Basishouding

Er is vast wel een leer in de psychologie die beweert dat we allemaal een basishouding hebben. Een rusttoestand waarin we geraken als er niets aan de hand is, als er niets gebeurt. Wat constant is waar andere dingen veranderen. Bij mij is dat schuldgevoel, niet schrijnend, maar ik voel me eigenlijk altijd wel een beetje schuldig, eigenlijk over bijna alles wel.
Nu is het zo dat schuldgevoel net als paranoia een vorm van zelfoverschatting. Net zo goed als dat in het geval van paranoia de kans groot is dat er juist niemand één gedachte aan je wijdt, is de kans groot dat geen mens het in z’n hoofd zou halen jou verantwoordelijk te laten zijn waar je je schuldig over voelt. Toch is dat niet echt een troost.
Ik ben me er gelukkig bewust van dat voornamelijk ik vind dat dingen moeten en dat ik het meest lijd onder het feit dat ik er niet aan toe kom of dat ik dingen niet kan voorkomen.

Niet dat het me erg in de weg zit hoor. Ik ben gewend aan een zekere hoeveelheid achtergrondschuldgevoel, dat ik geen stukje geschreven heb bijvoorbeeld is inmiddels een peulenschilletje, dat doe ik er zomaar tussendoor. Maar de afgelopen weken, onder het ‘ik schrijf eventjes niet regime’ is er wel een groeiend gevoel van ‘hè snetver’ ontstaan omdat u een hoop dingen niet weet.

Waar u de afgelopen twee jaar redelijk per dag heeft kunnen volgen wat er zoal in mijn leven gebeurde, is de informatiestroom zeker het afgelopen half jaar matigjes geweest. Tijd dus om daar wat aan te doen. Maar het eerste dat ik ga vertellen is meteen een onderwerp waar ik me ook naar u een beetje schuldig over voel.

Zoals u weet ga ik met U samenwonen. Dat is allemaal helemaal joepiefijn (dat mag u best weten) maar ik heb twee poesen en zij eentje en het samenvoegen van de poespopulatie is een bron van zorg en uitstel geweest. Na heel veel overleg en rijp beraad heb ik een heeeeeeel moeilijke beslissing genomen en dat is dat Boris een ander huis heeft gekregen. Een heel fijn huis overigens (ik heb al foto’s van hem aldaar gekregen en hij ligt afwisselend in de zon of voor de open haard), maar ik begrijp dat hiermee een belangrijk deel van de aantrekkingskracht van mijn logje weg gaat: geen Borisfoto’s meer…

De uittocht van Boris heeft in huize Krak al wel iets geweldigs opgeleverd: Poeseke die al tien jaar (zegge 10) niet meer op de bak geplast of gepoept heeft, is weer zindelijk. Toen ik de eerste plas in de bak zag heb ik gehuild van vreugde. Ik heb begrepen dat de keukenrolfabriek nu wel failliet is, want ik ben van acht rollen per week, terug gegaan naar één rol in de twee weken.

Binnen kort gaat Poeseke inburgeren op het nieuwe adres, de volgende spannende stap in het samenvoegen van twee huishoudens, duimt u mee?