Je aan de infomatiepijp leggen maakt de wereld niet kleiner maar groter, alle ellende stroomt feilloos naar binnen, hoera. In mijn sabbatical year heb ik mij volledig van het nieuws afgesloten en ik was toen aanmerkelijk gelukkiger (op dat gebied), struisvogels doen het zo slecht nog niet.

Als dit het ergste was, dan zou het nog wel meevallen, even het wereldbeeld aanpassen en hup verder. Op twitter zie je ook hoe lui en scoopgedreven de journalistiek op het ogenblik (mogelijk langer, maar toen wist ik dat nog niet he?) is.

In alle berichtgeving die ik gezien heb over de kwestie @momohandis die geweigerd werd aan de deur van drie café’s in utrecht, staat niet meer dan wat hij daarover getwitterd heeft. Journalistiek is toch meer dan het overtypen van wat op twitter staat? Ik zie nergens dat de betreffende kroegen gebeld zijn voor een reactie om maar eens wat te zeggen.

Om nog maar te zwijgen over de hijgerige overgedetailleerde berichtgeving in de zaak van Milly Boele. Publiciteit kan goed zijn om een verdwenen meisje op te sporen, maar verder hebben wij er niets mee te maken (toch?).

Zo, vanaf vandaag minstens een week alleen maar vrolijke stukjes en ik laat de depri berichtgeving over aan Irene.