Ruimen, schrobben, boenen en nieuw leven

Och, u zou het hier moeten kunnen zien. U weet van de verbouwerds. Die zijn direct verantwoordelijk voor een deel van de rommel hier, maar ik heb zelf (karakterzwakte) huishoudelijk ook twee weken het koppie laten hangen. Vandaag gaat yak als witte tornado van onder naar boven door het huis razen zodat alles weer opgeruimd blinkend en schoon is. Als u ergens in Utrecht indrukwekkende raasherrie hoort, dan ben ik dat. Verder heb ik een verheugende mededeling, in mijn oersoep is leven ontstaan, kijk maar, hier kruipt het uit het voorweredlijke slijm:

Het is natuurlijk maar een weekdier, maar als het in dit tempo doorgaat hoop ik u over een paar weken een roedel herten te kunnen laten zien…

And if I’m very slow, she makes me so

Och, onder welke rots ben ik weggekropen geweest dat ik nog nooit van Joanna Newsom gehoord had? Wat is dit heerlijk! Joepie!
Ach u wilt het horen?  Ja maar wacht  eens even, u kende het natuurlijk al. Nou toe dan maar, voor alle mensen die ook onder een rots gezeten hebben

Oja, geen foto, nee, dat zoekt u zelf maar op. Want weet u wat het is, ze ziet er ook nog heel schattig uit, maar luister eerst maar.
Och en dit citaat vind ik ook al zo leuk:

AL: Do you download music a lot?
Joanna: I would if I knew how. At this point, I don’t mind if people download my music because that means that there’s a person who wants to listen. I give away CDs at shows if someone wants a CD but doesn’t have any money. I wouldn’t want to do that forever. I would happy for someone to download my music.

Ik houd van goede tv-spots

En dat is voor iemand die geen televiesie heeft wel een lastige situatie. Maar hier is er weer eentje en wat voor eentje, misschien een beetje hard, maar wel erg goed.

Drukte

Toen A. en ik verhuisde naar het huis waar ik nu woon hadden we vier poesen (2 ex-m 2 ex-v) en moest er natuurlijk een verhuisbericht gestuurd worden.
In die tijd kon ik al helemaal niks normaal doen, dus moest er een verhuiskaart in de vorm van een krant gemaakt worden. Daarin stond dat Pirre, Pim, Roos, Dewi, A. en yak samen een nieuw huis betrokken hadden. De inmiddels overleden P. reageerde geschrokken, omdat hij dacht dat we een comunne waren begonnen.
Volgens mij kun je dit sappiger opschrijven, maar dat doet u zelf dan maar even. Het idee is duidelijk en u kent mijn schrijfstijl dus even dhz’en. Plak ik er nog even een plaatje bij:

Kunt u daar in uw stukje nog even op ingaan ook. Dan ga ik nu even wat anders doen, met of zonder uw welnemen.
EDIT:
Van E. kreeg ik een duidelijkere foto opgestuurd, daarop kunt u de rugnummers zien (of zijn het nou juist geen rugnummers?).

Exquisit, nay, designer pain

Omdat ik de kamerplanten nog water moet geven heb ik de gieter midden in de deuropening gezet, opdat ik niet vergeet. Nu is mijn vermogen om over dingen heen te stappen bovengemiddeld, dus die gieter staat daar al dik een dag, ik zie hem wel, maar op het verkeerde moment. ‘Sorry gieter, nu even niet’, dat effect zal ik maar zeggen.
Om over de gieter heen te komen is het nodig om je benen -goed- op te tillen, hup met de beentjes dus. En op die manier heb ik net mijn knieschijf gespleten (tenminste zo voelt het) op de deurpost. Och, wat een pijn, zo knap, zo to the point, ik zou bijna zeggen wow. Het enige dat mij nu nog kan redden is een fraaie foto van Boris.

Oh en

, maar daar moet je van houden¹.

1 Zit wel een leuk verhaal aan vast. Ik houd namelijk niet zo van Mozart, want vaak veel tierelanterfantsels, van tikketetingelepiedelehoplafrats en ander geneuzel (sorry). Tot hij met dit aan kwam zetten, en ik houd helemaal niet van coloratuur. Dit krijgt me telkens weer tot tranen geroerd. Wat ik alleen niet snap is dat Mozart dit voor iets kerkelijks heeft kunnen door laten gaan, maar dat zal wel mijn dirty mind zijn. Als u trouwens mee wilt zingen: Et incarnatus est, de Spiritu Sancto ex Maria Virgine et homo factus est. Met veel nadruk op het laatste 😉

ID, jaja

Stel je hebt een balkon (heb ik) en je hebt een vermöbeling gehad van dat balkon (heb ik) en je vrouw, die normaal gesproken het balkon indeelt valt weg (is gebeurd), er komt een pan (sic) leeg op het balkon te staan in de regenlinie (is gebeurd), ontstaat er spontaan leven dat een aflevering van Doctor Who waardig is (The attack of the Green Plurk).
Niks geen intelligent design, gewoon groene prut, zonder handtekening en laten we wel wezen, wie zou hier zijn naam aan willen verbinden 😉

yak moet een nieuwe bril, en snel!

Ik heb geprobeerd het fotografisch vast te leggen, maar dat lukt helaas niet, vette pech voor u, maar vette pech voor mij dat ik als ik mijn bril opzet minder kan zien dan zonder. Hij doet een beetje denken aan die gootsteen uit die oude jifreclame waar een juffrouw op een kunstschaats pirouetjes draait om het effect te laten zien van een gewoon schuurmiddel. In ieder geval is het bijna matglas en moet ik snel een nieuwe bril.
Nu doe ik al zo’n zeven jaar met deze bril dus dat is niet heel raar, maar het probleem zit hem in het montuur. Mijn huidige montuur zou ik nooit uitgezocht hebben, maar toen ik hem opzette was het zo’n ‘ja’-belevenis.  Dat was ‘m, het moest dan maar. Het duurde meer dan een week voordat al mijn collegae opgemerkt hadden dat ik voor het eerst een bril had. Hij is bruin met paars, maar dat zie je niet, wonderlijk genoeg en de verf is er op sommige plaatsen vanaf gebladderd en ook dat zie je niet.
Prima bril dus en hij kostte nog geen boel ook! Wat wilt nog meer.
De snag is dat elke andere bril niet klopt, ik heb een tijdje (kort) gehad dat ik iets met status had, dus dure merken geprobeerd, maar het sloeg nergens op.
Het vreemde is dat zelfs monturen die op deze lijken niet werken, blijkbaar zit er iets in dit montuur dat er voor zorgt dat het wérkt.
Helaas is ook het montuur een beetje op aan het raken en nieuwe glazen in deze laten zetten is ook niet echt een oplossing. Moet dus nu met een duidelijk idee naar winkel gaan, want mijn hoofd gaat veranderen, ik krijg een andere bril. Een doelstelling dus over hoe mijn hoofd er uit moet gaan zien. Ik zou u inspraak geven, als u geweten zou hebben hoe mijn hoofd er uit ziet, maar meer dan mijn ongewapend oog heeft u niet gezien.
Vannacht bedacht ik de doelstelling: vriendelijk en ik hoop dat dat voldoende is als toetssteen voor mijn nieuwe toetje.
Oja, er was nog een montuur dat mij goed stond, het model Clous van Mechelen, hoewel het niet lukte om goede Jantje Vos foto’s te vinden hieronder toch een foto van Clous:

Nu moet het alleen weer acceptabel worden om daar mee rond te lopen…

Is het soms zo’n dag?

Is het het weer? Of is het iets anders (wacht even, eerst mijn nagels knippen, want dit tiept zo naar… zo, dat is beter, had ik dagen eerder moeten doen, niets tiept zo naar als lange teennagels 😉 maar vandaag was een onvriendelijke dag (gisteren dus).
Ik mijd in principe de winkels op zaterdag en al helemaal de supermarkt, dat bleek vandaag terecht toen achter mij een jonge man zijn boodschappen op de band in de steek had gelaten om nog iets te halen en daar deed hij dusdanig lang over dat iemand anders zijn spullen voor die van de jonge man op de band zette.
Bij terugkeer van de jonge man zei de ‘voorkruiper’ iets in de geest van dat hij de vrijheid genomen had om voor te gaan. Dit begroette de jonge man met iets als dat dat inderdaad wel erg vrij was en of de ander dat normaal vond. Kort en goed eindigde het met een mep waarna iedereen het genoeg vond en zijn mond hield, want anders zou het echt blauwe ogen of erger opleveren en dat is niet leuk, toch? Als ik voor u mag invullen: nee.
Bij de uitrit van het benzinestation had iemand wat onhandig gemanouvreerd waardoor hij de andere weghelft blokkeerde, jammer, maar als de situatie er is, kun je er niet veel meer aan doen. Op dat moment kwam er iemand aan die last had van de blokkade. Toeteren, armgebaren, manouvreerpogingen, nog meer getoeter en onvriendelijke gebaren, verhit verdriet en een uiteindelijk hard wegscheurende geblokkeerde. Die weer last van een overstekende yak last had en hem bijna overreed. Nu laat ik mij niet zo snel overreden, dus dat kwam gelukkig goed.
Kom ik thuis vind ik een reactie op het stukje met de titel: “Het leven is leuk“, van 7 feb 2004 (een tijd waarin het leven ook best leuk was eigenlijk) dat als inhoud het volgende pretdichtsel heeft:

Tralahop, tierelier, hoplakee, joepiepoep.
Tikketik, hopsakee, wieniet weg, hoezee!

Hopmarjan, stroop is zoet, waai niet weg: trala.
Flierefluit, zon en maan, bliksem, donder boem.

Als dat geen levenslust oproept dan weet ik het ook niet meer? Helaas reageert ene Anne erop met de uitspraak:

Ik haat het leven en ik haat mezelf

En daar word ik dan weer niet vrolijk van, maar je kunt er niks mee. Als Anne bestaat en als ze dit niet geschreven heeft als ‘grapje’, heb ik diep en innig medelijden, ongeacht hoe jong ze is en hoe zeer dit door eventuele puberale hormoonellende veroorzaakt wordt, want jezelf haten is niet leuk, voor niemand. Maar hoplaploep, dat staat zomaar op je logje en je kunt er niks mee, helemaal niks. Kijk ik kan natuurlijk wel gaan uitleggen waarom het leven leuk is, maar het is een reactie op een stukje dat juist dat aspect zo goed benadrukt, het is een stukje over dát het leven leuk is. Tsja en dan is het ook nog zonder e-mail adres, zodat ik weer niet op haar kan reageren, bliksem, donder boem.

Twee vage dingen, een vage foto en een vage oproep

Ik ben ‘groot’ genoeg om openlijk toe te geven dat het mij niet alle dagen overkomt dat ik twee stukken afplakband opgestuurd krijg, maar in mijn beperkte is het zo dat daar meestal iets leuks aan kleeft. De dame en heren die het aangekleefde gemaakt hebben beweren zonder vrees te zijn in de jacht op zekere vanouds boerderijdieren. In ieder geval is wát ze maken weer mooi genoeg om mij in tranen te krijgen, maar dat is tegenwoordig niet zo’n kunst, dit ter relativering, want anders zou het een klein beetje overdreven over kunnen komen.
Nog een kleine tip voor de makers dezes, zet er je boekingsadres op 😉

Maar dat is nog niet alles, want om in het in dezelfde cryptische stijl te houden heb ik nu ook nog een origineel Chinees kamerscherm op mijn nestnachtkastje staan, daar heb ik geen foto van, maar ik heb wel een foto van de volle maan zoals die op mijn salontafel schijnt:

Dit is enkel maanlicht, goed he? Op de voorgrond de theemuts waar ik Boris voor aanzag.

Ben ik nu klaar? Eh, nee, want ik heb nog een oproep, namelijk voor een vrijwilliger m/v die bereid is om wat voor mij te breien. Ik kan namelijk zelf wel breien, ik kan het alleen niet regelmatig genoeg en dan wordt ‘t wel dierbaar, maar niet toonbaar. Het is iets redelijk eenvoudigs overigens.

Trop trop trop

(het geluid van vingertoppen op de tafel van iemand die op vrijdag wacht tot de tegelaars het werk afhebben dat ze op woensdag zouden doen, “nee, dat werk kán niet eens op één dag vanwege het drogen”)