yak tiept een moeilijk stukje

Toen ik iets meer dan twee jaar geleden mijn weblog begon, had ik nog geen duidelijk beeld van wat ik er zou plaatsen en wat niet. Tuurlijk ik had wat voorbeelden, maar een van de grappige conclusies die ik in de loop van de tijd heb moeten trekken is dat je vanzelf je eigen¹ stijl krijgt en dat je automatisch een soort semi permeabel membraam hebt waar stukjes privéleven wel en niet doorheen komen.
Er zijn best erge dingen gebeurd in huize Krak die u niet te lezen heeft gekregen, er zijn ook een boel hele fijne dingen gebeurd die ook hun weg niet naar dit logje hebben gevonden. Omdat ze te privé waren, omdat ze toevallig gebeurden in een tijd dat ik een grappig plaatje had van het een of ander, of omdat (en dat gebeurde waarschijnlijk vaker) ze me niet te binnen schoten op het moment dat ik weer een stukje ‘moest’ typen.

En nu heb ik een ‘misstap’ begaan, ik heb u laten meeleven met iets waar ik geen ultieme klifhanger van kan maken. Ik kan goed leven met het feit dat Irene nog immer geen foto’s heeft laten zien van de bankjes (behalve dan naast het hoofd van R. zodat we konden zien dat ze zwart waren) en het lukt me best om u in spanning te houden over het lot van een tegeltje. Maar ik moet nu echt een beslissing nemen over dit logje, ophouden met een enorme klifhanger of doorgaan en meer van mijn privéleven door laten siepelen.

En als ik er voor kies om meer door te laten siepelen, hoe ga ik dat dan doen? Op de mij vertrouwde, via een omwegse, indirecte, wat onderkoelde manier, of ga ik hier mijn tranen uitstorten? Ga ik hier schrijven dat Mw. Krak, die overigens A. heet, iets niet zo gunstigs heeft en erg ziekjes is. Of ga ik hier schrijven dat ze longkanker heeft in een ver gevorderd stadium en dat daar niets wezenlijks meer aan te doen is. Ga ik schrijven dat we daar verdrietig over zijn. Of ga ik schrijven over de wonderlijke tijd die we samen ingaan.

Als diepgeworteld agnosticistachtig type had ik eigenlijk kunnen weten dat dit stukje mooi rond zou komen. Het begint met dat ik niet wist wat het zou worden en daar eindig ik het stukje ook mee. Vooralsnog ga ik door, deels op de oude manier, maar ik sluit ook op een traditionele manier af: ik houd u op de hoogte…