KrakLog

Even een iets serieuzer stukje (sorry)

Ik heb het er niet vaak over, maar A. is nog steeds dood. Ik neem aan dat u ook niet dacht dat ze opeens weer tot leven gekomen was, maar mocht daar twijfel over zijn, ik kan het bevestigen, ook na 13 jaar is in die toestand niets veranderd. En laten we wel wezen, daar zijn we maar wat blij mee. Het enige waar we in het leven van op aan kunnen is dat de doden niet terug komen om de boel nog ingewikkelder te maken. Ik gun iedereen z’n lol, maar laten we wel wezen, niet de doden. Maar ik dwaal af.

A. is dood, en dat is best onpraktisch zo hier en daar. Onder meer het feit dat als je een anecdote vertelt van voor 2006 de kans groot is dat je wildvreemden1 terloops moet vertellen dat A. dood is. Schrikken mensen van, tonen medeleven, terwijl de anecdote gewoon een gezellig verhaal was. Allemaal erg jammer. Voor alle betrokkenen trouwens.

Maar zoals in mijn liedje Troost, staat:

Dat wat ik mis:
Iemand die de poesen van vroeger kent
En wat ze deden

Je externe geheugen valt weg. De meest dichtbije, de dicht bijste, de dichtst bije, getuige van je leven over een periode van 16 jaar is weggevallen. Dus als je wilt weten hoe dit en dit, of dat nou zat, vergeet het maar. Ik weet het niet meer, en als ik het niet weet, wie moet het dan wel weten? Als het om intiemere dingen gaat natuurlijk, anders kan ik het gewoon hier nalezen. Al met al dus best een rotstreek (kom ik toch nog toe aan het stadium van boosheid2).

Notes:

  1. Uit loyaliteit naar A. U en de releaties met beiden
  2. Stadium 2 volgens Kubler Ross, waar ik me braaf niet aan gehouden heb. Gevaarlijke geken!3
  3. Ja, geken, u leest het goed!
  • aargh zei: Dat lijkt me echt een gemis, niet alleen dat je de ander niet meer kunt raadplegen over hoe het nou precies was, maar ook dat je het er niet eens meer over kunt hebben dat je het allebei ook niet meer precies weet. Het solidair samen vervagen.
  • Irene zei: Dat begint al (tenminste, in de meeste gevallen) met de dood van ouders, of nog eerder zelfs die van opa's en oma's, aan wie je niets meer kunt vragen, maar bij je wederhelft is het natuurlijk nog veel intensiever.