Wezelwoorden

Als deze week de logjes een beetje dun zijn, komt dat vanwege druk met voorstelling. Dus probeer me dat te vergeven. Als u niet komt kijken is dat natuurlijk wel extra sneu, dat realiseer ik me ook, maar ach en ook tsja.

Met het bekender worden/serieuzergenomen worden/bekritiseerder worden van de wikipedia worden ook de guidelines uitgebreider. Het is nog wel gezellig, maar de sociale druk wordt ondersteund met vrolijke doch dringende suggesties.

Zo wordt er op aangedrongen geen weasle-words te gebruiken. Men zegt dat het een leuk stukje is om te lezen…

Les triplettes de Manhattan

Voor mij was 11 september 2001 (vijf jaar terug) een gewone dag. Goed vergelijkbaar met 10 september bijvoorbeeld. A. en ik hebben gewoon de dingen gedaan die we toen deden. Nouja gewoon, de dingen van de dag. Misschien kunt u zich herinneren dat u tot laat nog voor de tv gezeten hebt, met ongeloof in de ogen wrijvend (altijd naar het midden), of hoofdschuddend. En ondertussen zat ik te knikkebollen en viel in een vredige droomslaap.
De volgende dag las ik mijn mail, ergens in de loop van de ochtend, ik denk een uur of elf, twaalf. En daarin vond ik een Weetje van de dag Extra. Met deze inhoud:

Het World Trade Center (WTC) in New York waarop zojuist een aanslag is gepleegd bestaat uit twee torens. De eerste toren werd in 1972 voltooid en heeft een hoogte van 416 meter. De tweede toren kwam in 1973 gereed en is 414 meter hoog.

Voor de torens is in totaal meer dan 200 000 ton staal gebruikt. De totale bouwkosten bedroegen zo’n 400 miljoen dollar. Eind jaren ’90 telde het WTC zo’n 450 verschillende huurders uit 26 landen.

Elke toren van het WTC heeft 21 800 ramen en 104 liften (excl. vrachtliften). De grootste liften kunnen wel 55 mensen tegelijk vervoeren. Er werken zo’n 40 000 mensen in het WTC. Dagelijks bezoeken nog eens 100 000 anderen de beide torens in New York.

Een goed moment om de krant maar eens uit de brievenbus te gaan halen. Het grote voordeel van geen televisie.

Waarom ik dit stukje schrijf? Ach ik zag in de snekbar dat er inmiddels een actiefilm over is. Waarmee de regel bevestigd is dat ellende na vijf jaar gebruikt mag worden als amusement. Maar nee, het eerste wat ik er over las viel al in die categorie, niks om me druk over te maken dus.

Het heeft overigens ook tot de film van Michael Moore geduurd dat ik bewegende beelden heb gezien van de flietuitjes. Ik moet zeggen dat het ook weinig bijdroeg.

Hoe koekjes fout kunnen zijn…

Ik ben nog van het oude stempel he? Wist u dat? Ik ben niet van de normen en waarden¹ nee, ik ben nog van de tolerantie en de vreedzame koeksistentsie. Ja, u leest het goed, koek! Want daar gaat dit stukje eigenlijk over.
MICROGELUK MetStukjes² kwam in de afgelopen weken in mijn huis samen³ en in die tijd zijn er meerdere koekincidenten geweest. Zo was er de keer dat ik de dag erna concludeerde dat er nog één (zegge 1) mini-stroopwafeltje over was en dat het zakje niet dicht gedaan was, zodat ik met een eng, klef, slap, zielig, minisiroopwafeltje de volgende dag de koffie heb moeten doen.
Indrukwekkender was de hele rol pure chocolade tarwebiscuit, die sniekie sniekie wegverorberd werd, waarbij ik hooguit twee koekjes op heb en mees en lichtjuf de rest.
Blijkbaar heb ik mijn ongenoegen voldoende laten blijken, want de afgelopen keer waren er:

1. Een rol chocolade biscuitjes (Edah)
2. Een zakje minisiroopwafeltjes (Edah)

Och, zei mees, ik zie het al het zijn de verkeerde, hier zit suiker op. Nee mees, zo werkt dat niet, ik ben van de KOEKsistentie, vreetzame in dit geval. Dus geen koekje is minder dan een ander koekje.

De double blind test met de minisiroopwafeltjes wees uit dat het verschil microminimaal was, gelukkig. Maar bij nadere inspectie bleek er toch iets mis met de biscuitjes. Ik mag dan nog van de oude tolerantie zijn, maar de opdruk van die koekjes, dat kan niet he? Toch? In de van Dale zit er niets tussen bisjaar en bismarckharing, waarbij ik de Edah wil bedanken voor het feit dat hij/zij me in contact gebracht heeft met deze twee fraaie woorden. Zoek ze ook es op.

1 nouja, die had ik al he?
2 15 en 16 september in theater Zimihc te Utrecht, reserveren 030 – 272 34 55 http://microgeluk.nl
3 met oprechte excuses aan de buren.

Er is hier maar een echte man en dat is Ansis*

Volgens mij heb ik wel eens verteld dat ik niet stapeldol ben op werkmannen. Maar slechte ervaringen uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Zo bleek maar weer, toen DB en RDO bij mij langs kwamen om mijn cv-ketel te survussen. Ik weet niet wie van de twee RDO (spreek uit Erdo) en DB (spreek uit Dee Bee) was, maar een van de twee was het slaafje (de langste, dus laten we die Erdo noemen) en de ander de meester (voor het gemak dus Dee Bee). Dee Bee instrueerde Erdo in de kunst van het ketelonderhoud. Eerst mocht Erdo de koperborstel aangeven (die lag onder de klep, moest Dee Bee nog instrueren), later moest hij ook dingen bij de ketel doen, terwijl Dee Bee hem initieerde in de geheimen van ketelontstekingen die bij elke fabrikant anders heten. Mij ging het boven mijn door genderproblematiek aangedane pet en ik trok mij terug. Toen ik even later terug kwam om te kijken hoe het met het college ging, zag ik daar drie echte mannen het schoons van de keteltechniek aanschouwen. Helemaal links Erdo die wat onwennig maar toch geboeid naar de inwendige mens van de ketel stond te kijken, daarnaast de geroutineerd instruerende blik van Dee Bee en tot slot de alles begrijpende blik van Boris, die alles gevolgd had. Toen Dee Bee omlaag keek, keek Boris terug¹:”Dee Bee, volgend jaar doe ik het zelf”, leek hij te denken.

Erdo mocht de adminstratie afronden, het formulier klaar maken waar ik mocht tekenen voor eh, nouja ik mocht tekenen én hij mocht de sticker schrijven. Bijna had hij al aan de sticker gepullekt toen Dee Bee (even zijn meestersstatus vergetend) heel lief vroeg:”Mag ik ‘m plakken?” Ik keek Boris aan en Boris mij, ik zag het respect uit zijn blik verdwijnen. Ineens was Boris weer de enige echte man in het huis.

* In mijn T9 woordenboek komt altijd eerst Ansis te staan als ik Boris type. Weet iemand wat Ansis is?
1 Und wenn du lange in einen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein.

De spin en de niet reproduceerbare fout

Werkkamerblues, dat is het. Oh, u verwachtte een parabel, of een fabel, nee sorry. Dit is mijn uitzicht¹ en de niet herhaalbare fout is mijn probleem. Het voordeel van het niet herhaalbaar zijn van een fout is dat hij waarschijnlijk niet vaak voorkomt. Het nadeel is dat je weet dat hij voorkomt en dat je hem, tot hij herhaalbaar is, niet kunt oplossen…
Ondertussen wordt de weps leeggezogen, kijk dat is een heel ander lot. Ik ga maar even een hapje eten, dat helpt vast om er straks weer frisch naar te kijken, hm, spinaziesoep².

1 Het is altijd jammer dat je niet goed kunt zien hoe gigantisch die spin is. Als u bedenkt dat het slachtoffer een groot formaat weps is, helpt dat misschien? Moet er niet aan denken hoe groot spin wordt na versopping van weps.
2 Hee, die is leuk, spin-azie-soep, laat het recept van die soep nou net uit Indiah komen. Er zit trouwens geen spin in, dat dan weer niet.

Kale-miteiten, ongelukken en plakresten.

Ojeetjemientje. Wat een ellende! Zo’n dag, was het vandaag (gisteren dus). Elleboog ernstig gestoten, vind ik net de internationale uitnodigingen¹. Dus voor internationalo’s, hierboven staat de flyer, als het mee zit denk ik er morgen aan om ‘m alsnog op de bus te doen. Mocht u nog een vlucht kunnen boeken, eh, tsja, nouja, u begrijpt wel, of niet bijvoorbeeld.

Dat van die elleboog, ik ging de trap af met twee volle handen en stoot een gitaar van de muur met mijn rechter elleboog. Zie in mijn ooghoek genoemde gitaar het trapgat induiken waarop ik in een reflex met genoemde elleboog een reddings poerk doe, de gitaar klemdrukkend tegen genoemde muur. Auw, gitaar spelen in jano doet zeer, laat staan dat de in te studeren dansjes fijn gaan. Aiai. Wens mij beterschap.

En de belofde plijsterhorror? Ach, waarom zijn er geen plakrestvrijezere lapjes. Want je hebt al een wond en geen behoefte aan oplosmiddelen om vieze plakrandjes weg te werken. Maar ik kan middlerwijle plijsterloos door het leven, hiephoezee!

–== Einde bericht ==–

1 Die had ik veilig gesteld voor Boris, want die heeft een foto-lik-fetish. Blijkbaar werkt dat ook door enveloppen heen.

Japanese Steel

Toegegeven, hij is niet voor de faint hearted, maar ik vond ‘m aan de andere kant weer te mooi om hem onder een knopje te zetten. Ik heb al jaren¹ een heel fraai Global mes, vlijm en vlijm scherp. Onlangs kookte lichtjuf bij mij en ik pochen dat ik een echte Hatari Hanso had², waarop zij het plestik van een pakje groenteballetjes open wilde snijden en dat lukte niet. Dat wil zeggen, niet met het veronderstelde gemak.
Nu is dat de punt en die is niet zo belangrijk in mijn snijkunst, toch kon ik dit niet op me laten zitten. Dus zondag het stoute schoeisel opgezocht en met mijn keramisch aanzetstaal het snijrandje wat verjeugdigd. En met succes!
Ik had me er zes jaar geleden op voorbereid dat ik me een keer ernstig zou snijden met dit ding, maar tot op zondag was dat niet gebeurd. Tot ik knoflook aan het pletten was, mijn rechter duim uitgleed en ik met volle kracht de net aangezette rand van het mes in mijn vleesch dreef. Voel je niets van, dus ik had nog even twijfel over de diepte van e.e.a. Maar wees gerust, de SFX³-mensen zouden het niet beter gedaan hebben.
Morgen gaan we het hebben over de kleine ongenoegens aangaande plijsters.

1 volgens mij heb ik ‘m in 2000 gekocht
2 wij delen een passie voor Kill Bill
3 special effects

Kleine potjes

Die tuit he? Die tuit, och die tuit! Heeft u wel eens een tuit geprobeerd? Nou, maak je borst maar nat. Zo’n TUIT! Theepotjandikkie!

Buut vrij!

Nu, helemaal nieuw, voor u alleen! De vrije zondag. Ja het was even zoeken, waarmee kon ik u nou echt een groot plezier doen. U die het al zo druk heeft met alle weekendsupplementen, sociale obligaties en uitslaapdruftigheid.

Vanaf vandaag¹ verzorgt KrakLog, speciaal voor u: de weblogvrije zondag. Hoera! In dulce jublio!!!

1 nouja, volgende week dus

Fluittwieken

Hoera, heb eindelijk mijn G-fluit¹, hiephoi. Er moest alleen wel het nodige aan getwiekt worden wilde hij een beetje klinken. Aan de ene kant is dat jammer, aan de andere kant is het wel zo dat de fluit een beetje van Generation en een beetje van mijzelf is.
En wat kun je beter fluiten dan ‘hiephoera’ op z’n latijns:

Nu mezelf nog twieken want fluit blijft toch, eh, eh, lastig…

1 ik begrijp dat het dubieus klinkt, maar het is slechts een muziekinstrument beter bekend als fluitje van cent (thans door inflatie €7,-) in de toonsoort G.