Ket

Laat ik beginnen met eerlijk te zijn. Ket was 18 1/2 jaar oud, ze had diverse kwalen en al had ze daar weinig last van en waren ze goed behandelbaar, haar dood had niet als een verassing moeten komen.

Zo dat was even heel eerlijk en feitelijk, maar helaas het kwam als een grote schok. Als je een poes hebt die al vier jaar diabetes heeft kun je niet elke dag leven met het idee dat het ieder moment afgelopen kan zijn. Ze was altijd haar eigen zelf, met een hele duidelijke mening die ze, als die niet overeen kwam met die van ons, hard vloekend verkondigde. Wij (mw. Krak en ik) verwoordden haar gedachten meestal met ‘grote kolder’ en ‘allemaal onzin’. Ze maakt het goed en daar vaar je op. Bovendien is Annabelle de oudste en de ‘ziekste’. Wij gingen er dus helemaal vanuit dat zij de eerste zou zijn en Ket pas later. Dat was niet uitgesproken, maar het werkt blijkbaar wel zo.

In de beschrijving van ket staat dat haar gezang wat minder mooi werd. Dat bleek dus geen doofheid te zijn maar was een opkomende ‘gekte’ of ‘dementie’ als gevolg van de vergifteging door de te hoge nierfunctiewaarden. Het afgelopen weekeinde was ze misselijk geweest en had slecht gegeten wat door ons geduid werd als een te hoog bloedsuiker gehalte. Tot overmaat van ramp bleken de ‘plasstrookjes’ waarmee haar instelling gecontroleerd werd over de datum te zijn en was die meting dus niet meer betrouwbaar.
Naar de dierenarts dus. Toen we de afspraak maakte zei G. al dat het de nieren wel eens konden zijn. Dit vermoeden werd bevestigd door de torenhoge waarden in het bloed. Er was nog een optie om haar tweemaal daags een infuus te geven om het bloed te spoelen, het poesen equivalent van nierdialyse. Maar bij het geven van het eerste infuus bij de dierenarts bleek dat Ket daar in ieder geval niet veel voor voelde.

Gisterenavond heeft Ket thuis een spuitje gekregen. Het was de eerste keer dat we het thuis hebben laten doen en we willen het nooit meer anders. De stress die een dier heeft bij de laatste gang naar de dierenarts is volledig overbodig en past (voor ons gevoel) niet bij een beëindiging van het leven van een dierbaar huisgenoot.
Het feit dat Ket hier bleef na afloop is (misschien vreemd genoeg) ook erg prettig. De overgang van leven naar dood, naar helemaal weg wordt zo een geleidelijke en een veel minder ingrijpende.

Het is vreemd stil in huis. De overgang van vier naar drie poesen is groot al lijkt dat misschien raar. Ket was het metrum van het leven in huize Krak. Iedere ochtend om een vaste tijd werd zij geprikt en gevoederd en 7 1/2 uur later moest ze weer eten. Vier jaar lang was dat wat er gebeurde. Het zal wennen zijn voor de andere poesen dat het eten nu komt wanneer het ons uitkomt 😉 We kunnen weer uitslapen maar (zullen) schrikken als het negen uur is in plaats van acht uur, want shit: Ket! De wekker voor het middageten, hoeft niet meer.
Daarnaast was Ket een aanwezige poes. Altijd op schoot en ‘hoog’ in bed. De jonkies liggen aan het voeteneinde, Ket en Belle op het kussen of onder het dekbed. Als ik zat te werken zat Ket vaak op schoot, of in de stoel die achter me staat. Ket was graag enig-poes geweest, alle aandacht voor haar.
Ze laat een hoop gaten achter waarvan ik hoop dat de anderen gebruik zullen maken om meer op de voorgrond te komen.

Ket heeft een goed leven gehad, ze kon ontzettend genieten van in de zon, op schoot, in bed, in een mandje voor de verwarming, in de vensterbank op de verwarming liggen. Ze kon zich helemaal verliezen in het knuffelen waarbij ze zich volledig bloot gaf en zonder enige veiligheidsreserve als een babytje bij je liggen. Ik denk dat we goed bij elkaar pasten. We hebben bijna 13 jaar met haar gedeeld en we zullen haar erg missen.

P.S. Heel erg dank voor alle reacties, in de commentaren en via de mail. Het is fijn om zelfs via zo’n beginnende log al zoveel respons te krijgen.