The difference between the sprout and the bean

Zeer waarschijnlijk hebt u dat ook. Een terugkerend muziekje. Op onverwachte momenten betrap je jezelf erop dat je het zingt. Het is doorgaans een beperkt repertoire. Bij mij zijn het er een stuk of drie. De belangrijkste: het ta ta ta tadadada, ta ta ta tadadada, every town must have a place where phony hippies meet etc. uit Who needs the peace corps van Frank Zappa. Eindigend in een geloeid Goooooowwww tooooo saaaaaaan Franciscooooooowoooooo (soms ga ik zelfs door tot ‘oh, my hair is getting good at the back). Meestal heb ik op dat moment door dat ik het doe. Daar is eigenlijk nooit iemand bij en dat is maar goed ook, geloof ik.
Horen? Jaaaaaaaaa. al moet u wel weten dat ik de live versie zing.