Patattepatat

Net op het moment dat je denkt dat er vandaag echt geen stukje gaat komen voor morgen (vandaag dus) loop je in de supermarkt en vraag je jezelf af of ovenfriet nog bestaat.
En ja, het bestaat. Vroeger aten we dat thuis wel omdat ovenfriet niet zo stinkt. Daar staat tegenover (weet ik nu weer) dat je vieze, slappe, enge, hier en daar verbrande sliertjes krijgt.
Soms heeft het geheugen een opfrisser, of in dit geval vermuffer, nodig.

Toch gingen ze gewillig op de foto en wel in stereo. Als u een handleiding wilt voor het bekijken ervan, moet u even hier naartoe.

Kortom, een bewogen dag weer.

Een rommeltje

Hallo. Even een rommelig stukje vandaag, want ik stuiter nog na van het verhaal van gisteren. Grrrrrrrrrrrrrrrrr.
Even denken, oja:

1. Ik ga mij kaal scheren. Wat vindt u daarvan? Gewoon, eenmalig, om te zien hoe het later mogelijk wordt. U heeft inspraak hoor! Echt waar, maar uiteindelijk beslis ik, ach, u kent de procedure inmiddels wel. De scheersessie staat gepland voor komende woensdag.
2. Ik kwam weer zo’n fraai coupletje tegen vandaag, dat ik het niet kan laten het hier af te drukken:
   

   Händel and Haydn and Rachmaninov
   Enjoyed a nice drink with their meal,
   But nowadays, no one will serve them,
   And their gravy is left to congeal.
   

   Het komt uit Decomposing Composers, van Michael Palin.

3. Het gaat (op het stukje van gisteren na) erg goed met mij. Zodra ik daar de goede woorden voor gevonden heb, zal ik het proberen uit te leggen.
4. Ik ben nog steeds een beetje ziek, dus ik ga vanavond lekker vroeg onder de wol, met een overdrachtelijk kruikje i.e. Boris.

Hier moet u het maar eventjes mee doen.

Dom (dom dom dom dom)

Ik heb mij maandag avond opgewonden. En ik wind mij niet snel op. Ik ben een redelijk rustig evenwichtig type met een redelijk zonnige blik op het leven, enzo.
Maandagavond sloeg ik Onze Taal open, las het eerste artikel “verkeerd in goede staat” en ontplofte. Ik ben geen penklimmer maar de adrenaline spoot uit mijn oren, deze man en ik zal hem bij naam noemen Herbert Blankesteijn, hoort hoort een witte jas aan, met armen op de rug. In ieder geval hoort hij niet te spreken op een congres en als hij dat al mag, dan moet zijn tekst zeker niet afgedrukt worden in een tijdschrift. Dit moest een brief worden.
Om af te koelen of nog verder opgefokt te raken, las ik ook het tweede artikel, van Joop van der Horst. En langzaam werd de boosheid uit mij weggewreven keerde de rust terug. Ik werd weer blij en gelukkig, tevreden en gerust. En toen ik de laatste alinea’s las welden (echt, letterlijk) de tranen van ontroering in mij op:

Het heimwee naar de ABN-norm van een halve eeuw geleden kan ik wel meebeleven. Uiteraard, ik ben zelf door leeftijd en achtergrond een duidelijke representant van fase twee, het burgerlijke ABN. Ik kom uit die wereld. Mijn vader had enkel middelbare school, mijn moeder alleen lagere school, en een typediploma, én steno. Alle kinderen gingen naar de middelbare school, allemaal ook naar de universiteit of het hbo. En reken maar dat er netjes gesproken moest worden bij ons thuis. Het heimwee komt me bekend voor.
Maar je moet ermee oppassen. Ik denk dat er véél verandert. Véél meer dan u van de meeste taalkundigen te horen krijgt. Het is afscheid nemen van een taalcultuur. Een taalcultuur die ook mij dierbaar was. Maar het was wel iets van het midden van de twintigste eeuw. Het is niet meer iets van nu. Je kunt niet één facet uit 1950 terugwensen (een heldere strakke ABN-uitspraak), en al de rest, waar het mee samenhing, niet. Dan zou je driekwart van onze middelbare scholieren naar huis moeten sturen: ga maar werken in de zaak van je vader, en vooral: je mond houden.
Heimwee naar de ABN-norm van 1950 is, hoe menselijk ook, óf dom, óf onthutsend reactionair.

Elke tijd zal zijn eigen taalcultuur ontwikkelen. En wie in de overgang zit, heeft het daar moeilijk mee. Maar het nieuwe is niet noodzakelijk slechter. Ik denk dat bij de congresvraag (verval of verrijking?) de meest voor de hand liggende optie vergeten is, namelijk: geen van beide, maar er verandert wel enorm veel. De nieuwe taalcultuur is grondig anders. Hoe anders, dat wordt nog maar weinig beseft. En die nieuwe taalcultuur ís allang aangebroken, al heeft nog niet iedereen het in de gaten. Minder klassieke achtergrond, veel minder, minder kerk en bijbel, minder academisch, maar anderzijds: speelser, vrijmoediger, opener, spannender, kleurrijker, internationaler.

Nu zit ik met een probleem, want ik wil nu geen brief meer schrijven maar een knuffel geven aan Joop van der Horst en dat is veel lastiger te regelen dan het schrijven van een boze brief.

Na het lezen van het verhaal van Joop van der Horst bleef er van Herbert Blankesteijn niet veel meer over dan een zielig hoopje verdrietig ventje. Ach, omdaar nou een brief aan te besteden, welnee. Eén citaat is genoeg om het belachelijke van zijn betoog weer te geven¹:

Regels zijn niet alleen goed als het om spelling gaat. Liggen is iets anders dan leggen, kennen is iets anders dan kunnen. Als een spreker zulke dingen door elkaar haalt, volgt een tijdelijke kortsluiting in het brein van de luisteraar, en een snel herstel langs de lijnen van: ‘Oh wacht, hij moet dát bedoelen, hij zal wel niet zoveel onderwijs hebben gehad, maar daar ga ik hem natuurlijk niet op booordelen…’, en je bent de draad van het verhaal kwijt.

Arme man.

1 en dit is zeker niet het ergste, wel het meest autistische. Mocht u geïnteresseerd zijn in de artikelen kan ik die wel mailen.

Spotting Las Trainfearing in Loath Vegas

Ik heb een drugsweekend gehouden. Nee, ik gebruik niks, hoewel niks, aiai, verzanden in de tweede zin is niet goed. Ik drink wel eens wat, maar ik ben opgegroeid in een gezin dat “drugs, ajakkebah” leefde en ik had genoeg aandacht nodig om mijn hoofd boven water te houden dat de drugs er een beetje bij ingeschoten zijn. Niet trots op, maar ook niet écht een gemis, zal ik maar zeggen.
Zaterdag was een goede dag voor Fear and Loathing in Las Vegas. Met als fraaiste citaat:

– Let’s give that boy a lift.
– What? No! Wait! We can’t stop here. This is bat country.

Maar het fraaiste aan de film is dat Johnny Depp, geheel zonder reserve, zijn rol speelt. Zo goed dat ik even dacht dat er twee Johnny Depps moesten zijn.

Zondag was meer een dag voor Trainspotting en ik ben blij dat ik ze in die volgorde gezien heb. Om te onthouden, sowieso geldt: als je een Amerikaanse en een Engelse film gaat kijken, begin met de Amerikaanse. Hier valt veel meer over te zeggen en veel meer uit te citeren, houdt u vast:

I chose not to choose life.
I chose something else.
And the reasons?
There are no reasons.
Who needs reasons
when you’ve got heroin?

People think
it’s all about misery and desperation…
and death and all that shite,
which is not to be ignored.
But what they
forget is the pleasure of it.
Otherwise we wouldn’t do it.
After all, we’re not fucking stupid.
At least we’re not that fucking stupid.

Is dat briljant of is het briljant?
En dan een heerlijke taalgrap:

We called him Mother Superior on account of the length of his habit.

Dan over Schotland:

-Doesn’t it make you proud to be Scottish?            
– It’s shite being Scottish!
We’re the lowest of the low!
The scum of the fucking Earth!
The most wretched, miserable, servile, pathetic trash that was ever shat into civilization!
Some people hate English.
I don’t! They’re just wankers!
We, on the other hand, are colonized by wankers!
Can’t even find a decent culture to be colonized by!
We’re ruled by effete arseholes!
It’s a shite state of affairs to be in, Tommy!
And all the fresh air in the world won’t make any fucking difference!

Om vervolgens de film te eindigen met:

So why did I do it?
I could offer a million answers, all false.
The truth is that I’m a bad person.
                  
But that’s gonna change.
I’m going to change.
This is the last of that sort of thing.
Now I’m cleanng up, and I’m moving on.
Going straight and choosing life.
I’m looking forward to it already.
I’m gonna be just like you.
The job, the family, the fucking big television the washing machine, the car, the compact disc and electrical tin openerm good health, low cholesterol, dental insurance, mortgage, starter home, leisure wear, luggage, three-piece suite, D.I.Y., game shows, junk food, children, walks in the park, nine-to-five, good at golf, washing the car, choice of sweaters, family Christmas, indexed pension, tax exemption, clearing gutters, getting by, looking ahead, the day you die.

Goed he? Och, het is zo’n goeie film. En dan krijg je Kelly er nog bij ook, gewoon, helemaal gratis (die hoeft u niet te begrijpen ;-).

Ja, denkt u nu, dat is makkelijk? Gewoon wat tekst copieren? Ach, dat valt tegen hoor. Ik had het uiteindelijk geloof ik beter over kunnen typen dan knippen en plakken, maar goed, daar heeft u niets mee te maken.

Broenstig

Hoewel Boris en ik heel Intiem zijn is hij heel duidelijk hetero. Als dat geen openingzin is, dan maar niet. Hoe ik daar op kom? Ik zag Boris net heeeeel broeierig naar Poeseke kijken. Echte broenstige blikken. Dus ik tsjet dat naar E., waarop zij:

– Ja, dat had ik al eens gezien. {passage discreet verwijderd}
– Help, kijkt hij ook zo naar jou?
– Dat heeft ie wel es gedaan (Als het maar een vrouw is hè?)

Ik zag na een jaar dus voor het eerst die blik. Boris is overduidelijk hetero en waarschijnlijk een heeeeel goeie dekkater geweest. Maarja, met mij knoerkelt ie weer he? En daar heb je gelukkig geen love-spuds voor nodig 😉

P.S. Ik ben geloof ik nu een uur kwijtgeraakt met het proberen achterhalen wie deze juffrouw is. Ik weet dat het beeld bij Buckingham Palace staat, maar ik kan alleen maar raden wie het is en dan denk ik dat het de godin van de impopulaire operaties is, i.v.m. sikkel, ziet u?

M**d*rs

Toen Klaus Dinger van La Düsseldorf het lied Geld dichtte:

Geld ist das Trauma dieser Welt
Geld langsam ihr Gesicht entstellt
Geld zerbriecht uns’re Liebe Geld
Geld macht aus Engeln Diebe Geld

heeft hij eigenlijk Mütter willen schrijven in plaats van Geld, maar was dat qua van metrum niet passend. Het klopt namelijk nog veel meer dan Geld, ja moeders zijn het trauma van deze wereld.

Hier zou ik op kunnen houden, maar dat zou wat wreed zijn. Ik denk dat je het als moeder nooit goed kunt doen, volgens mij is dat fundamenteel aan het moederschap verbonden. En moeders richten altijd schade aan. De ene meer dan de ander en de meesten onbedoeld. Het is niet te voorkomen, behalve door geen moeder te worden, maar daar kom je ook niet altijd omheen.

Dus als droge constatering, zonder enige wrok, boosheid of pijn:

Mütter sind das trauma dieser Welt!

Laat ik er nou net in de afgelopen maanden achter zijn gekomen dat ik ook een moeder ben!

Het mauve boekje

Na het lezen over de witte spelling kreeg ik tijdens het klaarmaken van mijn lunch in eens een geweldig idee. Namelijk, de mauve spelling. Ik ben helemaal vóór het plan van de witte spelling (al vind ik de naam wat dubieus), al was het alleen al als signaal naar de opstellers van de nieuwe spelling: dit gaat tever de verkeerde kant op!

En dan denk ik weer bij mezelf, waarom begin ik nou weer over die k*t spelling? En toen ik mijn eitje in de pan gooide kreeg een het idee voor de mauve spelling.

Het begon met de eeuwige tussen -n. Daar zijn we nu al tien jaar over aan het eikelen en verzinnen steeds meer en vagere regeltjes om alles compleet af te dekken. Ik herken die neiging wel, bijvoorbeeld als je een zin verkeerd begint en maar aan het corrigeren blijft om ‘m goed te krijgen. De oplossing in dat geval is de hele zin weg te gooien en opnieuw te beginnen.
In het geval van de tussen -n zou ik voor willen stellen om de tussen -e en -en af te schaffen in de spelling. Wie ze uit wil spreken is daar vrij in, maar we schrijven ze niet meer. Dat maakt het makkelijk voor iedereen en we wennen vanzelf aan padstoel en kipsoep. Bovendien ruimt dit een obstakel uit de weg voor nieuwe taalgebruikers. Dus pianospel en paardbloem, hop!

En daar was ie, de mauve spelling met als doelstelling:

De spelling van de Nederlandse taal zo gebruikersvriendelijk mogelijk te maken, met eenvoudige regels en daar waar twijfel ontstaat vrijheid te geven (met eventueel een voorkeur).

En overregulering van streepjes en trema’s, ha! Daar hebben we het maar helemaal niet over. Laten we ons vijf jaar de tijd geven om ‘m op te stellen en dan kunnen het groene en witte boekje weg.

Wie doet er mee? Of nee, wie doet het, kan ik beter zeggen… Als niemand het doet sluit ik me wel aan bij de witte hoor 😉

Nu nu nu

Op nu.nl

De brandweer ging in eerste instantie uit van 80 procent kans op
instortingsgevaar, maar constateerde na enkele uren dat dit risico
vrijwel was geweken.

Tsk, tsk, tsk.

Oil on canvas

Hoe artistiek oil on canvas ook kan zijn, hier ben ik niet blij mee.

Wie is de held van de dag?

Ja, wij hadden ze vroeger thuis, maar mijn m**d*r heeft ze weggegeven, zonder overleg en nee, daar wil ik niet over praten.
Door mijn stukje van gisteren over de held van de dag Biotex, moest ik weer denken aan de promotiesingeltjes van Biotex waarin een pakje Biotex als superheld avonturen beleeft. Ik wist niet dat we ze allemaal hadden, maar op deze site staan alleen de biotex verhalen die ik ken.
Ik kreeg mijn eerste platenspeler als klein jongetje en wist ik veel dat er 33 1/3 en 45 toeren bestond. Dus in eerste instantie luisterde ik ze veel te langzaam. Heel boeiend. Maar honderdduizend keer gedraaid denk ik.
Ik heb net dik in tranen de verhalen weer meegepraat, voor het eerst sinds vijfentwintig jaar ofzo. “Ik ben geen eendje, anders kon ik ook wel zwemmen”.
Luister ook naar Loekie, Riekie, Wiekie en Biotex, de held van de dag!