Wegzakken

Drie jaar geleden begon een reeks stukjes met infinitieven als titels. Een best wel nare diagnose die mijn¹ leven op een ander spoor zette. Die vrijdag de dertiende mei was de meest imposante gebeurtenis in die tijd en ik had dan ook verwacht dat dat gevoel niet zo aan slijtage onderhevig zou zijn. Dat is het dus wel, want ik heb gewoon (zonder dat er een belletje ging rinkelen) een zakelijke afspraak gemaakt voor vanavond.
U vroeg of ik daar mee bezig was en wat het met me deed, waarop ik naar alle eerlijkheid kon zeggen dat ik er geen moment aan gedacht had. Prompt zit ik een dag later ergens met uitzicht op een bloeiende kastanje en weer in de taxi naar het ziekenhuis:

– Ik geloof dat ik straks nooit meer een bloeiende kastanje kan zien zonder aan deze tijd te moeten denken
– Oh doe dat alsjeblieft niet

En met die woorden zat het gevoel definitief vastgespijkerd.

Maar goed, ik ging dus een stukje schrijven over mijn tekenplek en dat die aan het wegzakken is. Hoera!

^{1 om nog maar te zwijgen over het leven van A.}