Het hinkende hoofd…

Als je er iets langer over nadenkt is het weg, maar ik geniet altijd van het korte moment dat je verkeerd redeneert. Als ik zo’n eenzame schoen zie liggen, vraag ik me kort af: Hoe is die gene thuis gekomen, want op één schoen kun je niet lopen, zeker niet met zulke zolen. Ik geef toe, het is heel kort, maar ik kan er wel smakelijk om lachen¹. Ik ben dol op die minder succesvolle probeersels van mijn hoofd. Dat is ook het knappe aan mijn hoofd: tegenover elk gebrek staat een afwijking die er van geniet. In die zin is mijn geest² geheel zelfvoorzienend.