Bellen

Een van de nare dingen van een onheilstijding is dat hij verspreid moet worden. En een van de nadelen van heel veel mensen kennen is dat je heel veel moet telefoneren. En wat blijkt? Bellen heeft veel weg van een endurance sport. Ik maak me geen illusies over records ofzo, ik bedoel, er zijn meer dan genoeg callcentermedewerkers die veel meer uren maken, maar ik moet zeggen dat ik zelf ook onder de indruk was van hoe lang je dat kunt doen. Overigens blijkt ook ISDN een uitkomst, want het was natuurlijk een mooi geval van synchroon schoonbellen.
Maar er is nog iets anders. Ik ben slecht in routine dingen, ik ben een improviseerder (omdat improvisator zo’n groot woord is) en ik kan dus niet twee keer het zelfde verhaal vertellen, ik probeer het wel eens, maar mijn hersenen protesteren. De grote angst is dan dat het verhaal steeds slechter wordt, het is niet nieuw meer voor mij dus ga ik het afraffelen. Dan blijkt een dergelijk bericht gelukkig inspirerend genoeg om het in vele varianten fris te kunnen vertellen, rekening houdend met de steeds wisselende doelgroep. Ik zou bijna Johan Cruijff citeren, maar dat doe ik niet (taal acrobatiek is leuk, maar er zijn grenzen).