There’s not enough for two laughs1

Ik heb iets gedaan dat niet mocht, sterker nog, iets wat nogsteeds niet mag, of in ieder geval wat ik niet van mezelf mag. Ik heb erg zitten puzzelen wat ik er mee moet en ik heb besloten openbare boetedoening te doen, met als added extra gratis bonus dat u er misschien ook nog om kunt lachen. Dat zou mooi zijn.

Ik kreeg een jolige collectant aan de deur en ik heb sowieso iets dubbels met collectes, zeker als het gaat om collectes voor de bestrijding van ziektes. Waarom moet er in een rijk land als Nederland gecollecteerd worden voor de bestrijding van ziektes, ik snap het wel, maar ik vind het iets dubbels hebben.
De jolige collectant zei niet waar hij voor was dus ik bukte om op zijn bus te kunnen zien waar het voor was en hij bukte met mij mee zodat ik het nog niet kon lezen. De jolige collectant nam het woord:

– Ja waar zal het dit keer weer voor zijn he?
– Inderdaad
– Het is voor de kanker
– Ik zou nu een hele flauw grap kunnen maken, maar daar zal ik je niet lastig mee vallen.

Ik had gewoon helemaal mijn mond moeten houden, dan was het klaar geweest, had hij misschien nog een jolige grap gemaakt en was het af, maar nee, hij was jolig.

– Oh, van, ik kan mijn portomonee niet vinden?
– Eh, nee, maar ik zal…
– Oh, van, krijg de kanker!?
– Eh, nee maar ik zal je er niet mee lastig vallen
– Maar het geeft niet hoor, ik ben zelf in een beetje melige bui.

Nu geldt de principiele vraag: mag een collectant van het Kankerfonds jolig ende melig zijn? Mag hij aandringen op een flauwe grap? Ik was de jolige collectant eigenlijk een beetje zat en zei:

– Ik had willen zeggen dat ik daar mijn vrouw twee maanden geleden al aan gegeven had.

Hij stil, ik meteen al spijt, stom, maar hij vroeg er ook een beetje om. Duizend maal excuses enzo, twee kanten op. Ik haal portomonee en prop wat geld in de gleuf van de bungelende bus die hij niet omhoog houdt, een deel valt ernaast.

– Oh, ik pak het zo wel hoor.
– Nou, bukken kan ik nog wel.
– Ja, natuurlijk.

Exeunt niet meer zo jolige collectant. Ik naar boven, balend van mezelf. Hoe grappig een woordspeling ook kan zijn, soms is er niemand mee gebaat.

Als externe, ongerelateerde, extra boetedoening hebben ze vandaag niks aan mijn does gedaan en komen ze morgen weer, terwijl ik dan verbouwvrij zou hebben. Maar u kunt wel mijn gastlogje gaan bekijken!

1 Voor de mensen die hem honderdduizend keer gezien hebben, is het waarschijnlijk geen raadsel waar de titel vandaan komt. De anderen moeten The Third Man nog maar eens gaan kijken, of, zoals in mijn geval, eindelijk een keertje helemaal.

Dotcom-Sterben(of over hoe mijn liefde voor het Duits maar blijft groeien)

Mijn gastlogje is opgestuurd, weet niet of het ook al gepubliceerd is, dat kunt u als het goed is hier in de gaten houden. Dus gaat KrakLog, de dag nadat hij gesloten is, hup weer open, HOERA!
Ik kreeg het voorstel om zolang Boris aan het woord te laten, als gastlogger hier, maar als Boris bereid was ook maar één stukje te typen dan kreeg hij onmiddelijk zijn eigen log, nee Boris zit weer pot dicht, dus dat is ook weer geen stof voor een stukje. Weer een liedtekst plaatsen is ook geen idee, maar er is hoop want ik ben wederom gegrepen door het Duits en daar wil ik best over vertellen.
In Duitsland maken ze mooie woorden, dat is niet van vroeger, dat doen ze ook nu nog. Legendarisch zijn de lange woorden als Zollschuldentstehungstatbestand maar ik ben eigenlijk altijd meer uit het veld geslagen door de kleinoden die ze maken. Kleine stukjes idioom die zoveel inhoud hebben en ook nog eens lekker bekken, heerlijk.
Directe aanleiding voor dit stukje is de uitdrukking Dotcom-Sterben, wat je eenvoudig zou kunnen vertalen naar het Nederlands als dotcom-sterfte, alleen doen we dat niet. Het is Duits om het zo te doen en dat bevalt me eigenlijk wel. Misschien is het Duits ook wel zo leuk omdat je het van een afstandje kunt bekijken. Zullen we het daar maar op houden, dan hoef ik er verder ook niks mee…

KrakLog sluit voor een week

Ach en wee, ik ben gevraagd een gastlogstukje te schrijven voor een zeer gerespecteerd weblog.  Alle mislukte pogingen plaats ik natuurlijk wel op KrakLog, dus kom nog wel even kijken af en toe, maar de rest van de tijd ben ik druk. Druk met het schrijven van een gastlog, aiai.

Additional:
Na al maanden niet naar mijn statistieken gekeken te hebben blijkt dat ik binnen 24 uur de 45000 unique visitors over ga, zie maar in colofon, op het bolletje klikken en dan naar summary. En dan is mijn weblog gesloten! Hoe moet dat nou. Boris, pak een van de proppen uit de vuilnisemmer, ik moet zorgen dat de 45000ste bezoeker iets te lezen heeft!

Additional-additional:
Mocht het er niet van komen om een stukje te hebben vóór de 45000ste bezoeker hier komt, toch alvast weer een leuke reclame.

Badderen (1)

(yak heeft tijdelijk geen douche, maar wel een sleutel van iemands huis, met bubbelbad, vandaag het verslag van de eerste twee badderbeurten)
Hoewel er met de eerste badderbeurt niks mis was, had ik toch een tweede keer nodig om het eerste enthousiaste verhaal te kunnen schrijven, met alle attributen die ik de eerste keer vergeten was erbij.
Kort door de bocht: wat is badderen toch lekker, zij het met wat kanttekeningen.
Maar het gaat u helemaal niet om mijn conclusie, het gaat om het verhaal (althans dat hoop ik). Lijstje van de dingen die de eerste keer ontbraken:

1. Een appel
2. Diverse nectarines
3. Een borrel

Ik moet u teleur stellen, maar de fruitwaren zullen moeten wachten want die had ik thuis laten liggen, dom, maar het was even niet anders. Ik was ook niet verder gekomen dan een paprika (drijft, hoe rot evt. ook) bananen (spannend), champignons (drijven, mag ik hopen) en komkommer, maar die laatste neem ik, om vreemde verhalen tegen te gaan niet mee in bad.
De borrel had ik natuurlijk ook van huis mee moeten nemen, het is niet netjes om naast het gebruik van het bad ook de minibar met een bezoek te vereren, maar dit keer moest het maar even, twee keer zonder borrel dat kon niet. En ze zeggen wel eens dat je je vrienden pas in nood leert kennen, welnu volgens mij is er meer af te lezen aan de drankvoorraad. Ik moest een mild whohohow onderdrukken bij het open trekken van de la en hield het bij een klein bingo! Maar net als bij gewone bingo valt het als je eenmaal goed kijkt erg tegen. Het waren wel veel flessen, met veelbelovende doppen en etiketten, maar in bijna allemaal zat alleen nog een om-emotionele-waarde-laagje, voor ooit nog een keer eentje for old times sake (nee er was geen saké volgens mij). De eerste fles waarin meer dan zo’n laagje in zat was de rum en om niet op elke fles mijn vingerafdrukken achter te laten koos ik dus maar voor die fles, zodat er nu net niet meer genoeg in zit voor de volgende cake waarschijnlijk 😉
Plons in bad, want had ik deze tweede keer (wijs geworden door de eerste) wél van te voren vol laten lopen, glas op de rand, klein beetje badolie en bubbelmechaniek aan. Veel herrie dus ook weer uit en dan genieten van de ultrastilte die voortgebracht wordt door het tot stilstand gekomen mechaniek. Sipje rum, onderuit, kijken naar drie (zegge drie) badeendjes aan voeteneinde (ja Boris, drie badeentjes, nee die kan ik niet meenemen, nee echt niet). Drijft glas zoals ik aargh beloofd had, ja glas drijft en kukelt niet om, durf ik bubbelmechaniek aan te zetten icm dobberend glas, nee.
Lichte paniek over bubbelmechaniek, want blijft daar geen water in staan? Zodat daarin lichaamsvlokken (mooi he?) tot broei, groei ende ontwikkeling kunnen komen? Zag geen inlaat in bodem en stelde me gerust dat alles naar laagste punt loopt en dat dat de uitlaatjes zijn.
Rum was goed, (zing johoo johoo) binnen de kortste keren werd ik aangestaard door zes paar badeendenogen en dus was het tijd om af te doesen. Licht schuldgevoel over verbruikt water waarmee de halve sahara geiritreerd kan worden én lekker kan gaan ruiken vanwege badolie.
En ploepla, weer helemaal schoon en frisch! Ik denk dat ik deze situatie wel eventjes volhoud, qua van badderen dan. De rest houd ik maar mijn mond over.

Speciaal voor de mensen die last hebben van drooglopende lenzen hier nog een ogenbevochtigertje. De does-verherbouw-types hebben de sleutel om niet steeds aan te hoeven bellen én niet steeds de deur open te moeten laten (dat laatste begrijpen ze niet helemaal dus houd ik Boris opgesloten in de woonkamer, met mezelf erbij overigens).
Alleen telkens als ze de deur aan de buitenkant open doen schrik ik, want dat geluid heb ik vandaag vier maanden geleden voor het laatst gehoord…

Ruimen, zweten en die andere zoute aangezichtsafscheiding

Ik heb er nog niet eerder over geschreven want dit is een textbook-case van verdringing: mijn badkamer gaat vermöbelt¹ worden. U weet nog van mijn kaasdoektrauma, ik vrees dat er nu een, hoe zal ik het zeggen, stofdoektrauma bij gaat komen.
Liep net bij benedenburen langs die al vermöbelt zijn en die vertelden dat het vinyl dat op de muren zit een plaklaag achterlaat die ze er alleen af kunnen schuren, van het gasbeton, ziet u de stofwolken? Hu! Het ergste is dat ik dus twee weken (zegge twee), geen gebruik kan maken van does en ik weet niet hoe klef het weer bij u is, maar bij mij is doesen toch wel een usance² de afgelopen dagen. Kan gelukkig terecht bij fijne mensen met bubbelbad, dus al sal regkom, ergens, denkelijk.
Als ik wranger dan normaal klink in de komende dagen, dan weet u waarom.

Maar goed, waar het vandaag over ging was dat ik de does en de hal net ontruimd heb. Alles d’r uit zal ik maar zeggen en toch is het raar, maar bepaalde dingen kun je wel laten staan, maar terugzetten is raar. A.’s spulletjes stonden nog gewoon op de plankjes, smeerseltjes, bruggenfloss, luchtjes, kam, haarclipjes en purol³. Wat ga ik daarvan nou weer terugzetten? Niks? Maar wat doe ik er dan mee? Alles? Maar is dat niet kunstmatig? Je weet het niet. Ach, ik heb nog twee weken (zegge twee) om er over na te denken en uw eventuele tips op mij in te laten werken.

1 = Even denken, nee waarschijnlijk is het in het Nederlands vermöbeld, want fokschip.
2 = Geef het toe, is er aan haren bijgesleept, maar soms wil je zo’n woord ook wel eens gebruiken.
3 = A. was purolfanaat, moet na 16 jaar met purolfanaat geleefd te hebben toegeven dat het goed spul is.

Human sacrifice

(Lezen met ranzige voice-over stem, als in goedkope detectiveserie)
Het was al dagen heet en nat, alles in huis was klef, voortekenen, dat was duidelijk. Ik moest nog laat over straat, een klusje dat ik nog moest klaren en de omens lagen ook daar voor het oprapen. Mannen in auto’s, wachtend op, op wat? Hun slachtoffer? Een spoor van sportkleren en schoenen, teken van een gestolen sporttas die leeggehaald is, op zoek naar dingen van waarde. Gelach in de verte, wie zich onder deze omstandigheden nog zo’n harde lach veroorlooft heeft iets op zijn kerfstok, staat op het punt iets op zijn kerfstok te krijgen, of heeft niets meer te verliezen. Het hek naar het onverlichtte pad dat over de dijk leidt stond open. God weet wat zich daar afspeelde, afgespeeld had of zou gaan afspelen. Veel huizen waren donker, een dikke man in korte broek zat in zijn stoel teletext te lezen, waarschijnlijk om te zien of zijn misdaad al opgemerkt was.
In oudheid, mythologie en kazige sf-romannetjes zou het nu tijd zijn voor een mensenoffer om het tij te keren. Het was duidelijk dat het lot van de toekomst in mijn handen lag. Ik wist wat mij te doen stond, ik moest alleen aan de noodzakelijke spullen komen om mijn walgelijke daad tot uitvoer te kunnen brengen. Het licht van een benzinestation wees me de weg en de laatste twijfel over mijn plan werd weggenomen door het rode schijnsel dat de wasstraat van binnen verlichtte, ik had geen tijd te verliezen.
Het is wonderlijk hoe betrekkelijk eenvoudig de benodigde artikelen te koop zijn op een dergelijk tijdstip. Ik vroeg mij af hoe de dame aan de kassa zou reageren op mijn aankopen. Omdat er gekken rondlopen rond dit uur zitten de juffrouwen achter glas en moet je zelf de boodschappen scannen. Een voor een haalde ik de attributen voor mijn ritueel over de scanner. Het was een keiharde, hoewel het doel van mijn aanschaffen haar zondermeer duidelijk moet zijn geweest, vertrok ze geen wenkbrouw, nog los van de spelfout.
Ik rekende af en stak de spullen in een meegebrachte plastic zak en liep er mee naar huis. De poesen waren zenuwachtig, mijn gedrag herkenden ze niet. Poesen hebben gevoel voor het ultime, het definitieve. Ineens voelde ik me verantwoordelijk naar u. Hoe kon ik mijn opdracht vervullen en u niet op de hoogte brengen, hoe kon u verder leven zonder de verklaring te weten voor de verstrekkende gevolgen die de realisatie van dit offer zouden hebben. Dus kroop ik achter mijn reiskonijn om dit verhaal te schrijven, het kosmisch evenwicht moest maar even geduld hebben.
Maar nu is er geen uitstel meer mogelijk, ik weet niet wat er hierna is, maar ik hoop u nog eens tegen te komen…

Andermans woorden

Ik geef toe dat ik tegenwoordig af en toe wat vaak, regelmatig zou je kunnen zeggen, andermans/vrouws woorden gebruik om dit logje te vullen. Nu kun je natuurlijk je best doen om het beter te doen en dat zal af en toe best lukken, maar vandaag kies ik er toch maar weer voor om anderen aan het woord te laten, met name omdat u het misschien niet kent en het er al is. Is het niet zonde iets nieuws te maken als het oude nog niet opgebruikt is?

Teardrops running down your face
Teardrops running down your face
Diamonds of water, and salt from your body
Coming down to meet my kisses
Teardrops running down your face
Teardrops running down your face
Staining your skin and my skin and beginning
The stories that you can’t begin
The way I feel could be despised
but its a vision that I prize
Teardrops Teardrops
I’m not trying to make you feel pain
or joy to make the tears flow
But when they roll unashamed – they move me so
Teardrops running down you, face
Teardrops running down you, face
Let me, let me brush them with my fingers
Comfort you and say its alright
It’s so strong this way I feel
sometimes I want to beg or steal you
Teardrops Teardrops.
I’m not trying to make you feel pain
or joy to make the tears flow
But when they roll unashamed – they move me so
Teardrops running down you, face
Teardrops running down you, face
Diamonds of water, and salt from your body
Coming down to meet my kisses

Nou, is dat niet fraai? En dat van twee Schotse pummelklinkers?

Andere tijden

Soms maak je je eigen Hussen, of Hankies¹ en andere doodoeners waardoor je zo’n hekel kreeg aan volwassenen. Bij thuiskomst, probeert Boris wild mauwend te ontsnappen, want nieuwgierig:

Hela, gaaaaa eens aan de kant. (Maaauw), hee, wat is dat nou voor taal?!? (Maaaauw), dat is bru-taal. (Maaaauw), is het weer zo laat? Het is zeker weer brutali-tijd (ik hihi, Boris Maaaauw), nou het is in ieder geval nog geen etens-tijd (ik nog harder hihi, Boris heeft z’n Hussen gehad, en denkt: ‘vergeet jij dan ook maar je intimi-tijd’)

Wij allebei beteuterd, ik geef toch maar snel te eten, want moet goedmaken. Heb spijt van taalgrappen die naar ik weet, niet aan een hongerige Boots/Stuur besteed zijn en ga maar voor mezelf koken, in de hoop dat er later op de avond nog een intimi-tijd aanbreekt, al durf ik dat niet hardop te denken…

1 De Hussen kent u, de Hankie (vaak geserveerd met Letting) mogelijk niet als antwoord op de vraag:

– Wat eten wij?
– Hankie met Letting
– Wat is dat?
– Dat is een scheet op een plankie en een drol aan een ketting.

Nee ik weet niet meer waar ik hem vandaan heb, het zal wel Onze Taal geweest zijn, stelletje viezerikken!

Oh, en om weer schoon en fris te worden is er voor de reclameliefhebbers deze.

Boris spreekt

En toen opeens gebeurde het, Boris brak open. Niet fysiek, goddank niet, maar Boris verbrak zijn stilzwijgen. Ik dacht eerst over zijn recentere verleden, want daar praat hij liever niet over, maar nee het ging over een vorig leven. Toch meen ik daar conclusies uit te kunnen trekken.
Het begon op het balkon. Boris in de zon, ik ernaast in de schaduw, want geen zonaanbidder, mijn fout, dat weet ik.

– Zeeman.
– Zeeman? Hoe bedoel je Boris?
– Ik was zeeman, op ‘n schip, begrijp je?
– Oja? Echt? Vertel!

Ik meende al iets van spijt te lezen in Boris ogen. Dus voegde ik er aan toe:

– Alleen als je wilt… natuurlijk.
– Het was een fregat, witte romp, witte zeilen, een bjoetie!

Want zo praat Boris, wist ik eerst ook niet, maar nu dus wel. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek naar de einder. Dat wil zeggen, een denkbeeldige einder, want ik woon einderloos.

– We voeren de zeven wereldzeeën, nouja, zeker vijf. Het was een mooie tijd. Ik was boots en later stuurman.
– Ah, je stond aan het roer?
– Neehee, dat is de roerganger.

Mijn interviewstijl liet weer te wensen over, want Boris ging dicht en concentreerde zich weer op de einder (nu iets verder naar links, eh, bakboord).

– Welk, eh, land kwam het schip?

Als ik zenuwachtig word, houd ik op gramaticaal te zijn.

– Het was een Russische schuit, heette toen ook al Boris…

Zijn stem dreef weg. Weer naar de einder, ik werd wat onrustig en ging verzitten. Boris sloot zijn ogen en sliep, waarschijnlijk aan het dromen van zeeavonturen. Na een tijdje ben ik maar koffie gaan zetten. Tsjonge, Boots Boris, Stuur Boris. Nu maar wachten op het volgende open moment. Tsk, een zeeman, wow.

Tekening van fregat,
eerlijk gejat
van sprookjes.org

Sesamstraat

Hoe veel ik ook van taal houd, ik ben geen purist, sterker nog ik heb hier nog een paar pakken instantpuree staan waarvan ik nog niet weet wat ik er mee moet. Om die reden lees ik eigenlijk nooit de rubriek taalergernissen in Onze Taal, dat wil zeggen, als ik het kan voorkomen. Vandaag las ik hem dus wel en zie:

En dan valt mijn mond open. Of dit stukje mist de knipoog, of Sesamstraat moet op de helling, wat weer effect heeft op de jeugdcriminaliteit:

Dan hebben ze de rechter tenminste ook een keer gezien en let op: hier is de knipoog 😉