Vous Permeke monsieur?

De slogan van het museum voor schone kunsten in Antwerpen is thans: Dicht, maar dichtbij. Het is gesloten dus, maar op een aantal andere plekken is een deel van de collectie thematisch te bekijken. Aangenaam in de loop (zeker omdat het regende) was de tentoonstelling over Permeke en z’n vriendjes, of in ieder geval tijdgenoten. [colletout]Mooie tentoonstelling, maar door gebrek aan ruimte gebeurde er hier en daar iets vreemds. Zo hing dit schilderij bij de kluisjes. Jawel, een hele echte Permeke. Ik weet niet wat hij daar zelf van gevonden zou hebben, zo bij de natte paraplujen. Charmant blijft het, Antwerpen, charmant en een beetje vreemd.

Beddekijn, of creatief met board

Ik heb altijd zo’n medelijden met hotels. Je doet je best het er fraai uit te laten zien, maar in drie tot vijf jaar tijd bereikt het de staat van entropie met slechts hier en daar hints van wat het geweest moet zijn. Veel hotels laten dat zo gebeuren, tussentijds bijwerken komt niet in ze op, is te duur of te onpraktisch. Als je geluk hebt kom je als hotelgast in het eerste jaar, alles nog fris en heel, zit het tegen (en let wel, dat is dan voor de prijs die ook je in het eerste jaar betaalde) dan is het bij elke kastdeur¹ spannend of hij open gaat of uit zijn scharnieren valt. [colletout]Het hotel van afgelopen weekend, keurig hotel, bijna geen kotsvlekken in de gang, binnenloopkamerprijs van 235 euro² had creatief onderhoud gepleegd aan de pootjes van het bed (van U), gewoon, heel praktisch, met spaanplaat en schroeven. “Hatseklats! Gewoon schroeven in de boxspring, hij hoeft toch nog maar een jaar of twee, dat hout (sic) wel,” moet de dienstdoende oplapper gedacht hebben, of gezegd, je weet het niet. Toegegeven, zondagochtend zat het nog.

Ils sont fous, les fabricants

Je zou denken dat openheid inmiddels eindelijk een keer zou moeten indalen, maar nee, Philips doet het weer. De nieuwe Senseo Sarista (klinkt als kalmerend middel en riep pas na weken de bedoelde associatie met Barista op, kan aan mij liggen) dichtgetimmerd met patenten, is een zelfmalende espressomachine waar je (officieel) alleen DE bonen in kunt stoppen. De goedkoopste versie is Euro 249,- en de hackhandleidingen zijn al overal op internet te vinden zodat het kinderlijk eenvoudig is om er je eigen bonen in te doen. [colletout]Maar waarom zou je? Het apparaat is namelijk niet goedkoper dan vergelijkbare apparaten waar je elke boon in kunt stoppen die je blieft en beduidend duurder dan andere systemen waar een koffie-leveranciers-lock-in aan de orde is.

Nee, als ze nou in plaats daarvan aandacht besteed hadden aan de wateropvangbak die naar verluid bijzonder snel vol is en lastig te legen. Dan was ik misschien wel omgegaan, want dan had het de nieuwe gemaksbakkenzetter kunnen worden.

Spannende verhalen

Ik was dus zaterdag en zondag in Antwerpen, waar wederom werd bewezen dat U en ik een perfect gevoel hebben voor het kiezen van verkeerde weekends voor uitstapjes. Naar Berlijn als er twintig jaar eenwording gevierd wordt, van de weg af om in een dorpje wat te drinken en het centrum is afgezet en gisteren waren er de verkiezingen in Antwerpen. Geen rellen ofzo, maar er was wel meer dicht dan anders en voor de broodnodige koffie kan je dat aardig opbreken. [colletout]Deze koffie wordt ook altijd genuttigd bij Caffenation en hoewel we sowieso al te laat daar aangekomen zoude zijn, sloeg het hart nog een paar extra slagen over toen we zagen dat het pand leeg was en alleen een klein togo-filiaal over leek te zijn gebleven.

Thuisgekomenlijke research deed echter opgelucht adem halen. Caffenation bestaat nog, maar elders, iets verderopper. Een spannend verhaal dus, dat goed afloopt…

Een kadootje? Ach, dat had je niet moeten doen!

Het is weer pink-ribbon-maand, of beter gezegd een nieuwe aflevering van pimp your illness. Dat lukt natuurlijk niet met eigen-schuld-dikke-bult-ziektes als longkanker, of ziektes aan lichaamsdelen die niet direct een appetijtelijk beeld oproepen als teelbalkanker, maar met borstkanker gaat dat heel erg goed. Goede sier is ook sier en elke vorm van aandacht is aandacht. En als het zo is dat hierdoor vrouwen gered worden is dat mooi.

Maar er is iets mis met de glamouruitstraling van pink ribbon en dat zit ‘m in de belangrijkste eigenschap van kanker die het zo anders maakt dan hart- en vaatziekten: de behandeling.

Hoewel de kans bijna even groot is om aan hart- en vaatziekten te overlijden, is de angst daarvoor te verwaarlozen ten opzichte van die voor kanker. Je gaat er even dood aan en bijna even vaak, maar behandelingen aan hart- en vaatziekten zijn bijna elegant, openhartchirurgie is een hoogstandje in technische en vakmanschappelijke perfectie. [colletout]In vergelijking daarmee zijn de behandelingen voor kanker en het effect ervan op het lichaam bijna middeleeuws barbaars te noemen. Inspuitingen met het ernstigste gif en bestraling om een deel van het ontspoorde lichaam selectief te doden. En dan nog, en dan nog, hoewel de statistieken langzaam maar zeker beter worden ben je voor je gevoel al ten dode.

Nee, dan ben je blij dat iemand je wijst op het feit dat kanker eigenlijk een geschenk is. En ja mevrouw van Boven, u heeft gelijk! Ik heb er namelijk een splinternieuwe vrouw aan overgehouden en de levensverzekering heeft ook nog betaald! Natuurlijk heeft mijn overleden echtgenote haar eigen genezing in de weg gestaan, dat begrijp ik, maar realiseert u zich dat uw hele website een fraai voorbeeld is van finalistische geschiedschrijving? Ik heb het overleefd, dus heb ik het goed gedaan, het heeft zo moeten gaan en het had niet beter gekund. Begrijpelijk maar dom, kwetsend en gevaarlijk.

De zieke supermuis Geef ‘m niet te snel op

Mijn tien jaar oude supermuis is in a bad way, if you pardon my French. Dat wil zeggen, het wieletje. Het muiswieletje hapert ende stokt. Maar ik ben nog niet bereid hem op te geven, we hebben samen gegymnastiekt. Wieletjesgymnastiek¹ is goed voor muiswieletjes. Muiswieletjes zijn namelijk (in tegenstelling tot [colletout]het heen-en-werige van de muis) niet optisch maar elektrisch. Schakelaartjes die rakketakketakketakketak doen. Schakelaartjes kunnen vies worden en gaan haperen, maar daarvoor is muiswieletjesgymnastiek uitgevonden (vanochtend) en lo and behold² het wieletje gedraagt zich weer.

Leuk druk maakt ook moe

Dat vind ik toch wel zo ontzettend jammer. Ben met verschrikkelijk leuke dingen bezig, heb het qua van werk erg leuk druk, ga weer in de kinderboekenweek optreden, ben weer fijn aan het loggen. Heb absoluut niet het gevoel dat ik van alles moet¹[colletout] alleen word ik er toch moe van. Gisterenavond nog niet, maar nu! Poh! En dan moet ik natuurlijk vroeg naar bed en daar heb ik dan weer geen zin in.

De mens is een doodgewoontedier

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets serieus geschreven heb hier en dat komt goed uit, want dat betekent dat u inmiddels wel weer een wat serieuzer stukje van me kunt hebben. U en ik waren  uit wandelen in Zeeland¹ en even voorbij Zouterlande zag ik bij een bunker bovenstaand hekje met daarop een hele verzameling groeten aan overledenen. Vreemd en tegelijk ontroerend. Hoe is dit gegroeid? Was er een schaap dat daar een speciale plek had met zijn/haar geliefde en om dat te markeren daar een boodschap achtergelaten? En was een schaap genoeg om de kudde mee te krijgen? Het was best een mooie plek, maar het opschrijven van een naam op een hekje? Ik krijg er meteen van die emo-puber-associaties bij. [colletout] Ik denk wel eens dat ik gewoon wat egocentrisch ben in mijn herdenken. Als ik iets schrijf of een liedje maak, dan gaat het vooral over mijn gevoel daarbij. Elke poging om een soort van monument voor A. te maken strandt in de eerste ronde.

Vooral omdat elk monument zo lelijk is in vergelijking met het origineel. En een eerbetoon op zo’n directe manier kan toch nooit iets opleveren.

Ik hoop van ganser harte dat Tonnie zacht rust, wat en waar dat ook moge zijn. Ik hoop dat het de graffitiïst  een warm gevoel geeft dit bij wijze van meditatie geschreven te hebben. Maar ik denk niet dat Tonnie het komt lezen. Hoeft ook niet. Toch?

Wat is er mis met onze tafel?

Ik weet het niet, maar we ontbijten er zelden meer aan. Ontbijt op de bank is natuurlijk ook wel fijner wakker worden en nelson zit op de bank prettiger op schoot. Oh, en mensen op de fiets in de regen is bij kantoor aan huis ook wel een knusse aanblik.[colletout]Warming snort, ik heb dikke speculaas in huis. Zo maar eens koffie gaan zetten.

Joh, ben ik dan toch klaar voor de herfst?

Zondagmiddagoverdenking

Het gebeurt niet alle zondagmiddagen, maar er zijn zondagmiddagen die dat wel met met doen: tot overdenking stemmen. Nu denkt (en hoopt) u natuurlijk:”Oh fijne warme overdenkingen over wereldvrede en zielerust”, maar neen, niets van dat alles. Ik zou dit weekend namelijk liedjes gemaakt hebben. Ik dacht zelfs heel optimistisch dat het er wel vier zouden worden, maar de teller is op nul blijven steken.

Er is een deadline voor die liedjes en ik moet ze ook nog van buiten leren, dus de tijd begint te dringen.[colletout]Ik durf zelfs niet zo goed uit te rekenen hoeveel tijd ik nog precies heb. Ik denk maar een week of drie, en misschien is het zelfs wel minder.

Heb ik u al zenuwachtig gemaakt? Zenuwachtiger dan ik nu ben? Dan is mijn zondagmiddagoverdenking toch nog succesvol geweest, want er komt een serene rust over mij heen. Straks maar eens een fijne film gaan kijken. Er ligt een fraaie nieuwe verfilming van Sjaan Eiere op ons te wachten.