There’s no son like Nelson

Er zijn zo van die momenten dat je je kat beter zou willen kunnen begrijpen. Heel lang was ‘de stoel waar hij eigenlijk niet in mag liggen’ favoriet. Hij verdwaalde wel eens, maaar vond hem dan toch weer terug. Nu is het ineens ‘op een kussen van de bank’ Niets mis mee, maar waarom? Een van de redenen die ik kan bedenken is dat Poeseke in buien van grote gevoelens van vrijheid, op de bank gaat liggen. Dat doet ze natuurlijk niet wanneer Nelson daar ligt. Maar als het er op aan komt, dan weet je het niet.
Toen ik net een foto ging maken van zijn onfantsoenlijk lekkere liggen, keerde hij zich even binnenstebuiten, gewoon, vanwege de aandacht.