Overleefd!

Jup, ik heb het weekend overleefd. Het resultaat? 18 nieuwe liedjes en een filmpje. Dat filmpje lijkt niet zoveel voor te stellen, maar het is een historische gebeurtenis.

Poeseke die zo dicht bij Boris komt zitten, steeds een stapje dichterbij, tot hij het opmerkte, nadacht en het wel goed vond eigenlijk. Heel bijzonder.
Oh, en ik kan het niet laten he? Teksten van anderen te pakken en hopla er een liedje mee te maken, eerst aargh natuurlijk, maar nu ook Ingrid en cockie. Als ze het maar goed vinden…

Trainpain van Ingrid
en

Het poedeltje van cockie (let wel, het poedeltje is natuurlijk niet van cockie, of ze moet het verhaal verdraaid hebben).

Ik weet dat ik aan sommige mensen een ander stukje beloofd had, maar dat komt nog, nu even geen fut.

Dorothy zelf aan het woord

Ik heb u al twee keer lastig gevallen met The red Dress van Dorothy Parker en dat zou an sich genoeg zijn, ware het niet dat ik op een opname gestuit ben van Dorothy zélf waar zij dit fraaie gedicht voordraagt.

Ach, en omdat u Resumé waarschijnlijk toch leuker vindt, hopla:

13 mei

Goh, is het alweer een jaar geleden. Een zonnige spreekkamer, een vriendelijke longarts, een vervelend bericht. Een jaar lang heeft de 13e gediend als blixemafleider voor andere bijzondere dagen, want vrijdag 13 mei 2005 gebeurde de belangrijkste verandering, de rest was het resultaat ervan. En nu moet 13 mei ontmanteld worden, hij heeft z’n best gedaan, maar nu het zover is, ach, waarom zoveel vastpinnen aan een datum. Hop, weg ermee. Want voor je het weet heb je paraskevidekatriafobie:

Para-skevide-katria-fobie
Dat gaat over een één
Gevolgd door een drie
Valt het op vrijdag
Wees er bang voor en zie
Para-skevide-katria-fobie

Dus daar doen we niet aan mee!
Wat ik doe vandaag dan wel? Ik ben bezig een CD te maken. Gisteren mee begonnen, zit op 14 (nieuwe) liedjes (een meer dan 13, gek he?). Lekker snel, korte liedjes, snel geflanst, leuke resultaten, leuk om te doen, veel van leren. Qua van teksten veel Dorothy Parker, veel aargh, beetje yak.
Als u nog motivatie nodig heeft om verder te kunnen in het leven, laat u dan door Mw. Parker inspireren:

Autoerotiek

Voor alle mannen die nu denken dat dit stukje over voiturisme gaat: u kunt nu afhaken. Ik heb namelijk niets met automobielen, behalve dat ze je van A naar B kunnen brengen met een aanzienlijke snelheid.

Nee dit stukje gaat over scrubzout, kent u scrubzout? Het werkt als volgt: u legt uw vochtige handen op het scrubzout en met het aanhangend zout scrubt u uw lichaam af/in/jegens. Als u een van uw nabestaanden bij u hebt kan die de moeilijk berijkbare delen voor zijn/haar rekening nemen, met als tegenprestatie een vergelijkbare wederdienst, onder het motto: Aai skrup joor bek, joe skrup maajn.
De volgende stap in het proces van het scrubben is het vinden van een geschikde douche (in dit geval was hij bijgeleverd) om de massa van half oplossend scrubzout en de vermalen bovenste huidlagen, aangenaam af te spoelen. (De juiste tekst daarna is: Oh, wat zacht!)

Allemaal heel fijn, maar het ontregelt nu wel mijn leven. Ik kan niet meer van mezelf afblijven. Mijn schouderkoppen, wauw! (Zo zacht) De binnenkant van mijn onderarmen, phoeh! (Moejes voelen!)

In de auto terug was het al begonnen, we zeiden niets, maar keken af en toe beschaamd weg als we door de ander betrapt werden. Tweepersoons autoerotiek in de, eh, auto.

Lieve GSM

Ik heb een hele lieve telefoon en hij had het zo slecht van de week en hij deed zo zijn best. Och och.
Om redenen die ik hier niet ga toelichten, maar doorzichtig genoeg zijn om in ieder geval de richting te raden, maak ik de laatste tijd veel gebruik van korte tekstberichten, die gaan heen en weer, soms in razend tempo, soms met tussenpozen, maar wat ze vooral ook worden is:

1. Opgeslagen
2. Gekoesterd

Ik wil niet ondankbaar overkomen, want ik koester ze ook, maar ze worden nog meer gekoesterd door mijn telefoon. Als ik een berichtje weg wil gooien moet ik altijd erg aandringen, de telefoon is nogal behouderig en ik snel geïrriteerd als het gaat om herhaalde handelingen. Dus wat er dan gebeurt is dat de telefoon dicht slibt. Dan zegt ie: tekstberichtengeheugen bijna vol. En later aan het einde van een berichtje: * deel van het bericht ontbreekt *¹.
En hoewel ik nogsteeds niet uit wil weiden over het waarom, kunt u zich misschien wel voorstellen dat je geen berichtjes wilt waarvan een deel ontbreekt.
Met een kuur van gsm-acupressuur is het me gelukt om:

1. De berichtjes naar een vaag bestand op mijn reiskonijn te krijgen
2. Het berichtengeheugen van mijn telefoon in een bewerking helemaal leeg te krijgen

Voelt dat goed? Nee, want hoewel het nog in een vaag bestand zit, ben ik voor mijn gevoel alle berichtjes kwijt…

Heb gelukki wel weer plek voor heel veel nieuwe berichtjes, dat dan weer wel.

1 Met een bol buikje keek hij mij vertwijfeld aan:’Het spijt me, maar ik kan er echt niets meer bij hebben. Ik heb het nog geprobeerd! Maar het lukt niet!’

De tweede teezer treeler van MICROGELUK met stukjes

Gastlog, soort van

Er zijn vele vormen van improviseren. Zo kun je heel erg improviserend om je heen kijken. Je kunt improviserend tekenen of stukjes schrijven. Of improviserend een vergadering doorkomen (die je niet voorbereid hebt). Of wat dacht u van improviserend sierplassen in de sneeuw (heb ik nog niet op mijn naam staan helaas). Ik mag graag improviserend toneeldingetjes doen. Je kunt muzikaal improviseren rond een bestaand thema (als je dat kunt). Je kunt op een bestaande melodie een nieuwe tekst improviseren. Je kunt een heel lied (zowel muziek als tekst) improviseren én je kunt ook uitgaan van een bestaande tekst en daar de muziek bij improviseren.
Zo las ik gisteren bij aargh een oogverblindend mooi stukje¹ en volgens mij heb ik nu een primeur, namelijk het eerste gezongen ‘soort van gastlogje’.
Luister maar (als u mee wilt zingen is hier de tekst):

Het lege huis.
Als gastmuzikant is overigens aargh zelf te horen op een wonderlijk muziekinstrument 😉

1 En de lampen die altijd overbodig branden blijven uit, wauw! Smulmetrum!!!

Fotobehang is overal

Als je maar zoekt, of nee, als je het maar niet uit de weg gaat. Ik was op stap en zomaar ineens wordt je met fotobehang geconfronteerd en jahoor, Pavlovreactie: kiekijzer en klik.
Later, nog later dus, hadden we nog niet gegeten en werd ik geconfronteerd met een grote angst:

Ergens wist ik het natuurlijk wel. Je kunt het proeven, maar dat ze er zo met tekoop lopen, nee. Dus zijn we naar de Indiër geweest nadat we bij de overstaande abrikoos de deur waren gewezen i.v.m. een gesloten keuken en u weet dat ik een voorstander van openheid ben.
‘s nachts veel onrust op straat en een oudwijkerdwarsstraat waar de straatverlichting het niet deed.
Weet u nu weer genoeg, of behoeft u nog toelichting in deze?

Stukjes kleur

Weet u, ik heb qua van met tekenen en schilderen twee grote frustraties. De eerste is dat ik figuratief zo krukkig ben als krukken kunnen krukken. Als ik twee keer het zelfde poppetje teken is er gebitsidentificatie nodig om vast te stellen dat het om het zelfde poppetje gaat.
Maar een veel grotere frustratie ligt op het gebied van kleur. Ik kan geen kleur, ik schilderde best leuk¹ abstract, maar ik wilde daarin ook iets met kleur en niet alleen zwartwit. Maar dat kon ik dus niet. Jammer, helaas en ook soort van pech en derhalve frustratie. Zo gaat dat.

Nu bedacht ik mij ineens een oplossing inelkaar. Zomaar, hop. Het hoeft natuurlijk niet meteen met verf, het kan ook met kleurpotloden, kijk dit zijn ze:

Mooi he? Ik heb ook prismalo’s, maar je moet pretentieloos beginnen. Nu kan ik tenminste niet met de ene penseel in de andere verf komen. En hoef ik niet te wachten tot iets droog is om het te kunnen corrigeren. Het leven is zo eenvoudig!

Tot slot nog even dit. Ik heb gisteren geluncht tussen twee telefoongesprekken met de zelfde persoon door. Toen zij vroeg of ik inmiddels gegeten had zei ik dat ik het in het interbellum had gedaan. Nu doen mijn mondhoeken zeer.
 
1 al moet ik het weer zelf zeggen.

Dat kan mijn kind ook!

Dit wordt weer zo’n stukje in stukjes en hoewel ik bang ben dat grote delen u niet interesseren, is dat juist de reden dat ik zou willen aandringen om het wél te lezen. In de hoop dat ik u hiermee nieuwsgierig gemaakt heb schrijf ik verder…

Dat kan mijn kind ook!
In de week van het overlijden van Karel Appel is dit natuurlijk weer een veelgehoorde kreet¹. Wat mensen daarbij vergeten is dat het veel minder belangrijk is dat kinderen het kunnen, het zijn volwassenen die er moeite mee hebben. Een heel mooi (en irritant voor hen die het zíen) voorbeeld daarvan zijn de ‘kinderhandschriftlettertypes’ die vooral in reclames gebruikt worden. Voor woorden als ‘radio’ of ‘broek’ gaat het nog wel goed, ziet het er leuk stuntelig uit, maar voor woorden als ‘televisie’ of ‘feeeeest’ wordt het op een ander nivo stuntelig. Want hoewel een kind heel goed in staat is om groezelig te schrijven, lukt het natuurlijk nooit om al die ‘e’-tjes precies het zelfde groezelig te krijgen. En dan vraag ik mij dus af: waarom vraag je dan niet gewoon één, of desnoods twintig kinderen, honderd kinderen, om dat zinnetje of woord te schrijven en kies je de meest geschikte uit. Nee, we gebruiken lui en veilig het standaard lettertype.
Erg jammer.

Hm, ik had even op moeten schrijven waar ik het nog meer over wilde hebben, want na dit opwindende betoog, ben ik het even kwijt…

1 Dan doel ik natuurlijk niet op het overlijden, hoewel die kinderen dat ook heel wel kunnen.