Hoe ánders!

Eigenlijk is dit een stukje over hijp¹ en rage² enzo. Films die het helemaal zijn, ook als het kunsthuisfilms zijn, ik ga er minstens maanden niet heen. Voordeel van dergelijke films is dat ze meestal vrij lang draaien en anders maar niet in de bioscoop. Zo heb ik vorige week voor het eerst bienvenue chez les ch’tis gezien, fijne film, maar in de hijpperiode had ik ‘m waarschijnlijk half zo goed gevonden.
Misschien was dat ook wel met de boegiewoegie dat ik het gewoon weigerde te bekijken uit vrees voor afknapping en had ik de (veronderstelde) ogen van iemand anders nodig om me er mee te verzoenen. En het is ook wel lastig voor iemand met een uitgebreid legoverleden om het schilderij fris te bekijken…