Doorgaans is dat geen ramp, want museumbezoekers fluisteren als ze überhaupt al iets zeggen. Maar het geluid van videokunst of ondersteunend filmmateriaal is vaak niet om aan te horen. Installaties met geluid ‘vervuilen’ bovendien de rest  van de tentoonstelling omdat in een schoenendoos geluid moeilijk te beheersen is. 

Gisteren was ik in het Centraal Museum voor de tentoonstelling God Save the Queen. Punk, dus geluid. Veel koptelefoons, slechts eentje kapot (de linker bij de barkrukken). Een installatie met regelmatig (heel regelmatig) de eerste maten van Pretty Vacant (Sex Pistols).  Een duo-video-compilatie-ding aan het begin van de tentoonstelling waar het geluid zo zacht was dat je het nauwelijks tot niet kon verstaan. 

Maar het ergste is de projectie aan het einde waar een documentaire over Utrechtse punk draait. De akoestiek is daar heel beroerd en het is een gevecht om iets te verstaan. En als je al iets verstaat komt daar regelmatig de Pretty Vacant van om de hoek bij, of de telefoon van de analoge webcam. 

Als tekeningen of andere delicate werken op papier worden tentoongesteld wordt vaak een scherm geplaatst om ze tegen het licht te beschermen. Waarom niet voor geluid?

Om positief af te sluiten, het was een fijne tentoonstelling en misschien is het een idee voor het museum om dat beeldmateriaal via internet te ontsluiten?