Ratel de ratel
Dag mensen, wat fijn toch dat u mij leest. Ik hou van mensen en ik raak die liever niet kwijt, zeker mezelf niet, maar ook anderen. Soms is daar niets aan te doen en moet je dat accepteren, zo gaat dat. Maar als je er nog wat aan kunt doen, dan doe je dat graag. Toen het donderdag zo waaide, sms-te ik naar U:
Dag ***********, doe jij straks heel heel erg voorzichtig op de fiets? Het stormt echt en ik ga met de bus naar ***. Later op de middag zou het minder worden, maar wel uitkijken hoor! *** *** yak
Ik kreeg een geruststellend sms-je terug, maar later (in bad) vertelde ze dat ze het volgende berichtje had willen sturen:
Okay, als ik in de gracht lig zal ik je wel sms-en om hulp
Had ze het maar wel gedaan, want dat is het beste medicijn tegen (over-)bezorgdheid. Daar moet je niet al te voorzichtig mee omgaan. Het leven is hard, en als je dat onder ogen ziet is daar best mee om te gaan en kun je er je eigen zachte plekjes op bouwen.
Dat er met het harde leven om te gaan is, bleek ook toen ik bij een opruimactie een mailtje van A. aan een vriendin tegen kwam. Laat ik het even zonder commentaar overnemen, heeft ze toch nog eens iets voor mijn logje geschreven:
(…) Het gaat hier naar omstandigheden best goed. Natuurlijk is het een hele kluif, maar ik heb me sinds de diagnose twee weken geleden, eigenlijk alleen soms een uurtje of op momenten heel naar gevoeld. Ik kan uiteraard veeeeeel leukere dingen dan ziek & dood bedenken, maar het is best te doen.
Ik voel me ook niet verdrietig om dingen die ik waarschijnlijk niet meer zal kunnen, maar het zal ook erg helpen dat ik het overgrote deel van die dingen heb gedaan. En kijk, of je nou voor de 1845e keer een snelle afdaling in de sneeuw geniet of voor de 1855e – dat maakt ook niet zoveel meer uit.
Dat vind ik echt een meevaller, had ik niet verwacht! (…)
Het was mooi om het dominante gevoel van die periode in haar woorden gevat te zien.
En jahoor, het is vandaag 13 januari, precies twintig maanden na vrijdag 13 mei 2005, de dag van de diagnose en precies drie maanden na vrijdag 13 oktober 2006, het begin van mijn nieuwe ‘latie. Misschien moet ik dan wel precies over drie maanden op vrijdag 13 april weer eens een solovoorstelling doen. Wat vindt u1?
1 en wat vindt U?
- ton zei: Laat je hart spreken...
- Cockie zei: Wij horen jou graag ratelen :-)
- Lichtjuf zei: At your service!
- aargh zei: Goed joh, en misschien durf je volgend jaar wel op de twaalfde, of de zevende!!!
- B& zei: Ik heb geen idee wat een solovoorstelling is, maar als het met zingen, nadenken en lachen te maken heeft, zoals dit weblog, ben ik voor!
- Pascal zei: Even in m'n agenda kijken...
- Irene zei: Dat is goed om te bedenken, dat van die 1855e keer, dat zal ik onthouden. En een solovoorstelling, daar ben ik voor.
- Edwinek zei: Ik zal de camera maar alvast weer invetten.
- MdP zei: Prachtig idee! Als het maar veel met taal en weinig met cijfers te maken heeft;)
- MdP zei: Want die lust ik niet zo graag...
- Kiwi zei: Doen!
- Anne zei: Graag!
- Marloes zei: Wie weet, kom ik dan ook wel. Gewoon, voor het plaatje, zeg maar. :)
- Branwen zei: Wow! En als je solo gaat kom ik ook kijken.