K*thond

Webloggers zijn toch bij uitstek een poesengedomineerd volk. Ik heb (of moet ik zeggen had) persoonlijk niet zoveel tegen honden, maar ook niet zoveel met. Tot vandaag, want als er verbazing geschetst moet worden, laat dat dan maar aan een hond over.

U weet dat ik nieuwe spiekertjes heb en daarmee kan ik muziek heel goed horen, ook die dingen die je liever niet gehoord had. En daar zit een brommetje in, een heel klein brommetje, maar het is toch jammer. Als je muziek op hebt staan hoor je het niet hoor, maar er zit een heel klein brommetje in. En een brommetje is toch een brommetje. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAA een brommetje. Zo’n brommetje. Maar met dat brommetje kan ik leven. Al is het wel een brommetje. Verder zijn ze geweldig ze laten de onvolkomenheden van de andere dingen perfect horen, zodat je er wat aan kunt doen (behalve dan dat brommetje, maar dat is weer zo zacht dat als er iets anders bromt, je dat echt wel hoort).

Zo hoorde ik dat mijn notebookje stoorde. Alle dingetjes die er gebeurde in het scherm of op het glijstrookje, die hoorde je. Eerder hoorde ik dat niet, dat heb ik kunnen verhelpen, hoera. Dat soort dingen, fijn!

Maar er was iets anders, een nieuwgeluidje dat ik niet kende, het was zoiets als zchwoek, zchwoek. Een vaag vegend geluidje, vrij zacht, alsof er ergens een los contactje zit. Het ergste was dat het heeeeel sporadisch gebeurde. En nu de grote vraag, waar zit het en wordt het opgenomen of zit het alleen in de weergave.

Met een lichte aanleg voor drama, besloot ik maar te wachten tot de keer dat er een opname door zou worden verknald. Terwijl ik ondertussen gek werd van het bijgeloof, omdat iedere keer dat ik het hoorde ik een link legde met wat ik op dat moment deed. Zo streek ik een keer langs de tafel en geloof het of niet, maar de tweede zchwoek kwam gelijk met dat ik het herhaalde. HA, GEVONDEN, maar het bleek niet herhaalbaaar te blijven. Het mysterie bleef.

Tot ik dit nare beest ineens ontdekte, ik wist al dat een paperclip je ongelukkig kon maken door op te merken:”It looks like you’re typing a letter”, terwijl je al de hele middag aan een raport bezig bent. Maar dat honden het ook konden was nieuw, schurftig rotbeest!

Wat vrijwel niemand weet (1 ;-)

Er is een leeftijdsgrens voor het zijn van tienersterretje.

U vindt spam erg? Ik lig er van wakker.

Echt waar. Stelt u zich een zaterdagavond voor (ja, zaterdag, sorry), het wordt al laat. U zit even te genieten nog van een liedje dat je ineengeflanst hebt om de nieuwe spiekersch en te luiden en het is al laat. Ver na kinderbedtijd. Een lekker glaasje Szchlswrorowofsnić, nee Sczcicwlicicici, nee. Even kijken want als ik lieg wil ik dat wel vanaf het etiqwet doen. Zubrówka, zo ziet maar weer, de fantasie is altijd weer schilderachtiger dan de werkelijkheid, of was het nou andersom (ai, ik verzand, ik verzand!).

Anieswaai, ik was voorbij kinderbedtijd naar bed gegaan en lag nog even lekker met Boris te knoerkelen en flop, ik was weg. Ha, lekker. Tot ik om een uur of, wat zal het geweest zijn, half drie, drie uur, ineens ‘fwiehoehhhhh’ hoorde. Prak! Was mijn eerste gedachte, want ik vloek heel kuis, zelfs in mijn hoofd. Een mailtje dus, maar van wie, op dit tijdstip. Maar nee, ik zou me niet uit mijn warme bedje laten lokken. Ohnee, stom genoeg zijn om de pc aan te laten okay, maar daar mijn bed voor uitgaan, ohneenenenee.
Neeeeee, nenenenenennee, neenee, ik doe het niet. Waarmee ik me zo wakker opwond dat ik maar ben gaan kijken en jahoor. Er waren weer erg goedkope stokken of bonden waar iemand mij over moest tippen op dit tijdstip.

En dan hoop je dat je, omdat je op een ongoddelijk tijdstip wakker bent een briljante inval krijgt waarmee het hele voorval waardevol en fijn zou worden. Maar nee, u ziet het, meer dan een stukje houd ik er niet aan over.

Paringsdrang en Playing Silly Buggers

Om met het laatste te beginnen, mijn pc speakertjes zijn erg goed. Zo goed dat ik de foutjes van de mp3-tjes die ik doorgaans speel kan horen. Erg fijn/jammer dus. Dus ik draai nu ook weer CD-en. Om echt te genieten, zal ik maar zeggen.
Ik heb nog niks vervangends voor de Mediaplayer ingesteld, maar dat wordt wel steeds dringender. Kijk eens op de foto hierboven. Ik draai daar de CD ‘O’ van Damien Rice. Dat weet ie, want hij leest die CD op dat moment uit. En op de een of andere manier haalt hij ook nog het plaatje tevoorschijn. Leuk hoor. Maar het hoesje ligt er ook naast, dus die hoef ik niet te zien. Daarnaast laat hij nogmaals het hoesje zien (fijn hoor) en hij biedt me aan dat ik de CD kan kopen, maar lieverd, ik héb hem. Hoewel als ik hem nog twee keer koop kan ik zeggen O, o, o!

Maar ik wou het ook nog hebben over mijn paringsdrang. Ik heb namelijk heeeeel veeeeel sokken en dat is fijn, want dan kom ik geen sokken tekort als ik wacht op een volle wasmachien. Tot zover niks mis mee. Maar de meeste van mijn sokken zijn zwart. Maar ze zijn niet hetzelfde. Vaak wel bijna het zelfde, maar net niet, zo komt het voor dat ik wel eens twee bijna dezelfde sokken draag, maar dus net niet. Bij het paren van de volgende wasbeurt kom ik daar achter, want dan heb ik twee onke sokken.
Vandaag was een historische dag, ik had mijn paringsdrang lang genoeg onderdrukt zodat ik bijna al mijn sokken op een bergje had, hoera! Geen enkele onke sok, een frisse start, het einde van waarschijnlijk wel twee jaar sokkenpaarellende. Hiep hoi!

PC speakertjes

Ik heb nieuwe PC speakertjes. Nu zult u zeggen, wat kan mij dat schelen en laten we wel wezen, daar heeft u gelijk in. Maar ik ga weer genieten. Als u het merk en typenummer wilt weten: drop me a line (yak at krak punt enel).

Ondertussen vraag ik me wat af, namelijk, waarom hebben maar twee mensen de DvD besteld? Is het omdat hij gratis is? Is het omdat het prut is? Is het omdat u mij het werk niet aan wilt doen? Is het omdat de bestelprocedure onduidelijk is? Je vraagt het je af.
Misschien is het wel omdat de service zo slecht is en de twee bestellingen die er wel zijn nog niet afgeleverd zijn 😉 Je weet het niet!

Blote billen

Stel je loopt naar de balie van een instituut, je bent aan de beurt en de juffrouw aan het loket gaat staan en zegt:”Momentje, ik kan u even niet helpen hoor, ik heb namelijk zo’n puist op mijn k*nt! Kijk maar!” En ze laat haar broek zakken om de bult te tonen.

Ondenkbaar he? Gelukkig maar, want waar zou het heen gaan met de wereld als het wel zo zou gaan. Toch is het niet veel anders dan dit:

(Hier had een foutmelding moeten komen te staan van de dienst http://www.yousendit.com een fout die de blote billen van de server en haar software liet zien, maar blijkbaar heb ik iets gedaan waardoor de pagina weg ging. Ik ben nu ontroostbaar, dat snapt u.)

Ach laat ook maar…

Citeerbaarheid

Och wat kunnen dingen toch fijn zijn. Boeken bijvoorbeeld. En als ik
lees let ik altijd op citeerbaarheid. Daar heb ik wel eens over geschreven. Vandaar dat ik nu effe snel er een paar neerkalk, nu ik ze nog weet:

“Thank you”, said Moist leadenly {…}
He felt her draw nearer.
“It’s not a lie”, she said. “It’s what ought to have been true. It pleased my mother”
“Does she think it’s true?”
“She doesn’t want to think it isn’t”

F*ck, ik kom weer niet verder, nouja, de tip van vorige keer geldt ook nu weer. Lees het zelf maar, het zal u niet teleurstellen.

Vloeken op je werk

Toen ik A. leerde kennen en ik vertelde dat ik een technische studie deed, kregen we het over programmeren en zei ze dat ze dacht dat dat met vloeken ging (dus zo ^&%*^*@#^$*@^#$*).
Lief he? Alleen APL (A Programming Language) werkt zo, alle andere talen zijn gewoon leesbaar…

Soms wil je alleen iets obscuurs en gezien mijn LOP (Language Of Preference) PERL (Pathologically Eclectic Rubbish Lister)¹ is, worden obscure dingen zo obscuur dat A. toch nog gelijk krijgt. In zo’n geval maak ik altijd even een klein bestandje om te kijken of hoe ik denk dat iets werkt ook is hoe het werkt, voordat ik het in het huis van gisteren verwerk:

   $bla={woot=>’plonk’};
   $bla->{‘wicked’}->{‘plook’}=”flooker”;

   $smoo=$bla->{‘wicked’};
   print (keys %$smoo) .”n”;
    
   $smoo->{‘plook’}=”sneed”;
   print $bla->{‘wicked’}->{‘plook’};

En dan heeft A. gelijk, alsnog. Esoterisch vloeken, dat wel.

1 = PERL betekent in het echt: Practical Extraction and Report Language, maar dat schijnt weer een bacronym te zijn. Een afkorting die gemaakt is om op een bestaand woord uit te komen. Zoals The Committee for the Liberation and Integration of Terrifying Organisms and their Rehabilitation Into Society. Maar genoeg ge-nerd vandaag.

Hoewel, aarg begint hier beneden over poëzie, Perl is een van de weinige talen waarin poëzie geschreven is:

study, write, study,
do review (each word) if time.
close book. sleep? what’s that?

Dit is compileerbare Perlcode, het doet niks, da’s waar, maar het compileert

Kent u dat?

Aan de ene kant hoop ik van niet. Maar als wel, dan kunt u des te beter meegenieten van mijn euforie.
Ik heb namelijk een technisch beroep, maar dat wist u mogelijk al. En dat betekent dat ik dingen bouw, neem als analogie maar een huis, hoewel ik helemaal geen huizen bouw hoor. Je hebt een hele tijd aan het huis gebouwd, maar steeds met alleen zicht op waar je mee bezig bent, heel lokaal. Je hebt een jaar het huis niet meer gezien en ineens kun je het huis van afstand bekijken en realiseer je het: Het dak zit aan de onderkant en dat terwijl er al mensen in wonen. Op dat moment moet je het huis dus om gaan keren en moet je dat hele huis in je hoofd hebben, want kunnen alle constructies wel tegen deze manouvre? En al het huisraad moet netjes meegedraaid worden, liefst zonder dat de bewoners er iets van merken.
En als het dan gelukt is heb je een fysieke ervaring die niet te beschrijven is en heb je behoefte aan een verschoning. Dus dat ga ik maar gauw doen.

Kijkt u ondertussen maar even naar deze reclame.

yak’s kort door de bocht filosofiehoekje

Vandaag neem ik u mee naar het existentialisme, of mijn lezing ervan. Centraal in het existentialisme staat de keuze. De zin van het leven en wie je bent, wordt in hoge mate bepaald door je keuzes (en die van anderen, zeg ik er voor het gemak bij). Ik neem u mee naar zaterdag nacht.
Na een afzakkertje elders kwam ik thuis van Wir Sind Helden. En werd daar geconfronteerd met een plas en poep partij, want poeseke verKIEST het om naast de bak te plassen en poeperen. Dat is niet de enige keuze die haar bepaalt, nee oh nee, zo kiest ze elke dag twee of meer keer, waar ze op dat moment wil eten. In het wc, bij de boekenkast of op de slaapkamer, of in de vensterbank. Ik kan wel anders willen, maar zij kiest. Dat maakt haar een prinsesje, want ik heb niet de minste neiging daar wat aan te willen veranderen, dat is mijn keuze en daarmee ook mijn geluk, want veranderen zit er waarschijnlijk niet in.
Ik was dus bezig poesekes plas en poep op te ruimen en daartoe stond de deur naar de badkamer open. Bij het heen en weer lopen met sopspullen zag ik wel dat Boris de badkamer ingelopen was, maar had er niet direct aandacht voor. Opeens zag ik dat hij op het doucheputje was gaan zitten. Wonderlijk, maar ach, dat mag. De keer erna zat hij op het doucheputje en keek wat moeilijk.
Ojee, was mijn gedachte, wat zit jij daar te doen Boris? Maar zindelijk als Boris is, had hij keurig netjes in het doucheputje geplast, niet gepoept want er lag geen vork. En geen drupje ernaast. Blijkbaar heeft Boris er voor gekozen om gebruik te gaan maken van sanitair: Zo’n Kater! Zou A.A. Milne geschreven kunnen hebben, want die begreep het existentialisme wel.