Een extra voet om mee te tappen

De staart van een kat is een autonoom wezen. Tenminste dat is doorgaans mijn overtuiging. Het heeft wel een symbiotische relatie met de aanpalende kat, maar een eigen leven en een eigen willetje.

Ik heb de indruk dat het Sieb gelukt is om maatjes te worden met zijn staart. Ze spelen regelmatig krijgertje¹ met elkaar en nu ligt hij in de stoel en tapt zijn staart² ritmisch zijn ongeduld. De hoogste graad van kat-staart-congruentie, zonder dat je het idee krijgt dat het één wezen is. Heel knap. ‘Ja’, zegt Sieb: ‘Ik, Sieb!’