallig, zo bleek), dus echte paniek. Het rare is dat het via een public key login gegaan was, vanaf mijn IP, wat zou betekenen dat:

1. Ze dat ook al kunnen faken
2. Ze mijn thuispc gehaxed hadden

En da’s nie leuk! En toen moest ik (oh, nee, het poep en pies beding) naar twalet en kwam ik tot rust. Want even zitten helpt, eigenlijk altijd. Rust is goed.
Hoewel ik niets gedaan had op mijn server gisteren, had ik wel aan een template zitten werken en die af en toe opgeslagen en in mijn editor (vim) heb ik wat technomagie ingebouwd dat hij idd automagisch, de template naar de server stuurt en daarvoor moet hij inloggen…

Goed, voor de mensen die hier niets van hebben kunnen volgen, of die het om andere redenen niet leuk vonden, hier nog even een plaatje:

Ook Boris houdt de haxors in de gaten!