erfsterfsterfst

Het is herfst, niet echt, dat weet ik ook wel, maar als ik de achterdeur open doe voor de poesen dan kijken ze me verwachtingsvol aan:”Ga je het nu droog maken?”

En het jammere is, dat kan ik niet. Zou ik wel willen, maar kan ik  niet. Koffie, ik kan wel koffie zetten, dus dat ga ik dan maar doen. Hebben de poesen niets aan, maar misschien kan ik mijn verdriet over mijn onvermogen daartoe wegdrinken.

Ondertussen is het dus herfst, niet echt, dat weet ik ook wel, maar als ik ‘s ochtends aan het werk ga moet ik eigenlijk het licht aandoen, want anders zit ik zo in het donker. Alleen wil ik het licht niet aandoen, ik kan wel koffie zetten, maar ik wil het licht niet aandoen.

Weet je wat, ik ga koffie zetten.