Zakophouwer

Hallo en dag, elke dag heeft genoeg aan z’n eigen golfje. Deze week heeft vijf keer voor een kl*t*dag gezorgd en ik ga even een weekendje bezinnen weer. Geen fut voor logjes. Maar kijk wel even bij Edwinek hij linkt namelijk naar een Poolse groep die erg gelukkig maakt. Maandag weer helemaal frisch (ga ik dan even vanuit).

Tot dan!

When phising goes wrong

Ergens in de voormalige Sovietunie zitten nu twee jongetjes te wachten op al die mensen die niet gaan reageren op onderstaand mailtje:

Lieve Postbank Klant,

Deze email werd verzonden door de Postbank server om uw identiteit vast te stellen. Je moet dit proces afmaken door
de link beneden aan te klikken om door te gaan in het volgende menu en daar je gebruikersnaam en wachtwoord invullen.
Dit is gedaan voor je eigen veiligheid – omdat sommige van onze leden niet langer toegang hebben tot hun emailadres
en wij het moeten verifieren.

(link weggehaald)

Wij hopen u hiermee voldoende te hebben geinformeerd.

Met vriendelijke groet,

Postbank.nl

De Postbank daarentegen zal worden overstelpt met mailtjes als:

L.S.,

Wij vinden het ongehoord dat een instituut als de Postbank, waar mijn man en ik al jaren tevreden gebruiker van zijn, een dergelijke familiaire toon aanslaat jegens haar cliënten. Nog nooit heeft iemand, buiten mijn man en mijn schatten van dochters, mij aangeschreven met ‘Lieve’ en ik zou dat graag zo houden.
Ik heb mijn man moeten zweren dat ik geen intieme omgang heb met wie-dan-ook op het buro van de Postbank en ben gedwongen u deze brief te sturen om u te zeggen dat het uit is. Ik wil u nooit meer zien. Tabee.

Met bittere groet,

J.J. van der Candeleare (Mw.)

Tsja, zo kan het lopen.

A-

Ik was gisteren met een aantal mensen in gesprek en dat hobbelt door. Ik werd net wakker en ‘ploep’ daar schoot ineens een citaat naar boven (wat is geheugen altijd weer frappant!) van Oliver Sacks:

Hét favoriete woord van de neurologie is ‘uitval’, waarmee een beschadiging of onvermogen wordt aangeduid van neurologische functie: van spraak, taal, geheugen, zien, behendigheid, identiteit etn tal van andere vormen van gebrek aan en verleis van specifieke functies (of vermogens). Voor al deze dysfuncties (nog zo’n favoriete term) hebben we allerlei geheel eigen woorden: Afonie, Afasie, Alexie, Apraxie, Agnosie, Amnesie, Ataxie – één woord voor elke specifieke neurale of mentale functie waarvan patiënten soms merken dat ze deze als gevolg van ziekte, letsel of ontwikkelingsstoornis ten dele of gehele niet meer bezitten.

Een paar bladzijden verder:

Van meet af aan dient echter te worden gezegd dat een ziekte nooit alleen maar een verlies of een overmaat is, dat er altijd een reactie is van de kant van het getroffen organisme of individu om de eiten identiteit te herstellen, te vervangen, aan te vullen en te bewaren, op welke manier dan ook. Het onderzoek naar of de beïnvloeding van deze reacties vormen niet minder dan die naar het primaire insult van het zenuwstelsen een wezenlijk deel van de rol die wij als arts vervullen.¹

Fijne vent die Ollie. Hij schrijft het vanuit een neurologisch perspectief, maar het geldt natuurlijk voor elk specialisme, maar ook buiten het ziekenhuis. Als er een gat in een muur zit, zie je het gat en niet de muur.
Dit stukje gaat niet over ziekte, maar over de manier van kijken die zo voor de hand ligt en toch vaak onpraktisch is, dat je jezelf en je situatie definiëert in negatieve termen, in wat er niet is. Maar waar blijft het gat (van daarnet) als je de muur weghaalt? En wat knap van die muur, dat hij precies het gat omsluit, naadloos! (Op het gevaar af in koans te praten.)

1 Een lieftallige lezeres merkt op dat dit een draak van een zin is, die nog fout is ook. En daar heeft ze helemaal gelijk in. Een poging van mij om het leesbaarder te maken zou zijn:

Het onderzoek naar, of de beïnvloeding van deze reacties is niet minder belangrijk in de rol van arts, dan de behandeling en het onderzoek naar het primaire insult van het zenuwstelsel.

Nouja, ik ben ook verkouden zullen we maar zeggen.

Ik en Boris, Boris en ik

Laat ik beginnen te zeggen dat u allemaal lief bent. Dat had ik ook in het reactieboxje kunnen zeggen, maar dan was mijn stukje van vandaag korter geweest en dat zou jammer zijn.
Helaas zijn er twee golfjes binnengekomen gisteren en vandaag zodat het even over mijn schoenen loopt. Dat is jammer, want ik heb zo gauw geen droge sokken en ik moet vanavond weg, aiai. Het goede, leuke, fijne en spannende nieuws houdt u dus nog even tegoed. Maar heb wel een leuk Borisverhaal, zij het dat het kort is, vandaar deze lange inleiding:

Boris en ik slapen in een bed, dat mag u best weten. Soms slaapt Boris aan de andere kant van het bed, kruipt hij onder een punt of ligt hij aan het voeteneind, maar vaak ook ligt hij vlak naast me, bijvoorbeeld zoals afgelopen nacht bij mijn hoofd. Zelfs zo dat ik deels bovenop hem lag, met mijn neus in zijn vacht. Zo werd ik wakker, maar niet helemaal en zag in het bolletje dat Boris heet een hoofd waar ik blijkbaar met mijn gezicht tegenaan lag. En als ik met mijn gezicht tegen een hoofd aan wakker word ga ik dat aaien, da’s een Pavlovreactie. En och wat had hij/zij een zacht haar, “goh, die boft”, dacht ik nog tot de waanzin van de situatie me duidelijk werd, ik ophield het hoofd te aaien en overging tot het aaien van Boris, ook heel leuk om te doen en laten we wel wezen, het is een stuk minder alarmerend om Boris in mijn bed te vinden dan een los hoofd…

Ik wil wel, maar ik kan het niet.

Ik wil u heel graag iets vertellen, maar het kan nog niet, want ik moet het eerst iemand anders vertellen. En die kan ik het niet vertellen omdat ik nog een stukje moet schrijven. Een soort kedzj 22 situatie, maar dan anders natuurlijk, of anders een visuele cirkel.

Om die te doorbreken zou ik natuurlijk kunnen zeggen:”ik schrijf vandaag geen stukje”, maar ja, dan staat er geen stukje en denkt u dat er helemaal niks leuks aan de hand is, terwijl ik dan geen stukje schrijf omdat ik juist iets leuks te vertellen heb. Ik zou uit kunnen wijken door u een foto in uw (met uw welnemen) mik te schuiven, maar daar trapt u allang niet meer in (tenzij het een afbeelding van mijn sexy Bube Boris is natuurlijk), u als doorwinterde webloggelingen.

Ik heb de laatste tijd al veeeeeel te vaak een liedtekst van iemand anders gedumpt. Tsja, wat kun je dan doen? Ik weet het eigenlijk niet. Ik kan u natuurlijk wel van een leuk knopje voorzien. Tsja, wat zal ik zeggen.

Nou, vooruit dan maar. Ik ben weer zelf aan het componeren geweest en daar kwam dit uit:

Maar ja, hier kan ik niet al te vaak op terugvallen, daarvoor is mijn productie niet groot genoeg 🙁

P.S. Om vragen voor te zijn: ja dit ben ik allemaal zelf 😉
P.P.S. Moet hem nog wel opnieuw inzingen, want was verkouden.

Ja maar, ja maar

Zettie em uit en niet meer aan, en ik maar pielen om het weer aan de praat te krijgen. En een stukje schrijven zonder netwerk dat gaat niet, heel flauw maar waar.

Goed, na een veel te lange wandeling en een bliksembezoek aan Madurodam (wat is dat klein 😉 waarbij na de eerste foto bleek dat mijn batterij leeg was, kan ik wel iets bijzonders vermelden. Ik heb een paar momenten beleefd dat er even ‘niets aan de hand was’.
Dat de achtergrondbrom weg was, voor het eerst in ruim een half jaar. Dat is een heel bijzonder gevoel.

Reclame op zondag

Hoewel het niet lijkt te kunnen kloppen, heb ik ondanks de schijnbare onhoudbaarheid van de stelling, in het weekend minder tijd om logjes te schrijven dan door de week, waar dat af en toe ook in de verdrukking moet gebeuren. Vanaf heden dus op zondag: reclamedag.

Wat houdt reclamedag in? Nou, eigenlijk dat er gewoon weer net als door de week een stukje komt alleen gaat het over een reclame. In dit geval over deze reclame. Een wonderlijke reclame, want hoewel niet iedereen vegetariër is, lijkt me de koppeling tussen vlees en dooie beesies niet zo en vogue.

Jezus wint in de eerste ronde op punten

Ik moet zeggen dat ik wel een beetje ontgoocheld ben. Ik wist dit namelijk niet. En kijk ze ook eens naast elkaar. In wie plaats je je vertrouwen, in dat enge kleine koppie of in die goedlachse baardmans. Volgens mij zag ik ‘m nog in de kroeg, net iets meer verlopen, maar nog even olijk.

Yak maakt een meisje gelukkig

Ik had er wel een foto van willen maken en waarschijnlijk had ze het nog goed gevonden ook, maar ik had mijn camera niet bij me.
Gisteren liep ik door de stad en in de armen van een meisje met een clipboard. Met een vriendelijk smekende blik zorgde ze ervoor dat er geen ontkomen aan was, dat zou wreed zijn geweest.

Ze stond al uren buiten denk ik, ze had het koud, kon niet meer schrijven, wel vinken in vakjes doen en ze was blij met me, heel blij. We babbelden, ik vroeg hoe het met de reliegie zat, nou daar zat het wel goed me. Ik vroeg of het echt zo slecht ging, dat ging het, in de regen hadden mensen nog wel medelijden, maar nu het droog was liep iedereen snel door om voor de volgende bui weer in een winkel te zijn.

Normaal doe ik dit soort dingen niet op straat. Beloof ik op de website te kijken, want voor je het weet moeten ze wél bekeerd zijn voordat ze aan kunnen kloppen, een soort food-for-religion programma. Maar op de een of andere manier zou ik door me hier als donateur op te geven méér doen dan alleen financiëel steunen, ik zou er ook een fondsenwerfster mee op de been houden voor die dag.

“En als het na een maand tegen mocht vallen, kun je het gewoon opzeggen hoor.”

En nog één keer zei ze dat ze blij was en ik weet dat dit vreselijk sentimenteel klinkt, maar achteraf zag ik door haar ogen, de oogjes van de kindjes ginder¹.

Al geef ik toe dat deze zin er ook een beetje is om de link een beetje natuurlijk in te kunnen voegen op een moment dat u ook opgewarmd bent om erop te klikken 😉

Waar is een Turner als je hem nodig hebt

Volgens mij is wat ik nu voor mij zie, een typische Turnerlucht. Fotograferen heeft geen zin, want dan moet ik panoramadingesen gaan doen en daar heb ik nu geen zin in. Het meest praktische zou zijn gewoon een Turner uit je binnenzak te kunnen halen en zeggen:”Schilderen kreng!”
Maar de wereld zit zo niet in elkaar, helaas. Hoewel, waar laat je al die rottige schilderijen, dat is Mw. Kröller-M. ook funest geworden. Nee zo simpel is het allemaal niet.
Wel leuk is de vraag die zich aan mij opdringt: welke ‘lens’ gebruik(t)en schilders. Realistische schilders maken een projectie van een tafereel op hun doek (of ander medium). Het is natuurlijk niet gezegd dat alle delen van dat tafereel de zelfde projectie ondergaan. Zo is het dus mogelijk dat een schilder verschillende ‘lenzen’ voor één schilderij gebruikt. Als u er wat mee kunt heeft u iets leuks om over na te denken. Als u er meer van weet, laat het me weten. Gaat het langs u heen, ach gaat er ook eens wat langs u heen…