yak en Mw. Krak verlangen naar B.

Ik kan met enige trots zeggen dat ik het kind in mij heb bewaard. Helaas ook een aantal minder plezierige trekjes van het kind. Ik ben gelukkig wel zindelijk, maar wachten is iets wat ik eigenlijk pas de laatste jaren een beetje aan het leren ben.
En geloof me, ik kan nu oefenen. Ik schreef u eerder over B. en over dat hij na enige tijd ‘kooirust’ (nee hij is geen matroos), naar ons toe mocht. Ergens hadden we wel gehoord dat de kooirust acht weken moest zijn, maar we hadden ook gehoord dat hij na zes weken voor contrôle moest komen en dat dan gekkeken zou worden of hij al naar ons zou mogen.
En het ging zo goed met B.-mans (zoals zijn naam al aan het vergroeien is). Dus in al onze kinderlijke naïviteit dachten we dat we B.-tje (ook een variant) wel even mee naar huis zouden nemen.
Helaas was de specialist (en specialisten kunnen het weten) van andere mening en bleef B. waar hij was. De planning is nu vandaag over een week. Helpt u mee met aftellen? Dan doen wij ons best om het uit te houden.

Maar we tellen, op voorspraak van aargh, onze zegeningen en zijn blij dat B. er gisteren nog niet was. Ik weet niet of u wel eens in een huis geweest bent waar ze de voegen aan het uitfrezen zijn? Geloof me, dat wil je een poes niet aandoen. Laat staan twee poesen. Ik was er gisteren ochtend vroeg niet bij, maar Mw. Krak zat met twee volledig oversture poesen, waar niet veel mee viel aan te vangen. Heel sielig dus en we zijn blij dat als B. komt, die herrie al achter de rug is. Bovendien zouden er anders drie oversture poesen zijn geweest en daar is al helemaal niets mee aan te vangen.

Ik kwam om een uur of half een thuis, stijf van de koffie en vers uit een bespreking die nog moest inzinken. Ook mij bekwam de herrie niet echt goed, was het liefst met de poesen ergens weggekropen, maar ze vonden alles eng en dus ook mij.

Met de traumahelicopter ben ik ‘s middags maar met Mw. Krak naar de accountant geweest voor 2004 en daar ben ik tot rust gekomen.