The blik inside

Kijk en dit zit er nou in het koffertje. Links boven de ‘spin’, rechts boven de sputumvanger en onder de microfoon zelf. In de microfoon ziet u een rondje, dat is de echte opnemerd, 1″ heb ik me laten vertellen, ik ga ‘m niet openmaken om te kijken of het zo is.
De spettervanger (zoals ik hem ook wel noem, evenals ‘pompoeneus geval’, maar die is niet van mezelf) heeft deukjes van de noppen van het deksel, dat is dan weer jammer he? Maar de andere kant is niet gedeukt dus als ik die naar voren doe, zie je er bij gebruik niks van. En nog steeds niets om te beluisteren, jammer he?

Out of the office

Heeft u mij gemist? Zou heel goed kunnen, ik heb u namelijk niet gelezen vandaag (gisteren dus). Er gebeurde namelijk iets vreselijks. Gelukkig weet u dat als ik schrijf dat er iets vreselijks gebeurd is, dat in de praktijk meestal wel meevalt, zo ook vandaag.
Ik was mijn microfoonvoorversterker goed zat en als ik zeg goed zat, dan wil dat wat zeggen. Dat was ik al een tijdje en ik deed er niets aan, gek he? De belangrijkste reden dat ik er niets aan deed was van financiële aard, immers iets beters zal wel heel duur zijn. Tot ik gisteren ergens zat te lezen over de Behringer UB802, dattie goed en ook niet duur was. Ik checken dattie goed was (wastie) nu nog wattie kost. Bleek slechts €53,– en dat is geen geld, echt niet. Ik naar de muziekwinkelezaak om zo’n ding op te halen, want ze bleken ‘m te hebben. En hij had twee keer zoveel mogen kosten, misschien zelfs drie keer zoveel, want het ding is goed en handig.
Het was zo’n dag waarop je je dan makkelijk laat verleiden om ook die andere 2x€53,– uit te geven en het was wel duidelijk wat daarvoor in aanmerking zou komen: een instrument microfoon, want met een zangmicrofoon blijft het behelpen. Zo’n apparaat kleurt (flateert) namelijk het geluid ten gunste van zang en dus niet voor een instrument.
Kort en goed, kwam ik dus thuis met een mengpaneeltje (de UB802) en een grootmembraancondensatormicrofoon, een standaard en een snoer. Dat alles voor net iets meer dan ik van plan was, maar ik had honger en heb nog geen spijt, want oh, wat klinkt het lekker. Nu wilt u het horen zeker? Pech! Dat laat even op zich wachten, misschien wel heeeeel lang. Ga maar vast zeuren.
Om toch vast wat kado te doen is hier een foto van het koffertje van de microfoon:

Niet één, niet twee, maar eh, oja, toch maar twee

Do I need a witness! Wat is dat jammer! Ach nouja, het komt wel goed. Wat is er aan de hand? Ik zal het u vertellen.
Kunt u zich nog herinneren dat ik schreef dat ik hoog nodig een nieuwe bril moest?
Dat is dus al weer bijna een maand geleden en geloof het of niet, tot
voor kort had ik niet meer dan een laffe poging gedaan. Ik was op een
maandag dapper naar een gesloten optisein gegaan, maar dat telt niet.
Vandaag kon ik echter een mailtje sturen, met deze tekst erin:

Maar
er is goed nieuws voor mijn kijktuig, ik heb gisteren twee (zegge 2)
brillen gekocht, goed he? Over een week zijn ze klaar. Was wel weer
grappig, heb denk ik zo’n honderd á tweehonderd brillen op mijn neus
gehad (heb ook uitslag op mijn rechter slaap van alle ellende van
eerdere passers denk ik) en het was allemaal niks. De enige bril die
‘niet heel erg slecht was’ kostte XXX
euri voor het montuur en dat is niet erg als het een joepiebril is,
maar dat was het duidelijk niet. De vierde brillenwinkel was ook al
niks en bovendien erg duur. Ik wil best een mooie bril, maar die wordt
er niet mooier van als er Ree Ben op staat, sterker nog, ik wil
helemaal geen tekst op mijn bril!
En opeens stond ie daar, zomaar
in een rek, tussen alle andere brillen, mijn nieuwe bril. Alsof ie voor
mijn hoofd gemaakt was. En nog een. Nog een? Ja nog een, gewoon hopla
nog een. En die was nog goedkoper want afgeprijsd. “Ach doet u die er
dan maar bij”, denk je dan even. En ja hoor, ook gekocht. Iets meer
risqué dan de andere, maar als bijbril is dat helemaal niet erg.
Bijelkaar klaar voor XXX
euri, goed he? Ik ben er  helemaal gelukkig van, want het begon
langzaam echt een probleem te worden.  Nu nog een weekje wachten
tot ze gaar zijn. (Volgens mij zit ik hier gewoon een stukje te typen,
ik geloof dat ik maar ga knippen en plakken, zie het maar als een
voorpublicatie 😉

Maar ja, dat soort voorpublicaties
kunnen zomaar ineens gedateerd zijn, want plotseling bekruipt mij een
angst. Een grote angst, namelijk dat ik twee oerlelijke brillen gekocht
heb, die mij absoluut niet staan en bovendien mij een nare strenge
harde kop geven. Brrrr. Ik heb niemand meegenomen die nu kan zeggen:
“Welnee, ze waren enig, echt yak-brillen, allebei, je had er nog wel
een kunnen kopen, die met die dikke rand die je zo’n grachtengordeltype
maakte, gewoon als grap, want dat kun je wel hebben.”
Nee, het wordt tot dinsdag huiveren, gruwelen en sidderen (beven ook), tot de optisein erop volgt.

Over dus maar op het dichtsel van de dag:

Niet geheel vegetarisch recept voor geluk

Steek waar nodig de draak
Vat de koe bij de hoorns
Laat deze een haas vangen
Water naar smaak bij de wijn
Warm serveren

Genoeg voor 4 personen

Senseoding

Bij mirjaM zag ik het voor het eerst¹, het woord Senseoding en oh, wat ben ik gegrepen door de schoonheid ervan. Niet van de Senseo, want laten we wel wezen, behalve dat het zo’n beetje het enige apparaat is dat in de afgelopen tien of meer jaar een begrip geworden is, heb ik er geen en maak ik liever koffie in een doordrukding.
Maar Senseoding is een mooi woord, ook omdat je het bedoelde ding niet beter kunt benoemen. En nu is het zover, ik wil geen Senseo, maar wél een Senseoding, voor op de boekenkast, om te kunnen zeggen:”Kijk, dat is mijn Senseoding”, of een kaartje erbij.
Nu nog zorgen dat iedereen het zelfde bedoelt met Senseoding, want dat verschilt nogal.

1 in haar overigens erg leuke serie cirkels

And the music played on

Een stukje over vorige week zaterdag. Ik ben toen weze daaaanse in het buurthuiws (hihi¹). Twee keer per jaar wordt in het Buurtcentrum ‘de Musketon’ een z.g.n. Swingfeest georganiseerd.

Dat is leuk, want daar kun je als oudje lekker zwingen en toch nog op tijd naar bed (zie eindtijd ;-). Het was de vierde keer dat dit festijn houden werd en het is iedere keer een groot feest (echt waar!). De eerste keer was er een live band en over die band gaat dit stukje, ik zal zo lief zijn mij niet te herinneren hoe ze heten.
De derde keer (tweede keer was er geen band) kwam die zelfde band terug en, omdat het de eerste keer zo goed bevallen² was, hadden ze een videoploeg bij zich om een promotie-DvD op te nemen en de band was bloed-ner-veus.
Wat doe je dan? Dan probeer je extra lief te zijn voor je publiek, (toch?) maar nee, ze raakten in zichzelf gekeerd en waren een beetje teleurgesteld in het publiek, want dat was niet zo enthousiast als vorige keer³. In plaats van de zaal warm te krijgen met muziek, probeerde de zanger het met woorden:

Goh, vorige keer waren jullie veel enthousiaster, laat eens wat horen! Iedereen moet wel dansen hoor!

Het viel nog mee dat hij niet zei wat iedereen dacht:”Heeee, jullie hebben €4,- entree betaald om onze DvD op te kunnen nemen!”
Ben op een gegeven moment maar naar vooren gelopen (dat doe ik niet snel) en heb gezegd dat als zij nou een feestje op het podium zouden maken, wij dat wel op de dansvloer zouden doen. Op mijn weg terug naar A. en Evt. (en mijn pilsje) werd ik door medebezoekers omhelsd en gezoend:”Dank je wel!”

Op het einde van de avond, de opnames waren al een tijdje klaar en de band had de zaal inmiddels goed tegen, gaf de zanger ons de keuze:”Zullen we nog één nummer doen, of willen jullie de DJ?” Vermoedelijk in de overtuiging dat het antwoord in hun voordeel zou uitvallen. Helaas, het drama geschiedde, de eerste enthousiaste respons vanuit de zaal klonk als “DJ”. Het zal je gebeuren…

Het netto resultaat is deze poster:

Heb je het dan bont gemaakt of heb je het bont gemaakt?

1 Het gebruik van MSN-Messenger of andere chat-dingen leidt tot een verschuiving van ‘haha’ naar ‘hihi’ omdat de laatste met de rechter hand geschreven kan worden zodat de linker hand vrij is voor het pakken van een kopje, glas of koek. Zelfs eventueel voor een zakdoek als het ‘hihi’ zo sterk was dat de ogen gedept moeten worden.
2 Niet rekening houdend met de mogelijkheid dat het enthousiasme wel eens zou kunnen komen door de nieuwigheid van het feest.
3 Het is heel raar en vervelend, maar de bezoekers kwamen niet voor een band, ze kwamen om te dansen, wilden muziek en dus geen pauzes.

Van oude dingen en mensen die voorbijgaan

Toen ik geboren werd was ik nog jong en hopla, nu^* ineens 39. Op die zelfde ‘hopla’ manier ben ik inmiddels een weblog-bol¹ geworden, met 1106 stukjes op de teller en dus een geschiedenis van oude stukjes. Via google komen er mensen op die oude stukjes en op sommige van die stukjes wordt nog steeds gereageerd. Zo schreef ik ooit een stukje over krullenkappers  dat in het niet valt bij alle reacties. Is ook een lastig onderwerp en dat daar nog lang over nagepraat zou worden is niet zo raar².
Veel mensen zoeken naar plaatjes van de puberteit en komen dan bij mij. Eenmaal daar aangekomen verwachten ze ook dat te vinden waarvan De Grote Google gezegd heeft dat het bij mij te vinden zou moeten zijn, zodat geëist wordt dat ik wel onmiddellijk lever:

– zei:
ik wil nu plaatjes over de puberteit

– zei:
ik wil nu plaatjes over de puberteit
– zei:
ik wil nu plaatjes over de puberteit
– claudia zei:
ik zie nergens plaatjes kan iemand me helpen
– Mii
zei:
IK Wil plaatjes Over Pubertijd

– yak
zei:
Hoedzo, zeg wat je wilt! Gooi het eruit!

– shir
zei:

– shir
zei:
Welke site kun je plaatjuhs over de puberteit vinden?

En daar word ik (zoals u kunt zien) wel eens een beetje moe van, zodat De Grote Google weer bijdraagt aan de micro-ellende die uiteindelijk de wereld naar de verdoemenis zal helpen (dat denk ik dan weer, hè).
Maar aan de andere kant  komt er ook nog wel eens wat goeds van de dingen die je doet. Zo kreeg ik afgelopen week een reactie van Jeroen. Waarschijnlijk kent u Jeroen niet terwijl ik hem misschien wel ken, want jeroen werkt in DE BOSTENT en daar schreef ik ooit een (mini-)stukje over. Nou nee, ik schreef eigenlijk meer over hun frieten en hoe goed die wel niet zijn. Er is dus best een kans dat ik Jeroen ooit ontmoet heb, maar dat weten we dan dus weer niet van elkaar (romantisch he?).

–
Jeroen Werknemer de Bostent
zei:
Dankjewel voor het compliment hopelijk komt u nog eens langs voor de beste patat van Nederland!
Groetjes Jeroen werknemer de Bostent

Lief he? Meteen wel reclame, dat snap ik ook wel, maar voor een keertje mag dat wel.

* een half jaar terug
1 Vergeef me, maar volgens mij is een ‘bol’ in legertaal een dienstplichtige uit de lichting direct voor de nieuw binnenkomende lichting. Dus nog wel vers maar niet helemaal groen meer. De Dikke zegt er niet veel over, dus daar hebben we ook weer niks aan. Zijn er militairen in de zaal?
2 Mensen met krullen weten wat ik bedoel…

Motoriek

Ik ben motorisch niet geweldig. Niet dat ik een kruk ben ofzo, maar zeker bij herhaalde bewegingen, denk aan typen of het bespelen van een muziekinstrument, zeggen mijn hersenen:”Ja, nou heb ik het wel gezien, gaan we nu iets anders doen?”, en strooien er een setje foute letters of noten door.
Daar kun je heel oud mee worden en als het moet nog snel ook, maar dat is een beetje naast het punt, want ik zou u een stukje andermans motoriek willen laten zien:

Dit dus namelijk

Let bij het kijken eens op hoe ‘het kind’ de hond aait. Grappig he? Kinderen kunnen namelijk niet aaien, dat leren ze later pas. Blijkbaar is aaien lastiger dan je zou denken, want ze kunnen al snel andere, ongenschijnlijk ingewikkelder dingen zoals billen afvegen en koekjes jatten. Waarschijnlijk is het lastig om met je tastzin de contour van iets te volgen. Daarom is het zo belangrijk om poesen te hebben, die zijn erg kritisch als het gaat om aaien. Zo leren kinderen intimiteit, wat weer een mooie brug is naar het dichtsel van de dag:

Beginnende romantiek

De uren breng ik prettig
samen met haar door
waar bij ik met haar babbel
en ondertussen sabbel
ik zachtjes op haar middennoor

En als u dit slecht vond, moet u voor de grap eens kijken wat de NS zoal fröbelt:

Ik kende het grapje wel dat eindigt met:”Het rijmt niet maar het dicht wel”, dit is geloof ik het omgekeerde. Hú!

Bah en meer

Laat ik eens beginnen met bah, dan zien we vanzelf wel waar we uitkomen.

(veel later)

Bah¹ dus…

1 Ook wel Bronchiale Aspecifieke Hyperreactiviteit…

EDIT: Ach laat ik met iets leukers afsluiten. Let vooral op het “Again?” en het knikje.

Wat is de ham in boter-ham?

Het gebeurt niet alle dagen dat je over zo’n vraag moet nadenken. Maar vandaag was het dan toch zo ver. Iemand deed voor mij boodschapjes en had op het briefje “Vegetarische ham” mee gekregen. Telefoon vanuit de winkel:

– Ah, meteen het eerste probleem
– Ja?
– Ze hebben Gerookte ham en Boter ham… eh, oh, worst, hihihihihi

De rest was niet meer te verstaan, maar wel duidelijk, waarbij een oude kindervraag van mij weer omhoog komt, waar komt het woord boterham vandaan? Een snelle zoektocht in de wikipedia levert ook niet veel meer op dan dat je er boter op smeert. Maar daarmee is het ham-deel nog niet opgehelderd. Ik bedoel, ik kan natuurlijk mijn gezicht ook wel een aftershavebalsamham noemen, of wat dacht u van de spertiham, mooi eufemisme, maar verder nonsense.
Vraag blijft dus, waar van komt de ham in boterham? In mijn geval komt de ham die ik op mijn boterham doe van Albert Heijn, vooropgesteld dat ze daar inmiddels klaar zijn met dijenkletsen om de verlezing.

Dichtsel van de dag:

Bekentenis van een ex-naturist

Totdat ik God vond op mijn pad
sliep ik in mijn blote gat

Nationale dag van de frontale verkleving

Aan de telefoon met evt. in de trein terug uit Z.:

– Heb je al een stukje voor morgen?
– Nee, nog niet, maar dat komt wel.
– Nouja, waarschijnlijk ga je ook op dingen letten als je een log hebt en weet dat je nog een stukje moet schrijven.
– Eh, ja, maar daar heb je doorgaans niet zoveel aan.
– Hoezo?
– Nou ik bedenk allemaal leuke stukjes, maar tegen de tijd dat ik naar dat witte schermpje kijk ben ik die allemaal kwijt. Ik heb bergen stukjes bedacht die nooit op mijn logje zijn gekomen omdat ze verdampt zijn als ik thuis kom.
– Goh.
– Zelfs stukjes die ik me wel herinner als ik bijvoorbeeld mijn fiets pak, maar zelfs als ik nog weet dat ik het bedacht toen ik mijn fiets pakte komt het niet terug.

Dus zou ik wel weer een stukje schrijven dat nergens over ging, of over dat je wel dingen bedenkt maar die toch weer vergeet, nou vergeet het maar, want waar kwam ik achter? Het was gisteren Nationale dag van de frontale verkleving. Het begon in Z. al, maar eentje valt nog niet op. Het is de herhaling die het hem doet. In Utrecht aangekomen zie ik het tweede stel, volledig verkleefd en als ik zou mogen jokken op mijn logje dan zou ik schrijven dat ze, heel romantisch de trein weg lieten rijden en dat hij of zij een latere trein zou nemen omdat van verkleving.
Dit zou niet genoeg zijn geweest als er geen derde stel gekomen was, alleen dat was ergens onder weg, ik op de fiets en zij (zullie, niet zij vr.) leken eerst een persoon die ergens op stond te wachten, tot ik wat anatomische anomaliën zag. Het was, het zij een arm te veel, of een wel erg groot hoofd dat me frontale verkleving deed vermoeden en jahoor, helemaal aaneengeplakt.
Nu was ik op mijn hoede, zouden er meer volgen? Zou ik een extra ommetje maken om er meer te spotten, mogelijk details noteren of andere verzamelaarsneigingen vertonen? Nee ik wilde snel naar huis en naar bed, snel kijken of ik nog iets voor Boris en Poeseke kon betekenen, bijvoorbeeld een lichte doch voedzame maaltijd toebereiden. En hoe schetst mijn verbazing? Jawel, de verzamelaar kreeg een groots kado: Nog een verkleefd stel. Ik tik haar op de schouder:

– Nee, sorry, ik tik je niet af, je mag hem houden, maar ik heb wel een vraag.
– Ga je gang.
– Is er iets speciaals vandaag, dat jullie zo verkleven enzo?
– Ach, maar weet je dat dan niet? Het is Nationale dag van de frontale verkleving!
– Aiai, dan moet ik snel naar huis, zien of ik mogelijk nog Boris kan verleiden tot enige verkleefpartij!

Thuis gekomen kijkt Boris me meewarig aan:

– Ach kom maar hier jongen.

Slaat zijn pootjes om mijn nek en geeft me een lekkere smeer Sheeba Traiteur over mijn gezicht.

– Mag ik nu ook opeten wat Poeseke heeft laten staan?
– Nee Boris, dat had je iets later moeten vragen, dit valt op!

Boris begrijpt dat en zal als ik klaar ben met dit stukje waarschijnlijk een tweede poging doen, maar ik ben niet te chanteren vandaag. Waarschijnlijk duurt het een jaar wachten tot de volgende Nationale dag van de frontale verkleving, maar dan zorg ik dat ik van de partij ben!